Περί πνευματικού αγώνος
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης
Είναι δύσκολος ο πνευματικός αγώνας, ο αληθινός πνευματικός αγώνας. Διότι, όσοι είμαστε, άλλες τόσες και περισσότερες είναι οι θέσεις και απόψεις περί της υπόστασης και υφής του πνευματικού αγώνος και, ακόμη περισσότερες, οι γνώμες περί του πνευματικού ανδρός, του «ανθρώπου του Θεού».
«Κύριε, μια ώρα μετανοώ και δυο σε παροργίζω», τονίζει ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος και ο μακαριστός Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης, συμπληρώνει: «Η Έρημος δεν αποκαθιστά χωρίς κόπο και πόνο την πνευματικότητα. Διότι και τα τσακάλια στην Έρημο ζουν, αλλά τσακάλια μένουν!».
Ο Όσιος Μάρκος ο ασκητής, αυτός ο πνευματικός ογκόλιθος της ασκητικής γραμματείας, διδάσκει: «Μηδέν λογίζου ή πράττε άνευ του κατά Θεόν σκοπού. Ο γαρ ασκόπως αδοιπορών, ματαιοπονήσει» (Φιλοκαλία, τόμος Α’, εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήναι 1972, Περί Νόμου Πνευματικού, νδ’, σ. 99).
Και, δηλαδή, ποιος είναι ο σκοπός; Πότε λογίζεται η άσκηση μου πνευματική, πότε στεφανούται υπό Θεού, πότε αναπαύει, πότε ευδοκιμεί, πότε ευωδιάζει το όλον έργον, ορθοτομεί, ορθοπρακτεί ο πιστός, φωτίζεται, σώζεται και αγιάζεται; Η απάντηση εξάγεται και πάλιν από τον πλούτο της Αγιογραφικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας και από τον οδοδείχτη της Αγιοπατερικής παρακαταθήκης: «Όσο πνευματικότερος είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερα δικαιώματα ζητάει απ᾿ αυτήν τη ζωή».
