Ο Φθιώτιδος Συμεών στην Παναγία την Ξηριώτισσα
Στον Ιερό Κοιμητηριακό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ξηριωτίσσης, ο οποίος ευρίσκεται εντός του Δημοτικού Κοιμητηρίου της πόλεως Λαμίας και επί των ημερών της ποιμαντορίας του κ. Συμεών λειτουργεί με πλήρες καθημερινό λατρευτικό πρόγραμμα, με μόνιμο εφημέριο – υπεύθυνο, ιερούργησε την Κυριακή 23 Ιουλίου 2023 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος.
Στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών αναφέρθηκε στα ιερά αγιογραφικά αναγνώσματα της ημέρας και χαρακτηριστικά σημείωσε:
«Για μία ακόμα φορά η Αγία μας Εκκλησία σήμερα έρχεται να μας προτείνει, να μας υποδείξει, να μας προβάλει τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να επικοινωνούμε πραγματικά με τον Θεό και να επικοινωνούμε πραγματικά με τον άνθρωπο, γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι ενώ έχουμε καλή διάθεση, καλή προαίρεση και αναζητούμε τον Θεό, θέλουμε τον Θεό στη ζωή μας, αναζητούμε το συνάνθρωπο, θέλουμε το συνάνθρωπο στη ζωή μας, παρά ταύτα διαπιστώνουμε, βλέπουμε τον εαυτό μας να μην τα καταφέρνει ούτε στη μία κατεύθυνση ούτε στην άλλη. Νιώθουμε ότι είμαστε μακριά από το Θεό, ότι η προσευχή μας δεν εισακούεται, ότι δεν έχουμε βρει τον τρόπο να επικοινωνήσουμε με το Θεό όπως επίσης πολλές φορές νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ούτε με το συνάνθρωπο, ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε και δεν μπορούμε να μας καταλάβουν, νιώθουμε ότι είμαστε μόνοι μας, νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να βρούμε εύκολα αυτό το νήμα της επικοινωνίας, να βρούμε εύκολα αυτό το κουμπάκι, αυτό το σημείο επαφής που θα μας φέρει κοντά με τον συνάνθρωπο και θα δημιουργήσει σχέσεις αληθούς κοινωνίας για πραγματικές αγάπες κι επειδή αυτά τα δύο ζητήματα, η σχέση μας με το Θεό και η σχέση μας με τον συνάνθρωπο είναι τα δύο κορυφαία ζητήματα της ύπαρξής μας, ανώτερα και από την υγεία και από την εργασία και από την ομορφιά και από την επιτυχία και από οτιδήποτε άλλο. Αν ο άνθρωπος δεν καταφέρει να επικοινωνήσει με τον Θεό και να επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπο, όλα τα καλά του κόσμου να έχει δεν θα είναι ευτυχισμένος, γιατί το πραγματικό νόημα της ζωής βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη διπλή εντολή, όπως την έχουμε διδαχθεί τόσο από την Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη: «Πως θα αγαπήσει και θα λατρέψει κανείς Κύριον τον Θεό του και πώς θα αγαπήσει τον πλησίον του ως εαυτόν».
Μας φέρνει δύο τυφλούς. Δύο τυφλούς ως προς τα σωματικά μάτια, δύο ανθρώπους, οι οποίοι δεν είχαν την όρασή τους και κατά τούτο ήταν σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους υπολοίπους αδελφούς, δεν είχαν τις ίδιες δυνατότητες να απολαύσουν τη θέα του ουρανού, το φως του ήλιου, τη θέα της θάλασσας, την ομορφιά της φύσης, αλλά και την ομορφιά των ανθρώπινων προσώπων, παρά ταύτα όμως αυτοί οι δύο τυφλοί έβλεπαν πολύ καλύτερα από πολλούς οι οποίοι έχουν το φυσικό φως των οφθαλμών. Αποδεικνύεται ότι αυτοί οι δύο τυφλοί είδαν το Χριστό. Κάποιοι άλλοι, οι οποίοι μπορεί να είχαν άψογη, τέλεια όραση, όμως δεν είδαν τον Χριστό, κάποιοι άλλοι δεν μπόρεσαν να δουν στο πρόσωπο του Χριστού, τον αληθινό Θεό Σωτήρα Ευεργέτη και Λυτρωτή του κόσμου. Όχι απλώς δεν είδαν αλλά τόλμησαν κιόλας να τον συκοφαντήσουν, να τον λοιδορήσουν, να τον χλευάσουν, να τον ανεβάζουν μέχρι το σταυρό και τον σταυρώσουν και να τον οδηγήσουν στον θάνατο. Αυτοί όμως οι τυφλοί έχουν πραγματικό φωτισμό μέσα τους και στο συναπάντημα με το Χριστό κράζουν και φωνάζουν: «Υιέ Δαβίδ, ελέησον ημάς», κράζουν, κραυγάζουν και φωνάζουν: «Χριστέ μου, Θεέ μου σώσε μας, ελέησε μας, λυπήσου μας».
