Μητρόπολη Βεροίας: Μνήμη Οσίων Διονυσίου Ρήτορος και Μητροφάνους Πνευματικού
Την Τρίτη 9 Ιουλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου και των Οσίων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους του Πνευματικού στην Φυτειά.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Βεροίας τέλεσε μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού γέροντός του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος του Β΄, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 16 ετών από την εις Κύριον εκδημίας του.
Επίσης λόγω της εορτής των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους τέλεσε μνημόσυνο για τον Γέροντα του Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και για τους πατέρες Διονύσιο, Μητροφάνη, Αβιμέλεχ και Σπυρίδωνα τους Μικραγιαννανίτες.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Τῷ γάρ ἀδύτῳ φωτί λαμπρυνόμενοι, τῶν θεοφόρων ἐφάμιλλοι ὤφθητε».
Δύο ὁσίους ἑορτάζει καί τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, τόν ὅσιο Διονύσιο τόν ρήτορα καί τόν ὅσιο Μητροφάνη τόν πνευματικό, τούς ὁποίους τιμοῦμε καί πανηγυρίζουμε καί ἐμεῖς κάθε χρόνο ἐδῶ στόν ναό τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου.
Τιμοῦμε δύο ὁσίους πού ἐγκατέλειψαν τά πάντα καί ἔζησαν στήν ἔρημο τοῦ ἁγίου Ὄρους. Ἔζησαν στή Μικρή Ἁγία Ἄννα, μέσα σέ ἕνα σπήλαιο πού τό εἶχαν μεταποιήσει σέ καλύβη, ὑπομένοντας ὅλες τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς.
Παρότι ὅμως στεροῦντο τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου, τίς ὁποῖες μέ τή θέλησή τους εἶχαν ἀπαρνηθεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, εἶχαν τήν εὐλογία νά ἀπολαμβάνουν οὐράνιες δωρεές. Εἶχαν τήν εὐλογία νά λαμπρύνονται, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἀπό τό ἄδυτο φῶς τῆς θείας χάριτος, νά καταυγάζονται ἀπό τό ἄκτιστο φῶς τῆς Παναγίας Τριάδος, αὐτό τό ὁποῖο ἀξιώθηκαν νά δοῦν πολλοί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί νά αἰσθάνονται τήν ἀπέραντη εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση τήν ὁποία χαρίζει ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Ἔτσι μέ τόν ἀγώνα καί τήν προσπάθεια, μέ τήν ἄσκηση, τή νηστεία, τήν προσευχή, τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί τή βοήθεια τῆς θείας χάριτος ἁγιάσθηκαν καί ἀναδείχθηκαν ἐφάμιλλοι τῶν παλαιῶν ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων, ὥστε νά τούς τιμοῦμε καί νά τούς ἐπικαλούμεθα καί νά ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες τους καί γιά τόν δικό μας ἀγώνα καί γιά τή δική μας πνευματική ζωή.
Ἀσφαλῶς, ἀδελφοί μου, καί τό λέμε αὐτό πάντοτε, δέν μποροῦμε νά ζήσουμε ὅλοι ὅπως ἔζησε ὁ ὅσιος Διονύσιος καί ὁ ὅσιος Μητροφάνης. Δέν μποροῦμε νά ἐγκαταλείψουμε ὅλοι τόν κόσμο καί νά ζήσουμε «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» τήν ἀσκητική ζωή πού ἔζησαν ἐκεῖνοι. Οὔτε καί ὁ Χριστός ζητᾶ κάτι τέτοιο ἀπό ὅλους μας. Ὅμως ἔχουμε τή δυνατότητα νά διδαχθοῦμε καί νά ὠφεληθοῦμε ἀπό τή δική τους ζωή, ὥστε νά βοηθηθοῦμε στόν πνευματικό μας ἀγώνα καί νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας, πού εἶναι κοινός γιά ὅλους τούς πιστούς. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό.
