Η αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Η αγία και μεγάλη τεσσαρακοστή είναι μία ευλογημένη περίοδος, που προσφέρεται από την μητέρα Εκκλησία στα παιδιά της ως μία μεγάλη τράπεζα γεμάτη με πλούσια σε ποικιλία και ποσότητα εδέσματα
Επισκόπου Λήδρας Επιφανίου, ηγουμένου Ι. Μ. Μαχαιρά
Η Αγία και Τεσσαρακοστή, με τα διαγγέλματά της, κατά τις προ της εισόδου αυτής Κυριακές, καλεί πάντας να προσέλθουν. Η είσοδος είναι ελεύθερη, θέσεις υπάρχουν για όλους, πνευματική τροφή παρέχεται άφθονη˙ η ακρόαση ψαλμωδιών και αναγνωσμάτων που τέρπουν την ψυχή, και η νηστεία που την ωφελεί. Η τέρψις δίδει στην ψυχήν έμπνευση θείας θεωρίας, και η ωφέλεια επιστηρίζει την ασφάλειαν αυτής στην οδόν της προς τα άνω. Διότι η τέρψις η προερχομένη εκ των τροπαρίων, απόσταγμα και καταστάλαγμα ψυχής αγίων, αναπτερώνει την αγάπη στο είναι κάθε μίας ψυχής επιθυμούσης και επιποθούσης τον Κύριον της δόξης. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι τα ίδια τα τροπάρια, ως έκχυση ψυχής, εκζητούν τον Θεό ή παραπέμπουν ελπιδοφόρα στο Πάθος και την Ανάσταση.
«Καρδίας ευφραινομένης πρόσωπον θάλλει», γι᾽ αυτό και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο προτρέπει: «Όταν δε νηστεύητε, μη γίνεσθε ώσπερ οι υποκριταί σκυθρωποί· αφανίζουσι γαρ τα πρόσωπα αυτών όπως φανώσι τοις ανθρώποις νηστεύοντες· αμήν λέγω υμίν ότι απέχουσι τον μισθόν αυτών. Συ δε νηστεύων άλειψαί σου την κεφαλήν και το πρόσωπόν σου νίψαι…», διότι η Αγάπη σου εκπλήρωσε πάσαν δικαιοσύνην για σένα, για τον καθένα προσωπικά. Και ναί μεν στενοχωρούμαστε διά το Πάθος, όμως εν ταυτώ χαιρόμαστε διά την Αγάπην μας, και τον ημάς αγαπώντα, τον Κύριον της δόξης. Σ᾽ αυτό έγκειται η χαρμολύπη εν τη Εκκλησία.
Η δε ωφέλεια η προερχομένη εκ της νηστείας επικεντρώνεται στην ταπείνωση, καθώς λέγει ο προφητάναξ Δαυΐδ στο ψαλτήρι, «εταπείνουν εν νηστεία την ψυχήν μου». Η ταπείνωση είναι η βάση, συνάμα δε και η απαραίτητη προϋπόθεση της αγάπης, της αγάπης εκείνης που είναι ο Θεός και παραμένει ασάλευτη στους αιώνες, τους δε κατόχους αυτής αναδεικνύει μεγίστους φωστήρες της οικουμένης.
Φυσικά, χρειάζεται και μία προσοχή, καθώς μας παραγγέλλει ο ψαλμωδός, «Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω…», ώστε να νηστεύσουμε νηστείαν πνευματική, όχι μόνο την αποχή των βρωμάτων, αλλά μαζί μ᾽ αυτά και την αποχή των κακών, των πονηριών, των παθών και παντός άλλου το οποίο κωλύει την ψυχή να ανέλθει προς τον Θεόν και τον Θεόν να κατέλθει προς αυτήν.
Ως εκ τούτου, προσερχόμαστε φαιδρώ τω προσώπω και αγαλλομένω ποδί, ένθερμοι και απτόητοι, ως λέοντες, πυρ πνέοντες, κατερχόμενοι στο στάδιο που μας ανοίγεται, ώστε αγωνισάμενοι καλώς, να αξιωθούμε εν τη καρδία ημών να βιώσωμεν την παρουσίαν του Κυρίου της δόξης και την ενοίκηση σ᾽ αυτήν μετά του Πατρός και του Πνεύματος του Αγίου, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