Αυτή είναι η οδός της υγιούς, της αληθινής, της πραγματικής σχέσης με το Θεό. Να μπορεί ο άνθρωπος να κραυγάζει μέσα από τα βάθη της ύπαρξής του, να αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Χριστού τον Ευεργέτη, το Σωτήρα, το Λυτρωτή, αυτόν δηλαδή ο οποίος ήλθε «ευεργετών και ιώμενος», αυτός ο οποίος ήρθε μονάχα από αγάπη και για αγάπη προς τον άνθρωπο, αυτός ο οποίος υπάρχει και είναι μόνο για να αγαπά κι ο άνθρωπος που αναζητά την αγάπη δεν την απαιτεί εξουσιαστικά, δεν την απαιτεί δικαιωματικά, δεν την απαιτεί εγωκεντρικά, δεν θεωρεί ότι η αγάπη του οφείλεται τρόπο τινά, είναι υποχρεωμένος ο Θεός να τον αγαπά, ωσάν να έχει κάποια συναλλαγματική, κάποιο γραμμάτιο, ωσάν να έχει υπογράψει μία σύμβαση, την οποία οφείλει να πληρώσει, αλλά η αγάπη του Θεού είναι δώρο το οποίο έρχεται από το έλεος Του, είναι δώρο, το οποίο έρχεται από την οικτιρμοσύνη Του, «Οικτίρμων και Ελεήμων ο Κύριος Μακρόθυμος και Πολυέλεος». Αυτή την οικτιρμοσύνη, αυτή την ελεημοσύνη, αυτή την ευεργεσία αναζητά ο άνθρωπος και γι’ αυτό προσέρχεται στο Θεό όχι εγωιστικά ως «αξίαν έχων», όχι απαιτητικά ως ένας δανειστής και τοκογλύφος που αναζητεί από το Θεό πληρωμή, αλλά έρχεται στο Θεό ικέτης, έρχεται ταπεινωμένος με μαλακιά ψυχή, με μαλακιά καρδιά, έρχεται λιωμένος από την αγάπη του Θεού, « τετρωμένος» όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη από την αγάπη του Θεού, έρχεται ακριβώς και προσπίπτει και κράζει: Κύριε ἐκέκραξα πρὸς σέ, εἰσάκουσόν μου, ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σὲ εἰσάκουσόν μου, Κύριε. Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν».
Αυτή είναι η προσευχή της Εκκλησίας, η προσευχή των μοναχών. Η νοερά και αδιάλειπτος προσευχή είναι αυτή η ίδια η κραυγή των δύο τυφλών, η οποία τους οδηγεί και ανοίγει ένα διάλογο με το Θεό κι ο Θεός για να μας τους φέρει, ο Κύριος μας δηλαδή Ιησούς Χριστός, για να μας τους φέρει ακριβώς ως οδηγούς τους τυφλούς σε εμάς τους πραγματικά τυφλούς, τους ρωτά: «πιστεύετε ότι μπορώ να σας θεραπεύσω; Πιστεύετε ότι μπορώ εγώ να σας θεραπεύσω»;
Δεν προσπίπτουν στο Χριστό παραπονούμενοι, δεν πηγαίνουν «να ζητήσουν τα ρέστα» όπως κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και με τον Θεό τον ίδιο πολλές φορές και του λέμε: «Θεέ μου γιατί το επέτρεψες αυτό, γιατί με έκανες έτσι, γιατί με έφτιαξες αλλιώς, γιατί δεν μου χάρισες το άλφα ή το βήτα χάρισμα ή γιατί μου στέρησες ένα, δύο, τρία, πέντε πράγματα»; Δεν αναζητούν καμία ευθύνη από το Θεό, δεν πηγαίνουν με καμία απαίτηση, αλλά μονάχα με αγάπη και με έρωτα για το Θεό, μονάχα με αληθινή αγάπη και αληθινό πόθο, με ευγνωμοσύνη και με ευχαριστία και με αναγνώριση καταθέτουν και ανοίγουν την καρδιά τους και ζητούν το έλεος και την αγάπη του Θεού και φυσικά αναλαμβάνουν τη θεραπεία, ανοίγονται οι οφθαλμοί τους κι όταν ανοίγονται οι οφθαλμοί τους τι κάνουν;