Τί μποροῦμε ὅμως νά διδαχθοῦμε ἀπό τούς τιμωμένους ὁσίους; Μποροῦμε νά διδαχθοῦμε τό πνεῦμα τῆς μαθητείας, τό ὁποῖο χαρακτήριζε τή σχέση τοῦ ὁσίου Μητροφάνους μέ τόν ὅσιο Διονύσιο, τόν γέροντά του. Αὐτό τό πνεῦμα τῆς μαθητείας χαρακτηρίζει ὅλη τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τούς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ξεκίνησαν ὡς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, καί φθάνει μέχρι τίς ἡμέρες μας, διότι ἡ μαθητεία εἶναι ὁ τρόπος τῶν πατέρων καί τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλής τρόπος γιά νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος στόν προορισμό του καί νά ἐπιτύχει τόν στόχο του.
Πολλοί νομίζουν ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό καθοδήγηση στήν πορεία τους. Νομίζουν ὅτι μποροῦν νά βροῦν τόν δρόμο μελετώντας τό εὐαγγέλιο καί ἀκολουθώντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὅσοι ἔχουν αὐτοί τήν ἐντύπωση καί ἐπιχειροῦν νά βαδίσουν μόνοι τους τόν δρόμο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, αὐτοί κινδυνεύουν νά πλανηθοῦν καί νά χάσουν τόν δρόμο, γιατί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας εἶναι δεῖγμα ἐγωισμοῦ, καί ὁ ἐγωισμός εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πτώσεως καί τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή δέν μπορεῖ νά βασισθεῖ στίς δυνάμεις καί στίς ἱκανότητες τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά χρειάζεται τήν ἐμπειρία ὅσων ἔχουν προηγηθεῖ, χρειάζεται τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων καί τῶν πνευματικῶν πατέρων πού καθοδηγοῦν τόν ἄνθρωπο μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὅποιος ἔχει τήν ἐντύπωση ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη τή μαθητεία καί μπορεῖ νά τά καταφέρει μόνος του, αὐτός ἀργά ἤ γρήγορα θά πέσει στήν παγίδα τοῦ πονηροῦ, γιατί ὁ ἐγωισμός καί ἡ αὐτοπεποίθησή του ἀπομακρύνει τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού προστατεύει τόν ἄνθρωπο, σέ ἀντίθεση μέ τήν ταπείνωση πού φέρνει τή χάρη καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ σέ ἐκεῖνον πού ἀγωνίζεται, ἔχοντας συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας του.
Ἔχουμε ὅμως ἀνάγκη ἀπό τήν πνευματική καθοδήγηση, διότι ἡ ἐν Χριστῷ δέν εἶναι κάτι πού μποροῦμε νά τό ζήσουμε ὅπως ἐμεῖς νομίζουμε, κάτι πού μποροῦμε νά τό ζήσουμε ὅπως μᾶς βολεύει καί ὅπως δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τίς ἀδυναμίες μας καί τά πάθη μας. Αὐτό ὅμως εἶναι μία λανθασμένη θεώρηση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, πού μᾶς ὁδηγεῖ μέ βεβαιότητα στήν ἀποτυχία καί ἀποδεικνύει μάταιη ὅλη τήν προσπάθεια πού τυχόν κάναμε.
Γι᾽ αὐτό, ἄς ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς τό παράδειγμα τῶν τιμωμένων ὁσίων, καί ἰδιαιτέρως τοῦ ὁσίου Μητροφάνους, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ μαθητής τοῦ ὁσίου Διονυσίου τοῦ ρήτορος, καί ἄς ἐπιδιώκουμε νά μαθητεύουμε στούς πνευματικούς πατέρες, στούς ἱερεῖς καί στούς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ ταπείνωση, ὥστε νά ἔχουμε τήν ἀπαραίτητη καθοδήγηση γιά τήν πνευματική μας ζωή ἀλλά καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό μας καί νά ἁγιασθοῦμε καί ἐμεῖς διά πρεσβειῶν τῶν τιμωμένων ἁγίων, Διονυσίου καί Μητροφάνους. Ἀμήν.
