Βάσταξέ με
Μη θεωρήσουμε ότι οι μοναχοί είναι υπεράνθρωποι, εξ αρχής απαθείς και τέλειοι, χωρίς πάθη και ελαττώματα. Άνθρωποι κι αυτοί, όπως όλοι μας, παλεύουν να υπερβούν τον κακό εαυτό τους ως τέκνα του πρώτου Αδάμ, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. 12,2).
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Αυτό που τους διαφοροποιεί από τον κόσμο (με την έννοια του κοσμικού φρονήματος) είναι η θεώρηση που έχουν για τη ζωή, τις σχέσεις, το λόγο ύπαρξης, ακόμα και για τις αδυναμίες και αμαρτίες τους. Ξέρουν το στόχο και θέλουν να ζήσουν το θέλημα του Χριστού στη ζωή τους. Γι’ αυτό και αγωνίζονται.
Το Γεροντικό είναι κατάσπαρτο από πτώσεις και ανατάσεις, αμαρτίες και μετάνοια, λάθη και διορθώσεις. Ένα τέτοιο περιστατικό αναφέρεται στο βίο του αββά Παύλου του Κοσμίτη. Αυτός ζούσε με τον αδελφό του Τιμόθεο στη Σκήτη. Συνεχώς, όμως, συζητούσαν μεταξύ τους, αντιλέγοντας ο ένας στον άλλο. Μια μέρα του λέει ο αββάς Παύλος:
- Μέχρι πότε θα ζούμε έτσι;
Και του λέει ο αββάς Τιμόθεος:
- Κάνε μου τη χάρη και όταν είμαι σε δύσκολη θέση και θέλω να τσακωθώ μαζί σου, βάσταξέ με· και όταν έρχεσαι εσύ επάνω μου, θα σε βαστάξω εγώ. Και κάνοντας έτσι ανακουφίστηκαν το υπόλοιπό της ζωής τους[1].
Είναι σοφία να κατανοούμε τη δυσκολία που κρύβει μέσα του το πρόσωπο, όταν συμπεριφέρεται άσχημα. Χρειάζεται αγάπη για να το αγκαλιάσουμε όπως είναι και να το «βαστάξουμε». Αυτό το «βάσταξέ με», κρύβει τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας του αλλά, συγχρόνως, και τη σιωπηλή κραυγή που αναζητά μια αγκαλιά για να ξαποστάσει από τον κάματο του εαυτού του και του κόσμου του. Ο κάθε άνθρωπος, ξέρουμε, κουβαλά τη δική του ιστορία, το δικό του κρυφό πόνο και δυσκολία, όπως και τα δικά του χαρίσματα και προτερήματα. Ο Χριστός και η Εκκλησία Του σέβεται το κάθε πρόσωπο, την ιδιαιτερότητα και την ελευθερία του. Γιατί αγαπά! Μόνο όποιος αγαπά μπορεί να «βαστάξει» τη δυσκολία του άλλου, να τον υπομένει και να τον συγχωρεί προχωρώντας στη ζωή. Και βέβαια, όλοι θα θέλαμε κοντά μας ένα τέτοιο άνθρωπο.
Ωστόσο, το σημαντικό είναι να γίνουμε εμείς ο άνθρωπος που ο διπλανός μας θα μπορεί να “γύρει σε μας” με την πεποίθηση πως θα τον “βαστάξουμε” με ευχαρίστηση. Αλλά κανείς δεν μπορεί να το κάνει αν κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός κι αν απουσιάζει το πνεύμα της θυσίας.
Θεωρούμε πως η χριστιανική ζωή συνίσταται στην τήρηση των «θρησκευτικών καθηκόντων» μας, δηλαδή, στον εκκλησιασμό, την προσευχή και τη νηστεία και άλλα. Αυτά, όμως, από μόνα τους, μπορεί να οδηγήσουν στο φαρισαϊσμό. Ο Χριστός μίλησε για την αγάπη ως την πρώτη και κύρια εντολή. Εκείνος μάς αγάπησε όπως είμαστε, “βαστάζοντας” το βάρος μας. Δεν μπορεί οι δικοί Του να ζουν διαφορετικά! Έτσι, κάθε φορά που “βαστάζουμε” τον αδελφό, με κόπο και αγάπη, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να επαναλαμβάνουμε στη ζωή μας τη ζωή Του και να γινόμαστε όμοιοι με το Χριστό και Θεό μας.
[1] Αποφθέγματα Γερόντων, Πατερικές εκδόσεις “Γρηγόριος ο Παλαμάς”, Θες/νίκη, 1978, σ.637.
