Όσα μας πήρε ο χρόνος που έφυγε
Στις κακές αναμνήσεις του 2021 συγκαταλέγονται ασφαλώς και οι πολλές και μεγάλες πυρκαγιές του προηγούμενου καλοκαιριού. Αν και οι διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων, πριν έλθει το καλοκαίρι, για την ετοιμότητά τους να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά όλους τους κινδύνους από τις φωτιές, που καίνε αδιάκοπα τις τελευταίες δεκαετίες την Ελλάδα, μάς είχαν δημιουργήσει την αισιοδοξία ότι θα ζούσαμε ένα διαφορετικό καλοκαίρι αυτή την φορά.
του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Ο παλιός ο χρόνος ανήκει πια στην ιστορία. Μας ήλθε, όπως ακριβώς εισέρχεται στον στίβο της ζωής ένας νέος. Γεμάτος όνειρα και ελπίδες. Διέγραψε την δωδεκάμηνη ηλικιακή του τροχιά και έφυγε από κοντά μας γερασμένος πια.Φορτωμένος όμως με όλες τις καλές και κακές στιγμές που σημάδεψαν την πορεία του στην ζωή μας. Πήρε μαζί του φεύγοντας τις στιγμές αυτές και μας άφησε πίσω τουτις αντίστοιχες, ευχάριστες ή δυσάρεστες, αναμνήσεις τους. Τις λίγες ευχάριστες στιγμές που σου χάρισε τις νοσταλγείς. Και με ιδιαίτερη χαρά είσαι πρόθυμος να ανοίξεις την καρδιά σου να τις υποδεχθείς πάλι, όταν ξαναχτυπήσουν την «πόρτα» της. Τις πολλές δυσάρεστες όμως δεν θέλεις να τις σκέφτεσαι καν.Διότι κάθε φορά που κάποιοι συνειρμοί τυχαίνει να τις ξαναφέρουν μπροστά σου, η θωριά τους αγκυλώνει την μνήμη σου.
Μερικές φορές ωστόσο αισθάνεσαι την ανάγκη να γυρίσεις να ξανακοιτάξεις τις δυσάρεστες στιγμές του χρόνου που έφυγε, για να διδαχθείς από αυτές.Και να προσπαθήσεις να αποφύγεις την διαμόρφωση στον καινούργιο χρόνο των συνθηκών εκείνων που διευκόλυναν την δημιουργία τους. Από την άποψη αυτή θα καταγράψουμε εδώ μόνο τις σημαντικότερες δυσάρεστες στιγμές που μας ανάγκασε να ζήσουμε ο προηγούμενος χρόνος.
Και όπως είναι φυσικό θα αρχίσουμε πρώτα με την πανδημία, την οποία δεν μας έφερε βέβαια ο χρόνος που έφυγε, αλλά την βρήκε μπροστά του ως «φορτίο».Όπως και ο προκάτοχός του που κουβαλούσε αυτό το «φορτίο» από το 2019. Διαχειρίσθηκε όμως ο περασμένος χρόνος κατά την διάρκεια της ημερολογικής του ισχύος το «φορτίο» αυτό. Και τα αποτελέσματα της διαχείρισής του είναι τραγικά. Εκεί που περιμέναμε να απαλλαγούμε από την πανδημία στο μέσον περίπου του προηγούμενου έτους, βρέθηκαμε ξαφνικά φορτωμένοι επί πλέον με δύο ακόμη επικίνδυνες μεταλλάξεις του κορωνοϊού(!), εκ των οποιων η τελευταία, η λεγόμενη «όμικρον», έχει σημάνει συναγερμό σε ολόκληρο τον πλανήτη λόγω της ταχύτητας της εξάπλωσής της. Εκείνο που μας θλίβει περισσότερο από την εξέλιξη αυτή των πραγμάτων δεν είναι τόσον η διατήρηση της «αιχμαλωσίας» μας από τον κορωνοϊό και η συναφής στέρηση της αυτόβουλης διαμόρφωσης της προσωπικής μας ζωής, όσον η δραματική επιμήκυνση του μακάβριου καταλόγου των θυμάτων της πανδημίας από της εμφανίσεώς της στην χώρα μας. Είκοσι και πλέον χιλιάδες νεκροί, που έρχονται να προστεθούν στις εκατόμβες των θυμάτων του ακήρυκτου πολέμου της ασφάλτου, είναι ένας φρικτός αριθμός για μια μικρή χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, η οποία μαστίζεται τις τελευταίες δεκαετίες από μια ενδημούσα κρίση υπογεννητικότητας, που επιδεινώνει βαθμιαία κάθε χρόνο το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.
