Πανήγυρις Αγίας Φεβρωνίας στην Ι.Μ Αγίων Πάντων Παλατιτσίων

Την Κυριακή 25 Ιουνίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Παλατιτσίων, με την ευκαιρία της πανηγύρεως της Αγίας Φεβρωνίας.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος Βεροίας τόνισε: «Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δου­λεύειν».

Κατηγορηματικός ὁ λόγος τοῦ Κυρίου στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπηρετεῖ δύο κυρίους, γιατί ἤ τόν ἕναν θά ἀγαπᾶ καί θά μισεῖ τόν ἄλλο, ἤ τόν ἕναν θά τιμᾶ καί τόν ἄλλον θά τόν περιφρονεῖ.

Ἀκούοντας τούς λόγους αὐτούς κάποιοι ἴσως διερωτῶνται: «Καλά, ὁ Θεός δέν μᾶς ἔπλασε ἐλευθέρους; Πῶς μιλᾶ ὁ Χριστός τώρα γιά δούλους καί κυρίους;».

Ἀσφαλῶς ὁ Θεός δέν μᾶς ἔπλασε γιά νά εἴμαστε δοῦλοι ἀλλά ἐλεύ­θεροι. Αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τό γεγονός ὅτι δέν ὑποχρεώνει κανέ­ναν ἄνθρωπο νά τόν ἀκολουθήσει, δέν ὑποχρεώνει κανέναν ἄνθρωπο νά ἐφαρμόσει τίς ἐντολές του. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολου­θεῖν», μᾶς λέγει ὁ Κύριος, ἀφή­νοντας σέ μᾶς τήν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς, ἐάν θέλουμε νά τόν ἀκο­λουθήσουμε.

Ἡ ἐπιλογή ἔχει ὅμως καί διλήμ­ματα. Διότι, ἐάν ὁ Θεός δέν μᾶς ὑπο­χρεώνει νά τόν ἀκολουθήσου­με, ὁ διάβολος ἀγωνίζεται νά μᾶς παρασύρει γιά νά ἀκολουθήσουμε ἐκεῖνον. Τό ἐπεχείρησε ἤδη ἀκόμη καί μέσα στόν παράδεισο, ὅταν προ­σπάθησε νά παρασύρει τούς πρωτοπλάστους, τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, ὑπαινισσόμενος ὅτι ὁ Θεός τούς ἐξαπάτησε καί δημιουργώ­ντας ψευδεῖς ἐντυπώσεις γιά τό μέλλον τους.

Αὐτή εἶναι ἄλλωστε ἡ τακτική τοῦ διαβό­λου. Ἐπιχειρεῖ νά συκοφαντήσει τόν Θεό καί νά μᾶς πείσει ὅτι οἱ ἐντολές του μᾶς δεσμεύουν καί μᾶς στεροῦν τήν ἐλευθερία. Καί συγ­χρό­νως ἐπιχειρεῖ νά μᾶς πείσει ὅτι ἄν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τόν Θεό, τότε θά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐλευθερία καί θά κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.

Πράγματι ὁ Θεός θέτει σέ ὅσους θέλουν νά τόν ἀκολουθήσουν κά­ποι­ες προϋποθέσεις, ὄχι γιά νά μᾶς δεσμεύσει, ἀλλά γιά νά μᾶς βοη­θή­σει νά τόν ἀκολουθήσουμε καί νά τόν πλησιάσουμε. Διότι, ὅπως δέν μπορεῖς νά ἀκολουθήσεις ἕναν ἄν­θρωπο, ἐάν δέν συμφωνεῖς μαζί του, ἐάν δέν ἀντιμετωπίζετε μέ τόν ἴδιο τρόπο κάποια πράγματα, τό ἴδιο συμβαίνει μέ τόν Θεό. Δέν μπο­ροῦμε νά λέμε ὅτι εἴμαστε μέ τόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγάπη καί προσφέρει τήν ἀγάπη σέ ὅλους, καί ἐμεῖς νά τούς μισοῦμε ἤ νά προσπα­θοῦμε νά βλάψουμε τούς ἀνθρώ­πους. Οὔτε μποροῦμε νά συμ­βαδί­ζουμε μέ τόν Θεό πού εἶναι ἡ ἀλή­θεια, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε βυ­θι­σμέ­νοι στό ψεῦδος καί στήν ὑπο­κρισία.

