Η άχραντη σιωπή της θερινής της Νύχτας
Τώρα το θέρος, όσους έχουν το μεγάλο προνόμιο να καταφεύγουν σε ήρεμους και μακράν του θορύβου και της «βοής των γεγονότων» τόπους, ο Θεός τους δωρίζει πολύτιμα δώρα της Αγάπης Του και τους αναπαύει.
Τους αναπάευ με προνομιακό τρόπο: εκείνο, δηλαδή, της εμβιωμένης σιωπής που συντρέχει την ψυχή ώστε να αποτοξινωθεί από τις ποικίλες της καθημερινότητος ιοβόλες επιθέσεις, οι οποίες την πληγώνουν και, περισσότερο, την αρρωσταίνουν, με πρώτο επιθετικό εχθρό το άγχος, αλλά και την απώθηση πολλών και ποικίλων εναντιώσεων, που επιφέρουν ένα σωρό φθορές και διαταράξεις στον ψυχισμό μας.
Γι᾿ αυτό και οι διακοπές, ως καιρός ανασυγκρότησης και προγραμματισμού, είναι μια περιούσια περίοδος που ξαποσταίνει το είναι και συνάμα το θεραπεύει επουλώνοντας πληγές που η σκληρή καθημερινότητα αφήνει πάνω μας.
Έτσι οι διακοπές καθίστανται μια αναρρωτική αναμφίβολα περίοδος, που την χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος, αρκεί να αξιοποιεί τις μέρες αυτές «με σύνεσιν» κι όχι να τις χαλαλίζει σε φθοροποιές ενέργειες και δραστηριότητες, π.χ. ξενύχτια με κραιπάλες, κουραστικές ημερήσιες περιπέτειες χωρίς προγραμματισμό και ανάπαυση.
Δε γνωρίζω πόσοι έχουν σταθεί δίπλα στην ακροθαλασσιά κάποια θερινή κι ήσυχη νύχτα, ν᾿ ανασαίνουν την ευωδιά της θάλασσας και ν᾿ αφουγκράζονται τον ήσυχο κυμματισμό της που φτάνει ίσαμε έξω και μοιάζει με αργό φυλλομέτρημα βιβλίου. Κι είναι όντως ένα φυλλομέτρημα του βίου αυτές οι στιγμές σιμά στην ακροθαλασσιά με τη μοναξιά της θερινής νύχτας ως άλλο ένδυμα της γυμνής ψυχής.
Μια αυτοανάλυση θα την έλεγα, που, δυστυχώς, λίγοι την αποζητούν ή την επιχειρούν, γιατί τα γρανάζια του έναγχου βίου δε σταματάνε, μήτε στις διακοπές. Βλέπεις η πόλη, η καθημερινότητα, η σκληρότητα των καιρών μας κατευθύνουν τους ανθρώπους σε δρόμους ανησυχίας και σε αναζητήσεις πρόχειρης ψυχαγωγίας κι όχι θεραπείς του πληγωμένου ψυχισμού.
Κι αυτό ίσως είναι και σημείο των καιρών μας: το ότι δεν προλαβαίνουν οι άνθρωποι του σήμερα, οι εγλωβισμένοι στην καταιγίδα των εικόνων, να κοιτάξουν και τη δικιά τους εικόνα. Κάτι δηλαδή που με γενναιοδωρία προσφέρει η σιωπή της θερινής Νύχτας.
π. Κωνσταντίνου Ν. Καλλιανού
