Μητρόπολη Μαρωνείας: Πρόσκληση στο Μεγάλο Δείπνο

Στή διάρκεια ἑνός συμποσίου, μετά τήν ἀναφώνησι κάποιου συνδαιτημόνος πώς εἶναι «μακάριος ἐκεῖνος πού θά καθήση στό τραπέζι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ», ὁ Χριστός διηγήθηκε τήν σημερινή παραβολή, γιά νά φωτίση ὡρισμένες πλευρές τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θέματος. Μέ τήν εἰκόνα τοῦ «μεγάλου δείπνου», πού χρησιμοποιεῖ, ὁ Χριστός δείχνει ἀποκαλυπτικά ὅτι τό κάλεσμα στή «βασιλεία τοῦ Θεοῦ» εἶναι μιά πρόσκληση σέ χαρούμενη γιορτή. Πρόσκληση σέ εὐφροσύνη. Κι αὐτή τήν χαρά ἀρνεῖται ὅποιος περιφρονεῖ τό κάλεσμα.

Ὁ Θεός δέν μᾶς στέλνει σέ κάποιο «ἐπίμοχθο καθῆκον», σέ μιά ἀγγαρεία. Σέ χαρούμενο πανηγύρι μᾶς προσκαλεῖ. Διότι δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά ἀπό τό νά βρίσκεσαι κοντά Του, ἀπό τό νά ζῆς τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης Του. Οἱ προσκεκλημένοι τῆς παραβολῆς στό εὐγενικό κάλεσμα πού τούς γίνεται ἀπαντοῦν μ’ἕναν τρόπο ἀπροσδόκητο. «Ἀγρόν ἠγόρασα καί ἔχω ἀνάγκη ἐξέλθεῖν καί ἰδεῖν αὐτόν». Κατεπείγουσα «ἀνάγκη»! Μήπως τυχόν φύγη τό χωράφι! Σάν νά ἐπρόκειτο νά παραταθῆ τό δεῖπνο μῆνες καί νά ματαιώση τήν σπορά. «Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καί πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά». Καλά, ἀφοῦ τά ἀγόρασες πιά, τί τό ἐπεῖγον νά πᾶς εἰδικά τήν ὥρα τοῦ δείπνου νά τά δοκιμάσης; Οἱ δύο αὐτοί, νοιώθοντας ἴσως τήν ἀγένειά τους, προσθέτουν, μετά τήν πρόφασι πού ἐπικαλοῦνται, «ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρητημένον», σέ παρακαλῶ, συγχώρεσε τήν ἀπουσία μου. Ὁ τελευταῖος πιό ἀπότομα ἀναγγέλλει : «Γυναῖκα ἔγημα (νυμφεύθηκα), καί διά τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν».

Ὁ οἰκοδεσπότης δίνει ἐντολή στόν ὑπηρέτη του νά ὁδηγήση στό δεῖπνο τούς κατατρεγμένους τοῦ κόσμου, «τούς πτωχούς καί ἀναπήρους καί χωλούς καί τυφλούς». Τόν στέλνει νά ὁδηγήση στό ἀρχοντικό του αὐτούς πού δέν περιμένουν μιά τέτοια τιμή. Ἔτσι ἡ παραβολή δείχνει ὅτι ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ στή βασιλεία Του παραμένει κατ’ἐξοχήν πρόσκληση χάριτος. Αὐτοί πού τελικά συγκεντρώνονται ἀπό τούς δρόμους καί τίς ἀγορές δέν εἶχαν καμμιά πιθανότητα, στήν κατάστασι πού ἦταν , νά δεχθοῦν τέτοια εὔνοια. Ἡ πρόσκληση δέν ὀφείλεται σέ δικό τους δικαίωμα, ἀλλά στήν ἁπλοχεριά, στή φιλόξενη διάθεσι τοῦ οἰκοδεσπότη. Ὅσοι τελικά βρισκόμαστε μέσα στόν πνευματικό περίβολο τῆς Ἐκκλησίας καί μετέχουμε στήν εὐφροσύνη τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, ἄς μή φαντασθοῦμε μεγάλα πράγματα γιά τόν ἑαυτό μας. Ἡ θέσις μας κοντά Του εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς χάριτος Του, ὄχι τῆς ἰδικῆς μας ἀξίας.