Το τραγικό στοιχείο της υποθέσεως αυτής είναι ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των θυμάτων της πανδημίας προέρχεται από νέους ανθρώπους. Και ένας άλλοςεπίσης μεγάλος αριθμός των θυμάτων αυτής «στρατολογείται», δυστυχώς, από κληρικούς (λίγους Αρχιερείς, αλλά σαφώς περισσότερους ιερείς). Έτσι, αυτοί που θα έπρεπε να είναι οι πνευματικοί ταγοί του λαού για το πώς πρέπει να διαφυλάσσουμε, δια του εμβολιασμού, την ζωής μας, το πολυτιμότερο δηλ. δώρο του Θεού στους ανθρώπους, λιποτάκτησαν από το ιερό τους καθήκον.Με την απερίσκεπτη προσχώρησή τους στο παράλογο και αντιεπιστημονικό «στρατόπεδο» των αρνητών των εμβολίων εστράφησαν τελικά εναντίον του εαυτού τους αποποιούμενοι εμπράκτως την δωρεά του Θεού, αφού ενσυνείδητα απεδέχθησαν το ενδεχόμενο να εισέλθουν σε μια θανατηφόρο τροχιά, σε περίπτωση μόλυνσής τους από τον εξαιρετικά επικίνδυνο κορωνοϊό. Και το χειρότερο: Με τις εσφαλμένες συμβουλές τους οδήγησαν στον θάνατο πολλά πνευματικά τους τέκνα, τα οποία ακολουθώντας την προτροπή του Αποστόλου Πάυλου [«πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε, αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες» (εβρ. ιγ, 17)] αρνήθηκαν να εμβολιασθούν πιστεύοντας ότι τους προστατεύει έναντι του κορωνοϊού ο Θεός δι’ ευχών του πνευματικού τους πατρός! Θρηνούμε για όλους αυτούς που τόσο άδικα – κάποιους και τόσο πρόωρα – μάς πήρε μέσα στην πανδημία το 2021, έστω κι’ αν οι περισσότεροι από αυτούς προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους την μοίρα τους. Όπως θρηνούμε βέβαια και για εκείνους που χάθηκαν, επίσης άδικα, στις θεομηνίες ή από άλλες αιτίες μέσα στον περασμένο χρόνο. Είμαστε τόσο λίγοι που η απώλεια του καθενός μάς εγγίζει όλους. Και όχι μόνον ανθρώπινα.Στην αλληλουχία αυτών των σκέψεων μπορούμε να θυμηθούμε εδώ και τις τρεις μεγάλες προσωπικότητες του δημόσιου βίου της χώρας που μας πήρε ο χρόνος που έφυγε: τον Μίκη Θεοδωράκη, τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και την Πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής Φώφη Γεννηματά. Οι δύο πρώτοι έφυγαν πλήρεις ημερών, ενώ η τελευταία έφυγε νέα χυπημένη από την ίδια ασθένεια και την ίδια μοίρα των γονιών της, που κι’ αυτοί δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τον βιολογικό τους κύκλο.
Στις κακές αναμνήσεις του 2021 συγκαταλέγονται ασφαλώς και οι πολλές και μεγάλες πυρκαγιές του προηγούμενου καλοκαιριού. Αν και οι διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων, πριν έλθει το καλοκαίρι, για την ετοιμότητά τους να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά όλους τους κινδύνους από τις φωτιές, που καίνε αδιάκοπα τις τελευταίες δεκαετίες την Ελλάδα, μάς είχαν δημιουργήσει την αισιοδοξία ότι θα ζούσαμε ένα διαφορετικό καλοκαίρι αυτή την φορά. Διαψεύσθηκαν, δυστυχώς, πάλι οι προσδοκίες μας, αφού ξαναγίναμε αιχμάλωτοι της φρίκης τωνεμπρησμών, που προκαλούν κάθε χρόνο οι πυρομανείς, οι οποίοι«κάνουν πάρτυ» τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Η μόνη διαφορά από τις πυρκαγιές των προηγουμένων ετών ήταν η αποτροπή της θανατηφόρου συγκομιδής τους σε οικισμούς με την έγκαιρη εκκένωση των κατοίκωναυτών. Κατά τα λοιπάτεράστιες δασικές εκτάσεις στην Βόρεια Εύβοια, στα Γεράνεια Όρη και σε άλλες περιοχές της χώραςέγιναν πάλι στάχτη αφήνοντας σε εμάς τα αποκαΐδια τους ως πειστήρια της ανικανότητάς μας να διαφυλάξουμε τους λιγοστούς δασικούς πνεύμονες που μάς απέμειναν. Και όμως, εάν προβαίναμε στις στοιχειώδεις προληπτικού χαρακτήρα φροντίδες που υπαγορεύει η λογική, θα εξουδετερώναμε το κακό ή τουλάχιστον θα περιορίζαμετις βλαπτικές του συνέπειες.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το 2021 ήταν επετειακό έτος, αφού γιορτάσαμε κατά την διάρκεια αυτού τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Περιμέναμε λοιπόν το έτος αυτό να σηματοδοτούσε, μέσα από τον προσήκοντα εορτασμό της επετείου της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, την αφετηρία μιας προσπάθειας επιστροφής στις «πηγές» αυτής, από τις οποίες μας απέκοψε η Μεταπολίτευση. Έτσι, επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες τα Ελληνόπουλα, αντί να «δροσίζονται», όπως και οι προπάτορές μας στα χρόνια της μκραίωνης δουλείας, με τα νάματα της πίστης στον Χριστό και της αγάπης στην Πατρίδα, κατέφευγαν στους τοξικούς «κρουνούς» του εθνομηδενισμού και της αθεΐας, που τούς παρείχε το εκπαιδευτικό σύστημα, για να «ξεδιψάσουν». Το φαινόμενο αυτό επιτάθηκε στα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από την μηδενιστική Κυβέρνηση της «αριστεράς» του τίποτα». Ήταν συνεπώς το επετειακό έτος 2021 η μοναδική ευκαιρία να πάρει το Έθνος τον «δρόμο» της μεγάλης επιστροφής του στις «πηγές» της Εθνεγερσίας, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Χάθηκε τελικά αυτή η ευκαιρία, αφού το σχετικό έργο ανατέθηκε σε ανθρώπους, που δεν πίστευαν στην Εθνεγερσία και είχαν πολύ προ της επετείου απαξιώσει τους πρωταγωνιστές της. Η ματαίωση της προσδοκίας να δούμε επί τέλους να χαράσσεται ο πιο πάνω «δρόμος», στον οποίο προσβλέπουμε όσοι ανησυχούμε για την επιβίωση, του Έθνους, ανήκει και αυτή στις μεγάλες δυσάρεστες στιγμές του χρόνου που έφυγε.
