Μια σπάνια συνομιλία με τον Γέροντα Παΐσιο
Όλοι γνωρίζουμε τον αγώνα του αγίου Γέροντος Παϊσίου για την αναγέννηση του αγιορειτικού μοναχισμού και την πνευματική ανάπαυση και παρηγορία πολλών Χριστιανών.
Στα πολλά που γράφτηκαν για την προσωπικότητα και το πνευματικό του έργο προσθέτουμε και εμείς εις μνήμην του την κατωτέρω συνομιλία με ένα ευλαβή Χριστιανό, ο οποίος με την απλοϊκή θεολογία του Γέροντος Παϊσίου ξέφυγε από τα δίχτυα των προτεσταντικών αιρέσεων και ξαναβρήκε τον χαμένο του εαυτό στην αγκάλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
…Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα να πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εξομολογήθηκα και άρχισα να μεταλαβαίνω τακτικά. Είχα όμως πολλά και σοβαρά ερωτηματικά και δεν έβρισκα απάντηση. Επεδίωξα και είχα συναντήσεις με θεολόγους κληρικούς, και πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Η σοβαρή ασθένεια θέλει μεγάλο Νοσοκομείο
«Κώστα, όσο κι αν προσπαθήσω δεν πρόκειται να πεισθείς με τίποτα. Θέλεις να καταλάβεις τα μυστήρια του Θεού με τη δική σου λογική. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο. Ένα πράγμα μόνο σε σώζει: Να έρθεις να πάμε στο Άγιο Όρος. Έρχεσαι;» Ήταν η γνωμάτευση του Αρχιμανδρίτη στον οποίο με οδήγησε ο Θεός, πιστεύω.
Αφού συμφώνησα, μου έδωσε πληροφορίες για ένα μεγάλο χειρούργο (δικός μου ο χαρακτηρισμός) που είναι εκεί και πήγαμε. Το όνομα του είναι π. Παΐσιος. Κάποιος άλλος ευλογημένος γέροντας από τον Πύργο έμαθα αργότερα ότι είπε για μένα: «Αν τον δεχτεί ο π. Παΐσιος έχει καλώς, αν όχι, θα χαθεί από την υπερηφάνειά του». Έχει ακόμα δίκιο… Ευτυχώς που ο Χριστός έχυσε το δικό Του αίμα για τις δικές μας αμαρτίες. Δόξα στο άγιο όνομά Του.
Θα προσπαθήσω να μεταφέρω όσο πιστά γίνεται την κουβέντα με τον π. Παΐσιο.
Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σώζει. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρακαλούμε και την Παναγία να μας σώσει. Είναι σωστό;
Απάντηση: Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Αυτός πρόσφερε τον εαυτό Του για μας. Άκου τώρα. Αν ήσουν κάποιος μεγάλος με εξουσία και πήγαινες σε μια πόλη με τη μάνα σου, όλοι που θα σε περίμεναν εκεί θα χαιρέταγαν και εσένα και τη μάνα σου. Θα έλεγαν και τα καλύτερα λόγια για αυτήν, κι ας μη γνώριζαν τίποτα για την ίδια. Εσύ που θα τ’ άκουγες, θα χαιρόσουν, θα καμάρωνες για τη μάνα σου. Έτσι κι ο Χριστός χαίρεται και καμαρώνει για τη μάνα Του, όταν μας ακούει να λέμε καλά λόγια γι’ αυτήν. Κοίτα. Αν μια φτωχιά πήγαινε στη μάνα σου και την παρακαλούσε να σου ζητήσει να την διορίσεις σε μια θέση κι εσύ έκαμνες τη χάρη της μάνας σου, τότε εκείνη η φτωχιά θα έλεγε ότι η μάνα σου την έσωσε, αν κι εσύ την διόρισες. Ε, έτσι κι εμείς λέμε η Παναγία να μας σώσει. Και ο γιος Της που έχει την εξουσία, αλλά είναι ταπεινός, χαίρεται να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για τη μάνα Του.
