Αδύναμοι για να δεχτούμε τη Χάρη
Έχετε βέβαια δει πως δίνονται σ’ ένα μικρό παιδί τα πρώτα μαθήματα γραφής: αφού το βάλει να κρατήσει ένα μολύβι η μητέρα, κινεί το χεράκι του παιδιού.
Μητροπολίτης Σουρόζ, Αντώνιος Bloom
Όλοι μας είμαστε αδύναμοι, αλλά δεν είμαστε όλοι δεκτικοί της χάριτος· υπάρχει ένας ιδιαίτερος τρόπος να γίνουμε αδύναμοι για να γίνουμε δεκτικοί και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω ή να αναφερθώ σ’αυτό με δύο παραδείγματα.
Το πρώτο δεν απέχει όσο φαίνεται από την συγκεκριμένη, αυστηρή πραγματικότητα. Αν θυμάστε ότι στην Γραφή, η λέξη «Πνεύμα», σημαίνει το φύσημα του ανέμου, το φύσημα του Θεού, η ενέργεια Του, τότε αυτό το παράδειγμα ίσως να έχει νόημα: όταν οδηγούμε μια βάρκα, είμαστε ικανοί να την κατευθύνουμε χάρη στον άνεμο που φυσάει· όταν ανοίγουμε το πανί, τότε εκείνο αρπάζει τον άνεμο επειδή είναι ευαίσθητο, προσαρμόζεται εύκολα, επειδή μπορεί να κατευθύνεται από τον άνεμο προς κάθε κατεύθυνση. Πρέπει μοναχά να μάθουμε να το χειριζόμαστε για να εγκλωβίσουμε τον άνεμο. Αυτή είναι μια πρώτη μορφή αδυναμίας που μας βοηθάει στην αναζήτηση του Θεού, να προσαρμοζόμαστε εύκολα και να μαθαίνουμε να δεχόμαστε τον άνεμο όπου φυσάει, όπου το πνεύμα πνέει και ν’ ανοιγόμαστε με τέτοιον τρόπο ώστε να γεμίζουμε απ’ αυτόν, ώστε να επιτρέψουμε στο Πνεύμα το ίδιο να κατευθύνει τη ρότα του καραβιού μας. Αλλά πολύ συχνά η αδυναμία μας παραμένει κι όμως προσπαθούμε να είμαστε νευρικοί και συνετοί και ενεργητικοί και η αδυναμία μας αυτή εμποδίζει τον Θεό να κάνει αυτό που θα μπορούσε να κάνει αν μοναχά δεν βοηθούσαμε με τρόπο ανάρμοστο.
Έχετε βέβαια δει πως δίνονται σ’ ένα μικρό παιδί τα πρώτα μαθήματα γραφής: αφού το βάλει να κρατήσει ένα μολύβι η μητέρα, κινεί το χεράκι του παιδιού. Και όσο το παιδί δεν γνωρίζει τι σκοπεύει να κάνει η μητέρα, όσο το χέρι κινείται αδύναμο μέσα στο χέρι της, πόσο όμορφες είναι οι γραμμές! Ευθείες, ελεύθερες. Αλλά έρχεται η στιγμή που το παιδί φαντάζεται πως γνωρίζει τι σκοπεύει να κάνει η μητέρα του και νοιώθοντας αβοήθητο, σπρώχνει, τραβάει και οι γραμμές πάνε στραβά. Αυτό κάνουμε συνεχώς: Ο Κύριος προσπαθεί να κατευθύνει το χέρι μας, να γράψουμε την σωστή ιστορία της ζωής μας στο Βιβλίο της Ζωής, αλλά φανταζόμαστε ότι γνωρίζουμε καλύτερα, ότι ξέρουμε καλύτερα τα σχέδιά Του και είμαστε τόσο αβοήθητοι! Και είναι τόσο κακογραμμένο το γραπτό μας στο Βιβλίο της Ζωής. Αν μόνο μαθαίναμε ν΄ αφήναμε το χέρι μας να το κατευθύνει ο Θεός μέχρι να καταλάβουμε αληθινά τι σκοπεύει να κάνει ο Θεός, μέχρι να καταλάβουμε τι είναι οι γραμμές και το τελικό σχέδιο! Αλλά δεν γνωρίζουμε και η φαντασία μας, η εύθραυστη δύναμή μας φαίνεται ότι είναι δυνατή αρκετά για να μουτζουρώνει αυτό που γράφει με το χέρι Του ο Θεός.
Αυτά τα δύο παραδείγματα δείχνουν ότι πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι με νου ανοιχτό κι εξυπνάδα, με την ευελιξία που μπορούμε, άγρυπνοι· και τότε θα μάθουμε πρώτα και μετά θα γίνουμε δημιουργικοί. Δύναμη και όρια, δύναμη και απάθεια πάντα πηγαίνουν μαζί· ζωή και ανθρώπινη αδυναμία πάντα συνδέονται μεταξύ τους.
