Μακαριστός Χριστόδουλος: «Μένουμε Ευρώπη, αλλά όχι ως φτωχοί συγγενείς»
Ήταν Σάββατο 9 Μαΐου 1998, ότον ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο φωτισμένος αυτός ιεράρχης, ανέβαινε στον αρχιεπισκοποικό θρόνο. Σύσσωμη η Θρησκευτική, Πολιτειακή, Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία της χώρας, αλλά και πλήθος ευσεβών πιστών είχαν κατακλύσει εντός και εκτός τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, όπου με κάθε επισημότητα και βυζαντινό μεγαλείο έλαβε χώρα η τελετή.
Φανερά συγκινημένος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υποσχέθηκε τότε ότι θα υπερμάχεται τα δίκαια της Εκκλησίας. Δάκρυσε, μάλιστα, συναισθανόμενος τη μεγάλη ευθύνη που αναλάμβανε απέναντι στον πιστό λαό της Ελλάδας.
Ο λόγος εκείνος του Αρχιεπισκόπου συγκλόνισε τους Πιστούς, μίλησε κατευθείαν στην καρδιά τους. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, όμως, ήδη από εκείνη τη μέρα της ενθρόνισής του μίλησε με λόγια που σήμερα, μοιάζουν να ήταν προφητικά…
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος μίλησε τότε «για την Ελλάδα όπου βρίσκεται η καρδιά της Ευρώπης και χωρίς Ελλάδα δε νοείται Ευρώπη«. Για να συνεχίσει στο ίδιο πνεύμα : » Η Ευρώπη αναζητά την ψυχή της. Οι ειδήμονες αναγνωριζόυν ότι δεν μπορεί να σταθεί Ευρώπη, χωρίς ενιαίο πνευματικό προσανατολισμό, χωρίς κοινή κοσμοθεωρία. Είμαστε ισότιμα μέλη της Ευρώπης και κανείς εχέφρων δε νοείται να το αφμισβητήσει. Ιστορικά η Ευρώπη στην Ορθοδοξία την ίδια την υπόσταση και επιβίωσή της. Χωρίς τη ρωμιοσύνη η Ευρώπη είναι αδιανότητη. Μας συμφέρει να είμαστε στην Ευρώπη, αλλά με ενσυνείδητη παρουσία ότι είμαστε Έλληνες και αυτό είναι η μεγαλύτερη προσφορά μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μένουμε στην Ευρώπη, αλλά όχι ως φτωχοί συγγενείς«, είχε τονίσει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Παρακολουθείστε το βίντεο με το σχετικό απόσπασμα:
Ο Ελληνικός Λαός πανηγύρισε. Δυναμικός, αγωνιστής, λόγιος, όσο ολίγοι Αρχιερείς. Η απλότητα, η ηθική ακεραιότητα, η ευγένεια, η καλοσύνη, η ιεροπρέπεια, η απέραντη αγάπη προς τα παιδιά και τους νέους ήταν τα χαρίσματα του νέου Αρχιεπισκόπου.
Αδιαμφισβήτηα έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στη σύγχρονη Ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και σ’ όλον τον Ελληνισμό. Άνοιξε νέους δρόμους αναζήτησης, φέροντας πιο κοντά στην Εκκλησία τους νέους αφού πρώτα τους ζήτησε συγγνώμη: «παίρνω επάνω μου την ευθύνη για τις απέναντί σας αμαρτίες όλης της γενιάς μου, και σας ζητώ συγγνώμη…».
