Η Μητρόπολη Μαρωνείας για το Ευαγγέλιο της Κυριακής (Θ’ Λουκά)
Το Ευαγγέλιο της Κυριακής, 20 Νοεμβρίου 2022.
Ανακοίνωση εξέδωσε η Μητρόπολη Μαρωνείας σχετικά με το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 20 Νοεμβρίου.
Ακολουθεί η Ανακοίνωση:
Μέ τόν χαρακτηρισμό «Ἄφρων» προσφωνεῖ τόν πλεονέκτη πλούσιο ὁ Χριστός στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. «Ἂφρων, αὐτή τή νύχτα τελειώνει ἡ ζωή σου, Τί θά τά κάνεις ὅλα αὐτά, πού μέ νοσηρή ἰδιοτέλεια θησαύρισες; Σέ ποιόν θά τά ἀφήσης;». Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός, πού χρησιμοποιεῖ ό Κύριος γιά τόν ἄπληστο πλούσιο, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ή πλεονεξία εἶναι ἀληθινή ἀρρώστεια πού δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά ἡρεμήσει καί νά χαρεῖ. «Καί διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ». Τά ὃρια στά ὁποῖα κλείνονται οἱ σκέψεις του καί οἱ προοπτικές του, εἶναι ἡ λέξη «ἐγώ»
Αὐτὸ θὰ κάνω: θὰ κατεδαφίσω τὶς ἀποθῆκες μου καί θὰ κτίσω μεγαλύτερες καὶ θὰ συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθὰ μου». Λὲς καὶ μόνος του τὰ γέννησε, τὰ φύτεψε, τὰ πότισε, τὰ μάζεψε. Γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχουν ἐργάτες ποὺ δούλεψαν, γῆ, βροχή, ἄνεμοι ποὺ βοήθησαν. Ὅλα τὰ βλέπει σὰν γεννήματά του. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ τὰ συνάξει, σκέπτεται νὰ πεῖ: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, γιὰ πολλὰ χρόνια·ἀναπαύσου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἐδῶ πλέον κορυφώνεται ἡ παράκρουση: «Ψυχή, φάγε, πίε»…
Μὰ τί λοιπὸν εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη; Ἔτσι ἱκανοποιεῖται; Μὲ σιτάρι καὶ κρασί; Τὰ πάντα βρίσκονται σὲ μιὰ φοβερὴ σύγχυση στὸν ἄνθρωπο ποὺ κλείνεται ἀποκλειστικὰ στὸν ἑαυτό του, ποὺ σκέπτεται μόνο τὸ ἄτομό του, ποὺ ἀγνοεῖ τούς ἄλλους καὶ ἀγνοεῖ τὸν Θεό. Νομίζει ὅτι ἀσφαλίσθηκε στὸ φρούριο τοῦ «ἐγώ» του, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τὸ φρούριο αὐτὸ γίνεται ἡ φυλακή του. Πολλοὶ δυστυχῶς καὶ στὴν ἐποχὴ μας ζοῦν μέσα σ’ αὐτὴ τὴ σύγχυση. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαύσουν μόνοι τους ἢ τὸ πολὺ-πολὺ μέσα σ’ ἕνα μικρό, στενὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, χωρίς νά ἐνδιαφέρονται καθόλου γιά τίς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας, γιά τόν πόνο καί τήν πείνα, πού μαστίζουν τούς συναθρώπους τους.
Μιά δεύτερη πραγματικότητα πού διαφεύγει ἀπό τόν ἄνθρωπο τῆς σημερινῆς περικοπῆς εἶναι, ὅτι ἀδυνατεῖ νά καταλάβει πώς δέν εἶναι μόνιμος στήν γῆ. Ὅσα καί ἀν κατορθώνουμε νά συγκεντρώσουμε δέν πρόκειται νά παραμείνουν γιά πάντα στά χέρια μας. Χρήματα, θέσεις, ἀξιώματα, ὑλικά ἀγαθά ἐξυπηρετοῦν ἁπλῶς τή ζωή. Ὅμως αὐτά δέν εἶναι ὁ σκοπός, τό τέρμα της, οὔτε πολύ περισσότερο αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή. Καί εἶναι ἀληθινή ἀφροσύνη νά δίνεις σ’ αὐτά τήν ψυχή σου, νά βλέπεις μόνο ἕνα μικρό τμῆμα τῆς ζωῆς σου, τό γήινο καί νά ἀγνοεῖς τήν συνέχεια της.
Περαστικοί εἴμαστε ἀπ’ αὐτὴ τὴ γῆ ἀδελφοί. Ἂς τὸ σκεπτόμαστε συχνότερα αὐτό. «Ἀτμίς γάρ ἔσται ἡ ζωή ἡ πρός ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δέ ἀφανιζομένη»