Ο Κύριος δίδαξε να προσευχόμαστε στο Θεό-Πατέρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται στη Θεοτόκο και τους Αγίους που ήταν άνθρωποι. Είναι σωστό;
Άκου. Όλες οι προσευχές πάνε στο Θεό. Εμείς προσευχόμαστε στην Παναγία και τους Αγίους, δηλαδή τους παρακαλούμε να προσευχηθούν και αυτοί στον Κύριο για μας και η προσευχή τους έχει μεγάλη δύναμη.
– Ναι , αλλά…(τον διέκοψα) η Παναγία και οι Άγιοι ήταν άνθρωποι και πέθαναν. Δεν μας ακούνε, ούτε είναι πανταχού παρόντες. Μήπως ο Θεός θυμώνει να προσευχόμαστε σ’ αυτούς;
Εδώ είναι μεγάλη η υποχρέωσή μου να τονίσω με κάθε έμφαση αυτό που μου συνέβη. Τη στιγμή που έλεγα τη λέξη “αλλά”, ένιωσα νε με καρφώνει κάτω στη γη ένα δόρυ και χωρίς να πονάω δεν μπορούσα να κάνω “κιχ”, ενώ κάτι άνοιξε μέσα μου και “ρούφηξα” όσα ο άγιος γέροντας μου έλεγε.
– Παιδί μου, συνέχισε, για το Θεό κανένας δεν πεθαίνει. Όταν κάποιος πεθάνει, πέθανε για μας που μείναμε ακόμα στη γη. Δεν πεθαίνει για το Θεό. Κι αν αυτός έχει παρρησία κοντά Του, μαθαίνει από το Χριστό ότι τον παρακαλούμε να προσευχηθεί για μας και προσεύχεται, ενώ ο Χριστός ακούει και χαίρεται. Η προσευχή του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη.
O Κύριος λέει: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. Μη κάνεις είδωλο, ούτε κανενός ομοίωμα. Μη προσκυνήσεις αυτά. Μήτε να τα λατρεύσεις, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκυνάει τις εικόνες. Είναι σωστό;
Άκου. Η μάνα που έχει το παιδί της στον πόλεμο, φοβάται γι’ αυτό νύχτα-μέρα. Έχει πολλή αγωνία. Ξαφνικά παίρνει ένα γράμμα από το παιδί της με μια φωτογραφία του μέσα. Όταν τη βλέπει τι κάνει; Την πιάνει στα χέρια της και τη φιλεί, τη βάζει στον κόρφο της ν’ αγγίξει την καρδιά της. Ε, τι νομίζεις; Αυτή η μάνα με τέτοιο φλογερό πόθο που έχει για το παιδί της πιστεύει ότι φιλεί τη φωτογραφία; Το ίδιο το παιδί της πιστεύει ότι φιλεί. Το ίδιο πιστεύει κι όποιος έχει φλογερό πόθο για την Παναγία και τον άγιο που προσκυνάει. Δεν προσκυνάμε τις εικόνες γιατί είναι οι εικόνες, αλλά για τους αγίους. Και αυτούς όχι γιατί είναι τα πρόσωπα που είναι, αλλά γιατί αγωνίστηκαν για το Χριστό. Ο Θεός είναι ζηλότυπος, είναι αλήθεια. Όχι όμως για τους δικούς Του, αλλά για τον διάβολο. Ο πατέρας δε ζηλεύει τα δικά του παιδιά. Μην ανησυχείς, ο Κύριος χαίρεται όταν σε βλέπει να σέβεσαι και ν’ αγαπάς τη Μάνα Του και τους Αγίους.
Οι Προτεστάντες…, οι Ευαγγελικοί…, οι Πεντηκοστιανοί…
Ο Λούθηρος είχε παράπονα από τον Πάπα και δικαιολογημένα. Αν ήταν ειλικρινής, τότε γιατί δεν πήγε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο, αλλά έφτιαξε άλλη “εκκλησία” δική του; Άφησέ τους αυτούς. Μην ξαναπάς εκεί. Να πηγαίνεις στην Εκκλησία, να εξομολογηθείς εσύ και η γυναίκα σου στον ίδιο πνευματικό και όλα θα πάνε καλά.
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 20 (1995), σελ. 66.
