Οι καρποί της ευχής
Η συνεχής επανάληψη της ευχής, ολίγον κατ’ ολίγον καθαρίζει την ψυχή από κάθε πάθος και επιθυμία επιβλαβή και η ψυχή αφού καθαρθεί κατακοσμείται με κάθε αρετή.
Στο τελευταίο στάδιο ο ησυχαστής γίνεται θεόπτης, όπως ο Μωυσής είδε τον Θεό, αρπάζεται ο νους του στους ουρανούς και στον παράδεισο. Τούτο συνέβαινε με τους μεγάλους ερημίτες και ησυχαστές.
Είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσει ο νους την ευχή. Θέλει πολύ κόπο και διότι ο πονηρός πολύ ενοχλείται από εκείνους που καλλιεργούν την ευχή. Πολλάκις ματώνει το στόμα τους και φθάνουν μέχρι θανάτου. Αλλά όταν η καρδιά συνηθίσει την ευχή, τότε πληγώνεται από την αγάπη του Θεού με μια πληγή που ποτέ δεν κλείνει. Ολίγον κατ’ ολίγον θερμαίνεται η καρδία και όλο το σώμα του προσευχομένου. Γι’ αυτό και ακριβώς στα δάση, μέσα στα κοιλώματα των δένδρων που ζούσαν οι ερημίτες τον χειμώνα, όπου η θερμοκρασία ήταν πολύ κάτω του μηδενός, αυτοί δεν υπέφεραν, αλλά θερμαίνονταν.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθιερωθεί η ευχή και οι Πατέρες συνιστούν και προτρέπουν όχι μόνον οι μοναχοί αλλά και οι εν τω κόσμω διαβιούντες να λέγουν την ευχή πάντοτε.
Λέγε την ευχή πάντοτε, όταν εργάζεσαι και όταν αναπαύεσαι, όταν οδηγείς το αυτοκίνητό σου, κατά την ώρα του ύπνου, του φαγητού, λέγε την ευχή, η οποία όταν καλλιεργηθεί γίνεται λειτουργία της ψυχής. Μόνη της έρχεται και παραμένει ισοβίως. Με το όνομα του Κυρίου μαστίγωνε τους δαίμονες, λέγουν οι Πατέρες.
Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015.