Από τη μια λοιπόν μας παρουσιάζονται αυτά τα πρότυπα, πρότυπα επικοινωνίας και σχέσης με το Θεό και από την άλλη ο Απόστολος Παύλος στην Επιστολή του προς Ρωμαίους στην οποία αναγνώσαμε σήμερα μάς στέλνει ένα φοβερό μήνυμα για εμάς που υποτίθεται ότι είμαστε δυνατοί, που δεν μειονεκτούμε, που δεν είμαστε τυφλοί όπως οι άνθρωποι του Ευαγγελίου, που δεν έχουμε τέτοιες υπερβολικές δυσκολίες: «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν». Οφείλουμε εμείς οι δυνατοί να βαστάζουμε τις ασθένειες και τις αδυναμίες και τις δυσκολίες των αδυνάτων σας όχι μόνο των τυφλών, όχι μόνο των κωφών, και κωφό θεράπευσε ο Χριστός στο Ευαγγέλιο, όχι μόνο αυτών που έχουν σωματική αναπηρία ή δυσκολία αλλά κάθε ανθρώπου που είναι αδύναμος. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι συναισθηματικά αδύναμος, μπορεί ένας άνθρωπος να είναι βουλητικά αδύναμος, να έχει στερέψει η επιθυμία μέσα του, να μην έχει όρεξη για τη ζωή, μπορεί να έχει απογοητευτεί, μπορεί να νιώθει ένα νέο παιδί παρά ότι έχει όλα τα προσόντα να νιώθει μαραμένο, να νιώθει ότι δεν υπάρχει χώρος στη ζωή για αυτό, «ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν,». Οφείλουμε με κάθε τρόπο και σε κάθε πτυχή και έκφραση της ζωής μας να αναλαμβάνουμε στους ώμους μας και τις αδυναμίες των άλλων αδελφών μας. Τότε μόνο θα αρέσουμε πραγματικά προς τον πλησίον όπως θα μας πει παρακάτω ο Απόστολος Παύλοσ για να τον οδηγούμε «εις το αγαθόν προς οικοδομήν».
Ένας συγκλονιστικός λόγος του Αποστόλου Παύλου κι ο οποίος αποτελεί πρόταγμα και πρόταση ζωής και τον οποίον θα σας χαρίσω και έτσι θα ολοκληρώσω τούτα τα πτωχά λόγια της αγάπης μου προς εσάς μας λέει: «κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων». Να κατανοούμε ο ένας τον άλλον μέσα σε ένα παροξυσμό, μέσα σε μία υπερβολή, μέσα σε μία ένταση, μέσα σε ένα χείμαρρο αγάπης και καλών έργων. Μονάχα με μία τέτοια ευγενή άμιλλα, μονάχα με έναν τέτοιον υψηλό πήχη, μονάχα με ένα τέτοιο στόχο της μέγιστης δυνατής αγάπης και των μέγιστων δυνατών κάλων μπορούμε να βρούμε ο ένας τον άλλον και μπορούμε να βρούμε το Θεό και όχι μόνο να τον βρούμε αλλά να τον προσφέρουμε όπως τον προσέφεραν οι δύο τυφλοί στους συνανθρώπους της εποχής του, να τον προσφέρουμε κι εμείς.
Η Εκκλησία μας και σήμερα και πάντα θα μας δίνει και θα μας δείχνει τρόπο ζωής, θα μας προσφέρει νόημα ζωής. Από εμάς εξαρτάται αν πραγματικά το αναζητούμε, αν πραγματικά το θέλουμε και αν πραγματικά το οικειοποιηθούμε, το εγκολπωθούμε, το κάνουμε κτήμα μας και το προσφέρουμε κτήμα για όλο τον κόσμο».
Προ της απολύσεως ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών συνεχάρη τον Προϊστάμενο του Κοιμητηριακού Ναού Πρωτ. π. Αλέξανδρο Κουτσοράκη και όλους τους διακονούντες ιερείς στο Κοιμητήριο της Λαμίας, καθώς και όλους τους συνεργάτες και διακονούντες στο Ναό για την ευταξία του Ναού, την εύρυθμη λειτουργία του Κοιμητηρίου και κυρίως για την αγάπη τους και την ενσυναίσθηση με την οποία διακονούν σε ένα τόσο ευαίσθητο τομέα διακονίας του πένθους και του πόνου των ανθρώπων στην πόλη της Λαμίας.
Φωτογραφίες: Δημήτριος Ανάγνου
