Ο γερο Θεοφύλακτος ο Αγιορείτης
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Θα σου μιλήσω, τώρα, φιλοαγιορείτη αναγνώστα, για έναν παππούλη και γέροντα του Αγίου Όρους. ήρθε η ώρα! Αρκετά για σήμερα, καιρός να πάρει ανάσα η ψυχή μας, «να αναπνεύσουμε χώμα αγιορείτικο», ως έλεγε ο μακαριστός Θεόκλητος Διονυσιάτης.
Είναι ο Γέρων Θεοφύλακτος. Κοιμήθηκε πριν, περίπου, έναν αιώνα, στα 1924. Το παράδοξο, ενδεχομένως σε εμάς, πλην όμως, πλέον συνηθισμένο στους αγιορείτες και όσους έχουν, όπως έγραφα παραπάνω, «πνευματική συχνότητα» είναι ότι, ενώ ο Γέροντας ήταν άκρως σοβαρός και μετρημένος σε όλη την οσιακή ζωή του, άλλωστε ποτέ δεν το είδαν να χαμογελά, όταν κοιμήθηκε, η μορφή του έλαβε ένα ουράνιο και ασυγκράτητο μειδίαμα, ένα υπερκόσμιο χαμόγελο, απόρροια και αποτέλεσμα, προφανώς, όσων εκείνος ο μακάριος και ιλαρός γέροντας έβλεπε και συναντούσε!
Ιδού, λοιπόν, σού επισυνάπτω και μεταφέρω προς επίρρωση, τη σχετική αγιορείτικη διήγηση: «Ο Γέρων αυτός Θεοφύλακτος, προσποιούνταν το σαλό και τον κουφό, για να μην τον ενοχλούν οι άλλοι Μοναχοί, το 1924 ημέρα Σάββατο, κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια και μετά τη θεία Λειτουργία που έφυγαν όλοι οι Πατέρες, από τους οποίους είχε ζητήσει χωριστά από τον καθένα συγχώρεσι, σταύρωσε τα χέρια και παρέδωκε την ψυχή του στα χέρια του Δεσπότου Χριστού, χαρούμενος, διότι μετά τρεις μέρες που τον επισκέφθηκαν οι Πατέρες, τον βρήκαν στη στάσι αυτή σχηματισμένον μέσα στο σπήλαιο του Αγίου Νήφωνος, με το χαμόγελο στα χείλη» (Ανδρέου Μοναχού, Γεροντικό του Αγίου Όρους, Αθήνα 1994, σελ. 169).
