Η πανδημία έφερε αύξηση των διαζυγίων – Ο ρόλος της Εκκλησίας
Την ίδια ώρα, η Εκκλησία καλείται να δώσει απαντήσεις και να βρει τρόπους, ώστε να περιορίσει τα ποσοστά διαζυγίων και, συνάμα, να ποιμάνει, διαφωτίσει και κατηχήσει τους νέους λίγο πριν το «μέγα μυστήριο» του γάμου.
Γράφει ο Αναστάσιος Μαρίνης, θεολόγος
Όλο και περισσότερο αυξάνονται τα διαζύγια στη χὠρα μας, τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με επιστημονική έρευνα του Δρ. Δημογραφίας κ. Γιώργου Κοντογιάννη, η οποία διεξήχθη πρόσφατα, από ερευνητικό Πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Σύμφωνα με την έρευνα, στη δεκαετία του 2000, περίπου 2.200-2.500 γάμοι λύνονται στους 10.000 γάμους αντίστοιχα, ποσοστό που αηξήθηκε ακόμη περισσότερο την περίοδο της πανδημίας, περίπου σε 2.500 γάμους. Ταυτόχρονα, η αύξηση των διαζυγίων, οι πολλές γεννήσεις εκτός γάμου σε συνδυασμό με την αύξηση του ποσοστού των δεύτερων γάμων, οδήγησε στη δημιουργία πολλών μονογονεϊκών οικογενειών ή, ακόμη, και στην αύξηση του αριθμού πολλών παιδιών που μεγαλώνουν με έναν θετό και έναν βιολογικό γονέα. Μια κατάσταση που, αναμφίβολα, αποδυνάμωσε και, στο πέρασμα του χρόνου, μετάλλαξε τη μορφή της οικογενειακής δομής στη χώρα μας, αποτρέποντας τους νέους να «τολμήσουν» να κάνουν το βήμα προς τη συμπόρευση και συζυγία με το άλλο πρόσωπο.
Στην ίδια έρευνα, τονίζεται η αύξηση του αριθμού των διαζυγίων στις ημέρες μας. Στη χώρα μας, έλυσε το γάμο του ένα ποσοστό ανθρώπων που παντρεύτηκαν τη δεκαετία του 1970, γύρω στο 10%, με το αντίστοιχο ποσοστό να αγγίζει το 30% τη δεκαετία του 1990, αυξανόμενο ακόμη περισσότερο την περίοδο της πανδημίας.
Την ίδια ώρα, η Εκκλησία καλείται να δώσει απαντήσεις και να βρει τρόπους, ώστε να περιορίσει τα ποσοστά διαζυγίων και, συνάμα, να ποιμάνει, διαφωτίσει και κατηχήσει τους νέους λίγο πριν το «μέγα μυστήριο» του γάμου.
Ο Διευθυντής της Ποιμαντικής Γάμου και Οικογένειας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, π. Αντώνιος Καλλιγέρης, ερωτηθείς να σχολιάσει το θέμα, δήλωσε αποκλειστικά στο dogma.gr: «Το πρόβλημα των νέων ζευγαριών έγκειται στην όλη θεώρηση του μυστηρίου του γάμου, στον ίδιο το θεσμό, καθώς πολλά νέα ζευγάρια παραλληλίζουν και συγχέουν την οικονομική ανάπτυξη με την ευρυθμία και δομή της ίδιας της οικογένειας. Ο σκοπός είναι να έχουμε επιτυχημένους εργαζόμενους ή επιτυχημένους ανθρώπους και δη χριστιανούς; Η όλη οπτική του γάμου από πολλούς νέους είναι λανθασμένη, καθώς η συζυγία προϋποθέτει έξοδο από τον εαυτό μας και όχι μια θεωρητική αγάπη. Σκοπός του γάμου δεν είναι η διαιώνιση του είδους και η τεκνογονία, αλλά η «σχέση» με τον άλλον, ώστε οι δύο σύ-ζυγοι να είναι και ουσιαστικά σύν-τροφοι, μιας και καταλύουν το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού».
Αναφορικά με την εν γένει σημερινή Ποιμαντική της Εκκλησίας απέναντι στα νέα ζευγάρια, ο π. Αντώνιος σημείωσε: «Πρέπει να υπάρξει αναδιάταξη της Ποιμαντικής της Εκκλησίας σε αυτά τα ζητήματα. Αυτή η Ποιμαντική, χωρίς υπερβολή, είναι ξεχασμένη σε παλαιότερα σχήματα και αδυνατεί να προσδώσει όσα σήμερα οι νέοι χρειάζονται και προσδοκούν. Ο σκοπός είναι να δούμε πώς, τον τρόπο με τον οποίο η Εκκλησία προετοιμάζει τους νέους να γίνουν σύζυγοι και σύντροφοι στο νέο ξεκίνημα του γάμου τους».
Ο ρόλος, όμως της Εκκλησίας, η ευθύνη απέναντι σε κάθε νέο ζευγάρι, ανάγκασε πολλές μητροπόλεις να αναδιατάξουν τις κοινωνικές και κατηχητικές δράσεις τους, προσθέτοντας πολλές Σχολές Γονέων στο ενεργητικό τους. Σε αυτές, σχεδόν εβδομαδιαίως, έμπειροι και διεγνωσμένοι επιστήμονες, ως θεολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, σύμβουλοι οικογένειας, κοινωνικοί λειτουργοί κ.ά., προσπαθούν να διαφωτίσουν τις απορίες και να βοηθήσουν τα νέα ζευγάρια να βρουν τις λύσεις που επιζητούν στο νέο ξεκίνημα της ζωής τους.
Παράλληλα, οι νεανικές Συνάξεις που λειτουργούν τακτικά σε πολλές μητροπόλεις, οι οποίες αφορούν συχνές συναντήσεις νέων ανθρώπων που συζητούν επίκαιρα θέματα με την αρωγή έμπειρων επιστημόνων ομιλητών, συμβάλουν καθοριστικά στην προετοιμασία των νέων λίγο πριν το γάμο, καθώς μέσα από τις «συνάξεις» αυτές καλλιεργείται ο σεβασμός του προσώπου, η ενσυναίσθηση, η ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου ως ξεχωριστού και μοναδικού, κατευθύνσεις ικανές να προετοιμάσουν τους νέους πριν το γάμο, πολύ δε περισσότερο, να τους διδάξουν να διατηρήσουν αυτή τη γαμική τους σχέση και ιδιότητα αλώβητη και ανεπηρέαστη στο πέρασμα του χρόνου.
Όπως και να έχει, η πανδημία επιδείνωσε το ήδη υπάρχον πρόβλημα της λύσης των γάμων και της αύξησης του αριθμού των διαζυγίων, κάτι που η Εκκλησία, ως φορέας υπεύθυνης ποιμαντικής δικαιοδοσίας και πνευματικής αρμοδιότητας, με τη σύμπραξη ασφαλώς της Πολιτείας, πρέπει άμεσα να επιληφθεί, αναζητώντας προτάσεις και λύσεις απέναντι στους ίδιους τους νέους, απέναντι στην κοινωνία ολόκληρη.
