Mη ζορίζετε τα παιδιά σας!
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
Πολλές φορές από τη στήλη αυτή, αναφερόμαστε στα νέα παιδιά και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ιδιαίτερα στις δύσκολες εποχές που ζουν. Πρέπει να τα κατευθύνουμε με νηφαλιότητα και διάκριση, γιατί η σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων παιδιών θα έχει μακροπρόθεσμα, θετικά αποτελέσματα.
Είναι κοινά διαπιστωμένο ότι τα σημερινά νέα παιδιά γαλουχημένα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον από το παρελθόν, δεν έχουν τις λαμβάνουσες παραστάσεις για να μπορούν να δουν σφαιρικά τα πράγματα και να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες καταστάσεις της κοινωνίας μας, όπως είναι η κρίση η οικονομική αλλά πρωτίστως η πνευματική. Δε φτάνει μόνο ο νεανικός ενθουσιασμός και αυθορμητισμός τους, αλλά χρειάζεται ειδική μεταχείριση και πνευματική θωράκιση.
Οι Άγιοι Πατέρες αντιμετώπιζαν με σύνεση τέτοια προβλήματα σχετικά με τα νέα παιδιά, που ολοένα αναφύονταν. Με γνώμονα πάντα την στήριξη αλλά και την πνευματική βοήθεια και όχι την διαπόμπευση, υπήρξαν αληθινοί ανατόμοι της ανθρώπινης ψυχής. Θαυμάζουμε τις πολύτιμες συμβουλές τους, αλλά και την απλότητα με την οποία προσέγγιζαν τα νέα παιδιά.
Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό με κάποιον κληρικό ο οποίος πήγε στο άγιο Γέροντα Παΐσιο ζητώντας του συμβουλές για το πώς πρέπει να μιλάει στο κατηχητικό σχολείο στα πολλά νέα παιδιά της ενορίας του. Ο διακριτικός Γέροντας, τού είπε, μεταξύ άλλων: «Να έχεις πνευματική αρχοντιά. Να σέβεσαι τον άλλον δίχως να τον ζορίζεις. Αν ήθελε ο Θεός, θα μπορούσε σε ένα λεπτό να κάνει όλο τον κόσμο να μετανοήσει. Θα γυρνούσε το κουμπί στα 7 ρίχτερ, θα έκανε σεισμό και θα έβλεπες όλο τον κόσμο να κάνει μεγάλους σταυρούς.
Αυτό όμως δεν θα είναι ειλικρινής, αλλά αναγκαστική μετάνοια και δεν θα έχει αξία». Και κατέληξε προτείνοντας στον Ιερέα, να μην πιέζει τα παιδιά. Πράγματι, ο ιερέας αυτός, που πριν συμβουλευθεί τον Γέροντα Παΐσιο πίεζε πολύ τα παιδιά, ιδιαίτερα στο θέμα της εξομολογήσεως, άλλαξε, αναθεωρώντας κατά πολύ την τακτική διείσδυσης στους νέους της ενορίας του.
Σήμερα, που όλοι κάνουμε τους δασκάλους στη νεολαία, το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια είναι, τι πρέπει να κάνουμε για τα παιδιά μας, καθώς τα βλέπουμε να βρίσκονται όλο και περισσότερο εκτεθειμένα σε κινδύνους καθημερινούς είτε του διαδικτύου, είτε άλλων οπτικοακουστικών μέσων, είτε ακόμη και της σύγχρονης διασκέδασης που σερβίρει η κοινωνία μας. Να αρκεσθούμε σε «μη» και «δεν» κάνοντας, όπως έλεγε, ένα σοφό γεροντάκι τη ζωή τους «μηδέν»; Ή να τους δώσουμε υγιή παραδείγματα και πρότυπα;
Εάν εμείς δεν ξεκινήσουμε να κάνουμε εσωτερική διεργασία με τον εαυτό μας, πώς θα βοηθήσουμε; Εάν εμείς δεν ταπεινωθούμε, πώς θα διδάξουμε την ταπείνωση; Εάν εμείς δεν προσευχηθούμε ειλικρινά, δεν δείξουμε πόσο μπορεί να μας ωφελήσει η μετάνοια και η συγχώρεση (άλλωστε ξεκινήσαμε στην ωραία και ευλογημένη περίοδο της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων), πώς θα μιλήσουμε έμπρακτα στα παιδιά μας;
Μόνο με λόγια; Μπούχτησαν τα καημένα απ’ όλα αυτά. Κάτι άλλο αναζητούν. Θέλουν περισσότερη εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Θέλουν περισσότερη γνησιότητα και αλήθεια. Υπάρχει εκτός από την Εκκλησία κάποιος άλλος χώρος που μπορεί να τους τα δώσει όλα αυτά;
Αγαπητοί γονείς: Εσείς πάλι καλείσθε να παίξετε τον σωστό γονεïκό και φυσικό σας ρόλο. Η κοινωνία με όλη της την παθογένεια κλονίζει την πίστη των παιδιών σας, τα δηλητηριάζει και τα μολύνει με ψεύτικες θεωρίες. Σταθείτε κοντά τους. Κάντε τα να αγαπήσουν τον Χριστό και θα δείτε άλλα αποτελέσματα, διαφορετικά από αυτά που καθημερινά βιώνετε. Εάν τον κάθε άνθρωπο πρέπει να τον γνωρίσουμε για να τον αγαπήσουμε, πόσο μάλλον τον Θεό μας, πρέπει να Τον αγαπήσουμε για να Τον γνωρίσουμε αληθινά.
Μην αφήνετε, λοιπόν, ανενέργητη, την ζωντανή πίστη στο Θεό και την δυνατή προσευχή. Έτσι καλυτερεύει η κοινωνία! Σιγά σιγά, σταδιακά χωρίς ζόρισμα, με τακτική και τεχνική, αλλά προπάντων με την άνωθεν βοήθεια!