Ἄν ποῦμε ὅτι δέν θέλουμε νά δεσμευθοῦμε μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί θέλουμε νά κάνουμε ὅ,τι μᾶς ἀρέσει, τότε δέν εἴμαστε ἐλεύ­θεροι, ἀλλά γινόμαστε χωρίς νά τό καταλάβουμε δοῦλοι τοῦ πονηροῦ. Διότι ὁ πονηρός χρησιμοποιεῖ ὅλα τά μέσα, ὥστε νά μήν μᾶς ἀφήσει νά ἀλλάξουμε ἀπόφαση καί συμπε­ριφορά, μᾶς κρατᾶ δέσμιους στήν ἁμαρτία καί μᾶς καθιστᾶ προοδευ­τικά ὑποχείριά του.

Ἀντίθετα, ἐάν ἐπιλέξουμε νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό, ἐφαρ­μόζοντας τίς ἐντολές του, ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς ζητᾶ, τότε παραμέ­νουμε ἐλεύθεροι, διότι ὁ Χριστός δέν μᾶς θέλει γιά δούλους του, οὔτε μᾶς ὑποχρεώνει νά ἐφαρ­μό­ζουμε τίς ἐντολές του γιά τό δικό του συμφέρον ἀλλά γιά τό δικό μας. Καί τότε ἔρχεται, κατά τήν ὑπόσχεσή του, καί ἐνοικεῖ στήν ψυχή ὅσων τηροῦν τίς ἐντολές του καί εἶναι μαζί τους, ὅπως καί ἐκεῖ­νοι εἶναι μαζί του, καί σ᾽ αὐτή τή ζωή ἀλλά καί στήν αἰώ­νια.

Καί ὅποιος ἀκολουθεῖ τόν Χριστό δέν εἶναι δοῦλος του ἀλλά φίλος του, ὅπως λέγει ὁ ἴδιος στούς μαθητές του: «οὐκέτι λέγω ὑμᾶς δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δέ εἴρη­κα φίλους». Δέν σᾶς ὀνομάζω, λέγει, δούλους, γιατί ὁ δοῦλος δέν γνωρίζει τί κάνει ὁ κύριός του, ἀλλά σᾶς ὀνομάζω φίλους, δηλαδή πρόσωπα ἀγαπητά καί οἰκεῖα, ἐφό­σον ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Χρι­στό ἀπολαμβάνουν «τήν ἐλευθερίαν τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ», κατά τόν μέγα ἀπόστολο Παῦλο.

Ἄς ἀκούσουμε, λοιπόν, τήν προ­ειδοποίηση τοῦ Κυρίου μας καί ἄς ἐξετάζουμε τίς ἐπιλογές μας. Ἄς προσέχουμε καί ἄς μήν ἐπανα­παυό­μαστε στήν ἰδέα ὅτι, ἀφοῦ εἴμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ εἴμαστε μέσα στό μοναστήρι, ἀκο­λουθοῦμε τόν Χριστό καί ἑπομέ­νως δέν κινδυ­νεύουμε, διότι καί οἱ πρωτό­πλαστοι μέσα στόν παράδει­σο ἐξα­πα­τήθηκαν καί ἔγιναν δοῦ­λοι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ πονηροῦ. Ἄς προσπαθοῦμε πάντοτε νά ἐφαρ­μόζουμε στή ζωή μας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτές εἶναι οἱ πατρικές του ὁδηγίες γιά νά ἀπο­φεύγουμε τίς παγίδες τῆς ἁμαρτίας πού μᾶς στήνει ὁ πονηρός μέ τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, ὥστε νά μήν γινόμαστε δέσμιοί τους, ἀλλά νά ἀπολαμβάνουμε τή χρη­στό­τητα καί τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καί νά εἴμαστε καί ἐμεῖς φίλοι του καί τέκνα τοῦ Θεοῦ.