Ο Θεός είναι αγάπη και η αγάπη είναι αιωνιότης
Ο Θεός είναι αγάπη και η αγάπη είναι αιωνιότης.
Είδαμε ότι ζούμε γιατί αγαπάμε τους αδελφούς μας. Είδαμε ότι αυτοί που μας βοηθάνε είναι οι άνθρωποι της αγάπης, δηλαδή είναι οι ταπεινοί, είναι οι άγιοι.
Ακόμη κι όταν φύγουν απ΄ αυτή τη ζωή, ο ταπεινός, που προσεγγίζει και ασπάζεται το λείψανο, νιώθει αυτό που λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ότι η ύλη είναι έμβιος θείας χάριτος. Και ακουμπώντας ένας συντετριμμένος στην ύλη αυτή, γεμίζει από χάρη.
Όταν εμείς αποτραβιόμαστε διακριτικά για να δώσουμε χώρο στον άλλο, όταν δίνουμε τη δυνατότητα στον άλλο να κινηθεί ελεύθερα, να κάνει τη ζωή του, αν θέλετε και να σφάλλει κάποτε για να βρει την ισορροπία του, τότε νιώθουμε ότι αρχίζουμε να υπάρχουμε.
Ο αληθινός άνθρωπος γεννήθηκε από το Θεό, έχει την πνοή του Θεού μέσα του, νιώθει ότι τρέφεται από άλλους και δεν θέλει να σταματήσει να δίνεται στους άλλους και μάλιστα αθόρυβα και αθέατα, διότι φαίνεται πως αυτό που είπε ο Ηράκλειτος για την φύση, η οποία «κρύπτεσθαι φιλείν», ισχύει και για την αγάπη. Η αγάπη επιθυμεί να κρύβεται, όπως αυτό επεθύμησε ο Χριστός και για τον εαυτό Του, τα λίγα χρόνια που ντύθηκε την ανθρώπινη φύση.
Η δύναμη να ζήσω, να κινηθώ, να χορέψω, να μάθω γλώσσες, να σπουδάσω, να αναπτύξω αυτό που μου έχει δώσει ο Θεός, πρέπει όλα μέσα στην εκκλησία να εμβαπτιστούν, να νοηματοδοτηθούν και να χάσουν μια εγωιστική κεντρομόλο φορά, βρίσκοντας μια αντίστοιχη αγαπητική φυγόκεντρο. Να βρούμε τα πάντα και στη συνέχεια να τα δώσουμε στον άλλο κρυφά, αθέατα, χωρίς καν την ανάγκη ευχαριστίας.
Ας ξεχαστούμε, ας χαρεί ο κάθε ευεργετημένος από τα ασήμαντα δώρα μου, ας ζήσει ευτυχισμένος, χωρίς να με ξαναφέρει στο μυαλό του κι ας νιώσει ότι η φύση του και η φύση όλων των ανθρώπων είναι φύση καλή και μάλιστα «καλή λίαν». Κι αυτή η επίγνωση ας γίνει τρεις λέξεις: «Δόξα τω Θεώ».
Είναι η ώρα που κι ο ευεργετημένος και εγώ και όλοι μας, ανοιχτήκαμε στο άπειρο. Και ίσως αφήσει ο Θεός κάποιες αναμνήσεις μιας περασμένης ζωής, βυθισμένης στον φόβο και στην τσιγγουνιά, την κάθε είδους τσιγγουνιά, μόνο και μόνο για να αναρωτιόμαστε στους αιώνες των αιώνων, πώς αντέχαμε να ζούμε μακριά Του.
Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους
