Βεροίας: Προσφέρουμε την αγάπη μας στο Χριστό ή εφευρίσκουμε δικαιολογίες για να μην το κάνουμε
Την Μεγάλη Τρίτη 19 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας.
Ο Σεβασμιώτατος Βεροίας στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἡ μέν ἔχαιρε κενοῦσα τό πολύτιμον, ὁ δέ ἔσπευδε πωλῆσαι τόν ἀτίμητον».
Δύο διαφορετικά πρόσωπα, δύο διαμετρικά ἀντίθετες συμπεριφορές μᾶς παρουσίασε κατά τή σημερινή ἑσπέρα ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀπό τή μία ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα. Ἀπό τήν ἄλλη ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἰούδας.
Ἡ γυναίκα, ἔχοντας ὁμολογήσει τήν ἁμαρτωλότητά της καί ἔχοντας λάβει τήν ἄφεση ἀπό τόν φιλάνθρωπο Κύριο, τολμᾶ νά ἀγνοήσει τίς προκαταλήψεις τῆς ἐποχῆς τόσο γιά τό φύλο της ὅσο καί γιά τήν προηγούμενη ζωή της, καί εἰσέρχεται στήν οἰκία τοῦ Σίμωνος, ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστός, γιά νά τοῦ προσφέρει τό ἀντίτιμο τῆς εὐγνωμοσύνης της.
Ὁ μαθητής, ἀντίθετα, ἐνώπιον τοῦ Διδασκάλου του, δέν τολμᾶ νά ἀποκαλύψει τό πάθος του, δέν τολμᾶ νά ζητήσει συγχώρηση γιά τή φιλαργυρία του, πού τόν ὁδηγοῦσε νά ὑπεξαιρεῖ τά χρήματα ἀπό τό κοινό ταμεῖο τῶν μαθητῶν, καί καλύπτει τή φιλαργυρία μέ τήν ὑποκριτική φιλοπτωχία.
Ἡ γυναίκα μέ χαρά πλύνει μέ τό πολύτιμο μύρο τά πόδια τοῦ εὐεργέτου της Χριστοῦ, καί ὁ Ἰούδας θρηνεῖ γιά τή δῆθεν σπατάλη, ὑπολογίζοντας καί τό κέρδος ἀπό τά τριάκοντα ἀργύρια πού ἐπρόκειτο νά λάβει ἀπό τήν προδοσία τοῦ Κυρίου.
Δύο διαφορετικά πρόσωπα, δύο διαφορετικές συμπεριφορές. Ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα ἀνταποδίδει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μέ σεβασμό καί εὐγνωμοσύνη. Ὁ μαθητής ἀνταποδίδει τήν ἀγάπη μέ ὑποκρισία καί προδοσία.
Ἄς μήν σπεύσουμε νά ἐκφράσουμε τήν ἔκπληξή μας. Ἄς μήν βιαστοῦμε νά ἐπαινέσουμε τή γυναίκα καί νά κατακρίνουμε τόν μαθητή, ἀλλά ἄς σκεφθοῦμε πρῶτα καί ἄς ἐξετάσουμε ὁ καθένας μας τόν ἑαυτό του.
Τά δύο πρόσωπα τά ὁποῖα ἐμφανίζονται ἐνώπιόν μας μέσα ἀπό τούς ὕμνους καί τό Συναξάριο τῆς σημερινῆς ἑσπέρας κυκλοφοροῦν ἀνά τούς αἰῶνες μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Καί οἱ συμπεριφορές τους ἐκφράζουν τά συναισθήματα καί τή στάση τῶν ἀνθρώπων σέ κάθε ἐποχή.
Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀπό σεβασμό καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Χριστό εἶναι ἕτοιμοι νά τοῦ προσφέρουν μέ χαρά τά πάντα. Ἐπιθυμοῦν νά τοῦ προσφέρουν ὅ,τι πιό πολύτιμο ἔχουν, χωρίς νά ὑπολογίζουν οὔτε τό κόστος, οὔτε τόν κόπο, οὔτε τόν κόσμο, ὅπως ἔκανε καί ἡ γυναίκα προσφέροντας στόν Χριστό τό πολύτιμο μύρο.
Ὑπάρχουν πολλοί, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν ὅτι ὀφείλουν στόν Χριστό ὅ,τι ἔχουν, ὅ,τι εἶναι, ὅ,τι ἐπέτυχαν στή ζωή τους, ὅτι τοῦ ὀφείλουν τά χαρίσματά τους, τά χρήματά τους, τήν κοινωνική τους θέση, τήν ἐπαγγελματική τους ἐξέλιξη, τίς συνθῆκες μέσα στίς ὁποῖες ζοῦν καί τίς ὁποῖες ἄλλοι στεροῦνται, ἔστω καί ἄν γιά ὅλα αὐτά ἀγωνίσθηκαν καί τά ἀπέκτησαν μέ πολλή προσπάθεια καί κόπο, διότι χωρίς τή δική του χάρη καί βοήθεια θά ἦταν ἀδύνατο νά τά κατορθώσουν, ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώνει λέγοντας: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».
Ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι, πολλοί ἴσως καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι, σάν τόν Ἰούδα, ὄχι μόνον δέν ἀναγνωρίζουν τί ὀφείλουν στόν Χριστό καί δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά τοῦ ἀνταποδώσουν τήν εὐγνωμοσύνη τους, ἀλλά σπεύδουν νά κρίνουν καί νά κατακρίνουν καί νά θέσουν ἐμπόδια καί προσκόμματα καί σέ ὅσους θέλουν νά προσφέρουν στόν Χριστό.
Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δέν θέλουν νά προσφέρουν ὁτιδήποτε στόν Χριστό, ἀλλά καί στό τέλος καταλήγουν νά τόν ἀρνοῦνται καί νά τόν προδίδουν.
Σέ ποιά ἀπό τίς δύο αὐτές ὁμάδες ἄραγε ἀνήκουμε ἐμεῖς;
Εἴμαστε πρόθυμοι νά ἐκφράσουμε τήν ἀγάπη καί τήν εὐγνωμοσύνη μας στόν Χριστό προσφέροντάς του ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουμε;
Καί δέν χρειάζεται νά εἶναι χρήματα ἤ ὑλικά πράγματα, ἀλλά μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι πρωτίστως ἡ ψυχή μας καί ἡ ὑπακοή μας στό θέλημά του. Τοῦ τήν προσφέρουμε ἤ ἐφευρίσκουμε προφάσεις καί δικαιολογίες γιά νά μήν τό κάνουμε;
Ἄς ἐξετάσουμε τούς ἑαυτούς μας καί ἄς ἐλέγξουμε τή στάση μας ἔναντι τοῦ Χριστοῦ, πού πορεύεται πρός τό Πάθος γιά τή δική μας σωτηρία. Ἄς ἐξετάσουμε τούς ἑαυτούς μας καί ἄς δοῦμε ἄν βρισκόμαστε μαζί μέ τήν πρώην ἁμαρτωλή πού τίμησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, δίνοντας ἐντολή νά μνημονεύεται ἡ πράξη της ἀνά τούς αἰῶνες, ἤ ἄν εἴμαστε μαζί μέ τόν Ἰούδα πού ἔλαβε, δυστυχῶς, τόν μισθό τῆς φιλαργυρίας καί τῆς προδοσίας του.
Καί ἄς παρακαλέσουμε τόν δι᾽ ἡμᾶς πάσχοντα Κύριο νά μᾶς χαρίσει τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία του.
