Κοραλία Ανδρειάδη: η ποιήτρια που αγάπησε πολύ!
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, φιλόλογος
Ξημέρωνε η 18η Δεκεμβρίου 1976 και η είδηση της αυτοκτονίας της ποιήτριας Κοραλίας Θεοτοκά, όπως ήταν γνωστή στο ευρύ αναγνωστικό κοινό της Αθήνας, συντάραξε τον ποιητικό και φιλολογικό κύκλο της Ελλάδας. Η ποιήτρια αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό, από την ταράτσα της οικίας της, επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας 90, στο κέντρο της Αθήνας.
Η Κοραλία Ανδρειάδη γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1935 στο Νέο Φάληρο. Ήταν κόρη του Δημητρίου Ανδρειάδη από την Κωνσταντινούπολη και της Ελένης Στεφάνου από τον Πόντο (Σαμψούντα). Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στη γνωστή Σχολή «Χατζιδάκη» και συνέχισε τις σπουδές της στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου. Είχε μεγάλη αγάπη στα ταξίδια, κάτι που μπόρεσε να πραγματοποιήσει με την οικονομική σύμπραξη του πατέρα της.
Η Κοραλία ταξίδεψε πολύ. Κυρίως στην Ευρώπη, αλλά και στην Ινδία, όπου για ένα διάστημα ασχολήθηκε με την εισαγωγή ινδικών ταινιών, κάτι πρωτοποριακό για την εποχή της. Παράλληλα, εργάστηκε και ως ξεναγός, κάτι που την ανέπαυε ιδιαίτερα στα νεανικά της χρόνια.
Στα 1963 εκδίδει την πρώτη ποιητική της Συλλογή με τίτλο «Απόπειρες», ήδη, όμως, έχει γίνει γνωστή στα φιλολογικά καφενεία της Αθήνας, καθώς έχει δημοσιεύσει ποιήματά της στο φιλολογικό περιοδικό «Νέα Εστία».
Το Καλοκαίρι του 1966 γνωρίζει τον μυθιστοριογράφο και νομικό Γιώργο Θεοτοκά, έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους της λογοτεχνικής Γενιάς του 1930. Εκείνος ήταν 61 χρόνων (είχε πεθάνει η πρώτη γυναίκα του Ναυσικά Στεργίου στα 1959) και εκείνη μόλις 31. Παρά ταύτα, ο μεγάλος και κεραυνοβόλος έρωτάς τους οδήγησε το ζευγάρι σε γάμο, στις 11 Ιουλίου 1966. Ένας γάμος, όμως, που δεν έμμελε να κρατήσει για πολύ!
Ο Γιώργος Θεοτοκάς, στις 30 Οκτωβρίου 1966, τρεις μόλις μήνες μετά το γάμο του με την Κοραλία, πεθαίνει αιφνίδια από καρκίνο στο συκώτι, μία ασθένεια που δεν είχε εγκαίρως διαγνωσθεί. Η Κοραλία απομονώνεται απ᾿όλους και αναλαμβάνει με αφοσίωση τη λογοτεχνική και εκδοτική φροντίδα του εκδιδομένου και του ανέκδουτου έργου του συζύγου της.
Στα 1967 η Κοραλία εκδίδει την κατά σειρά δεύτερη Ποιητική της Συλλογή με τίτλο «Σε άλλο φως» αλλά αρνήθηκε να την παραχωρήσει στο αναγνωστικό κοινό και στο εμπόριο, ένεκα της μεσολάβησης της χρονικής διάρκειας της δικτατορίας.
Από τα 1969 έως στα 1973 παρακολουθεί μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών, επιθυμὠντας να ξεδιψάσει την ακόρεστη δίψα της για την Ιστορία της Τέχνης και των Πολιτισμών. Μεταξύ των δασκάλων της ο Παντελής Πρεβελάκης.
Στα 1971 εκδόθηκε η τρίτη Συλλογή της με ποιήματα, με τίτλο «Η ταυτότητα» και στα 1975 το έργο της «Οι μεγάλες διαδικασίες».
Παρά το γεγονός ότι ήταν Μέλος πολλών Πανελληνίων Ενώσεων και Συλλόγων με ποικίλη κοινωνική προσφορά και δραστηριότητα, η Κοραλία παρέμεινε ένας άκρως μοναχικός άνθρωπος, ακόμη, δε, περισσότερο αποκεντρωμένος και ψυχικά αποδυναμωμένος μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συζύγου της. Και, δυστυχώς, έφυγε τόσο νωρίς αναζητώντας εναγωνίως και μελαγχολικώς την αιώνια συνάντηση μαζί του!
