Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Η αγία και μεγάλη τεσσαρακοστή είναι μία ευλογημένη περίοδος, που προσφέρεται από την μητέρα Εκκλησία στα παιδιά της ως μία μεγάλη τράπεζα γεμάτη με πλούσια σε ποικιλία και ποσότητα εδέσματα. Με τα διαγγέλματά της, κατά τις προ της εισόδου αυτής Κυριακές, καλεί πάντας να προσέλθουν. Η είσοδος είναι ελεύθερη, θέσεις υπάρχουν για όλους, πνευματική τροφή παρέχεται άφθονη˙ η ακρόαση ψαλμωδιών και αναγνωσμάτων που τέρπουν την ψυχή, και η νηστεία που την ωφελεί. Η τέρψις δίδει στην ψυχήν έμπνευση θείας θεωρίας, και η ωφέλεια επιστηρίζει την ασφάλειαν αυτής στην οδόν της προς τα άνω. Διότι η τέρψις η προερχομένη εκ των τροπαρίων, απόσταγμα και καταστάλαγμα ψυχής αγίων, αναπτερώνει την αγάπη στο είναι κάθε μίας ψυχής επιθυμούσης και επιποθούσης τον Κύριον της δόξης. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι τα ίδια τα τροπάρια, ως έκχυση ψυχής, εκζητούν τον Θεό ή παραπέμπουν ελπιδοφόρα στο Πάθος και την Ανάσταση.
Επισκόπου Λήδρας Επιφανίου, ηγουμένου Ι. Μ. Μαχαιρά
«Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει», γι᾽ αὐτὸ καί ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο προτρέπει: «Ὅταν δέ νηστεύητε, μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν. Σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι…», διότι ἡ Ἀγάπη σου ἐκπλήρωσε πᾶσαν δικαιοσύνην γιά σένα, γιά τόν καθένα προσωπικά. Καί ναί μέν στενοχωρούμαστε διά τό Πάθος, ὅμως ἐν ταυτῷ χαιρόμαστε διά τήν Ἀγάπην μας, καί τόν ἡμᾶς ἀγαπῶντα, τόν Κύριον τῆς δόξης. Σ᾽ αὐτό ἔγκειται ἡ χαρμολύπη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
Ἡ δέ ὠφέλεια ἡ προερχομένη ἐκ τῆς νηστείας ἐπικεντρώνεται στήν ταπείνωση, καθώς λέγει ὁ προφητάναξ Δαυῒδ στό ψαλτήρι, «ἐταπείνουν ἐν νηστείᾳ τήν ψυχήν μου». Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ βάση, συνάμα δέ καί ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης ἐκείνης πού εἶναι ὁ Θεός καί παραμένει ἀσάλευτη στούς αἰῶνες, τούς δέ κατόχους αὐτῆς ἀναδεικνύει μεγίστους φωστῆρες τῆς οἰκουμένης.
Φυσικά, χρειάζεται καί μία προσοχή, καθώς μᾶς παραγγέλλει ὁ ψαλμῳδός, «Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ…», ὥστε νά νηστεύσουμε νηστείαν πνευματική, ὄχι μόνο τήν ἀποχὴ τῶν βρωμάτων, ἀλλά μαζί μ᾽ αὐτά καί τήν ἀποχή τῶν κακῶν, τῶν πονηριῶν, τῶν παθῶν καί παντός ἄλλου τό ὁποῖο κωλύει τήν ψυχή νά ἀνέλθει πρός τόν Θεόν καί τόν Θεόν νά κατέλθει πρός αὐτήν.
Ὡς ἐκ τούτου, προσερχόμαστε φαιδρῷ τῷ προσώπῳ καί ἀγαλλομένῳ ποδί, ἔνθερμοι καί ἀπτόητοι, ὡς λέοντες, πῦρ πνέοντες, κατερχόμενοι στό στάδιο πού μᾶς ἀνοίγεται, ὥστε ἀγωνισάμενοι καλῶς, νά ἀξιωθοῦμε ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν νά βιώσωμεν τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου τῆς δόξης καί τήν ἐνοίκηση σ᾽ αὐτήν μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
