Οι έξι ιδιαίτερες καθημερινές εργασίες!
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
Mία διδακτική ιστορία από το Γεροντικό θα είναι το σημερινό άρθρο που θα διαπραγματευτούμε με ένα στόχο και σκοπό: να αποκομίσουμε τα κατάλληλα μηνύματα που απορρέουν από αυτό και να τα χρησιμοποιήσουμε προς εσωτερική μας οικοδομή και ωφέλεια.
Ένας μοναχός, λοιπόν, καθημερινά έδειχνε κατάκοπος και κουρασμένος, οπότε κίνησε την περιέργεια του Ηγουμένου να τον ρωτήσει γιατί φαίνεται τόσο καταπονημένος. Ο μοναχός απάντησε ότι καθημερινά, μέρα και νύκτα, έχει τόσες πολλές δουλειές που αν δεν τον βοηθούσε ο Θεός, δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Και συνέχισε: Καθημερινά έχω δύο γεράκια τα οποία προσπαθώ να τα εξημερώνω και να τα ελέγχω, έχω δύο λαγούς τους οποίους με προσοχή φυλάω να μην φύγουν, έχω δύο βόδια τα οποία επιβλέπω, ώστε να εργάζονται και να αποδίδουν, έχω ένα λύκο τον οποίο προσέχω να μην κάνει κακό σε κανένα, έχω ένα λιοντάρι το οποίο προσπαθώ να νικήσω και τέλος έχω έναν άρρωστο τον οποίο πάντα είμαι υποχρεωμένος να φροντίζω και να περιποιούμαι.
Ο Ηγούμενος ακούγοντας όλα αυτά απόρησε για αυτές τις δουλειές που καθημερινά έκανε ο μοναχός, σκεπτόμενος ότι είναι αδύνατο να κάνει τόσα πολλά πράγματα! Τότε ο μοναχός άρχισε να εξηγεί τι εννοούσε μ΄ αυτά που είπε παραπάνω:
Τα δύο γεράκια είναι τα δύο μου μάτια τα οποία πετούν από εδώ και από εκεί και τα οποία πρέπει πάντα να επιβλέπω για να μη δουν κάτι που θα είναι επιζήμιο και επιβλαβές στη ψυχή μου. Οι δύο λαγοί είναι τα πόδια μου τα οποία πρέπει να τα εμποδίζω από τον δρόμο της αμαρτίας και να τα οδηγώ στον δρόμο της σωτηρίας. Τα δύο βόδια είναι τα χέρια μου τα οποία πρέπει να φροντίζω πάντα να εργάζονται για το αγαθό. Ο λύκος είναι η γλώσσα μου η οποία πρέπει να έχει χαλινάρι για να μην «δαγκώσει» κάποιον αδελφό μου με την κατάκριση και την κατηγορία που εύκολα έρχονται στο στόμα μου. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει ότι πρέπει η γλώσσα να έχει ζυγαριά ώστε να ζυγίζει με προσοχή και ακρίβεια τα λόγια, για να μην λέει ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα. Το λιοντάρι είναι η καρδιά μου με την οποία πρέπει να παλεύω καθημερινά, νύκτα και ημέρα, γιατί όπως λέει ο Κύριος: «Ἐκ γὰρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι…», οπότε πρέπει να κουράζομαι και να κοπιάζω για να την καθαρίζω και για να κάνω πραγματικότητα αυτό που λέει ο Προφήτης Δαυίδ: «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν εμοί, ο Θεός· καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον ἐν τοις εγκάτοις μου».
Τέλος, ο ασθενής και άρρωστος είναι το σώμα μου το οποίο πάντα κάτι αναζητά. Άλλοτε τροφή, άλλοτε νηστεία. Άλλοτε ανάπαυση, άλλοτε τυραννία. Εγώ πρέπει να έχω όλη μου την προσοχή στραμμένη σ΄ αυτό και να προσπαθώ να το φυλάω γιατί είναι ο ναός που κατοικεί το Άγιο Πνεύμα.
Όταν τελείωσε ο μοναχός τις παραπάνω σκέψεις, ο Ηγούμενος τον ευχαρίστησε γι΄ αυτό το μάθημα ζωής που τόσο όμορφα και γλαφυρά του έκανε και κάλεσε όλους τους μοναχούς για να τους πει κάποια πράγματα καθαρά συμβουλευτικά, προτρέποντας τους να ασχοληθούν με αυτές τις έξι ιδιαίτερες εργασίες!
Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι τελικά το γεγονός ότι όλοι πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με τον εαυτό μας και να εργασθούμε για την καλυτέρευσή του. Να βρούμε χρόνο να κάνουμε την κατάλληλη αυτοεξέταση και αυτογνωσία, η οποία, όπως λένε οι Πατέρες, θα μας οδηγήσει στη Θεογνωσία.
Έτσι θα έλθει η κάθαρση από τα πάθη και ο φωτισμός του Θεού. Όλα όμως αυτά θα γίνουν με μία προϋπόθεση: Με τον προσωπικό μας αγώνα αλλά και με το έλεος και την χάρη του Θεού. Νομίζω ότι αξίζει να προσπαθήσουμε. Εσείς, τι λέτε;
