Η αξιοποίηση των χαρισμάτων
Το μεγαλύτερο μέρος της διηγήσεως της παραβολής των ταλάντων από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο περιστρέφεται στη λογοδοσία και τιμωρία του τρίτου δούλου που χαρακτηρίζεται ως «πονηρός» και «οκνηρός».
Σε αντίθεση με τους δύο πρώτους δούλους, τους «αγαθούς» και «πιστούς», που έλαβαν ανά πέντε και δύο τάλαντα ο καθένας και με την εργασία τους τα πολλαπλασίασαν για να λάβουν τελικά τον έπαινο και την αμοιβή τους από τον επανελθόντα Κύριό τους, ο τρίτος δούλος έκρυψε στη γη το ένα τάλαντο που έλαβε, αμέλησε για την αξιοποίησή του και απέφυγε την εργασία, με αποτέλεσμα τη σκληρή και χωρίς έλεος τιμωρία.
Καιρός όμως τώρα να ερευνήσουμε τι κρύβεται κάτω από τη λέξη «τάλαντο», για την όποια γίνεται λόγος στην παραβολή. Είναι κάποιο συγκεκριμένο χάρισμα η δώρο που δόθηκε στον άνθρωπο.
Η οκνηρία, όπως περιγράφεται στη στάση του τρίτου δούλου της παραβολής, σημαίνει έλλειψη αγάπης προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο- στηρίζεται σε μία αντίληψη περί Θεού ως αυστηρού και τιμωρού κυρίου, αντίληψη που δεν συμφωνεί καθόλου με τον Θεό της αγάπης όπως τον απεκάλυψε στην ανθρωπότητα ο Χριστός. Αντίθετα, η διά της εργασίας αξιοποίηση των ταλάντων μαρτυρεί πιστότητα στον Θεό και αγάπη προς την κοινωνία των ανθρώπων
Η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων ως προς τα τάλαντα που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός, δηλ. ως προς το έργο που έχουν να επιτελέσουν μέσα στην κοινωνία, δεν οφείλεται στην αυθαίρετη διανομή εκ μέρους του Θεού αλλά είναι ανάλογη προς τις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου. Η απαίτηση του Θεού να πολλαπλασιάσει ο άνθρωπος τα τάλαντά του, όσο απόλυτη κι αν είναι, δεν υπερβαίνει ποτέ τις ανθρώπινες δυνατότητες.
Ο Θεός είναι αγαθός αλλά και δίκαιος συγχρόνως. Η αγαθότητα του φαίνεται στα δώρα και χαρίσματα που προσφέρει, η δικαιοσύνη του εκδηλώνεται κατά τη λογοδοσία των ανθρώπων για το αν αξιοποίησαν τα χαρίσματα η τα απέκρυψαν. Η δικαιοσύνη του αυτή εφαρμόζεται όχι μόνο σ” όσους διέπραξαν το κακό, αλλά και σ” όσους παρέλειψαν η αδιαφόρησαν για το καλό.
Τέλος, η όλη παραβολή μας θυμίζει ότι ο χρόνος της κρίσεως είναι άδηλος εν όψει αυτού του άγνωστου χρόνου πρέπει ο άνθρωπος συνεχώς να αγρυπνεί, όχι περιμένοντας παθητικά, αλλά εργαζόμενος και ασκώντας έργα αγάπης κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του, δηλ. των ταλάντων που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Από τη Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής
