Ένας χρόνος κι ακόμα παραμένουν ζωντανές οι εικόνες της σύγχρονης τραγωδίας, από την οποία τόσοι αδελφοί μας γνώρισαν φρικτό και σκληρό θάνατο.
Ένας χρόνος από τότε που το ανθρωπιστικό δυστύχημα των Τεμπών σημάδεψε τη χώρα μας, βυθίζοντας στη θλίψη και στο πένθος όλους τους Έλληνες και αφήνοντας ερωτηματικά να αιωρούνται.
Στο κήρυγμα του, ο Ποιμενάρχης Λαρίσης λαμβάνοντας αφορμή από την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, στάθηκε στη διαφορά αντίληψης των δυο πρωταγωνιστικών χαρακτήρων και τόνισε το πόσο ο εγωισμός, εξελισσόμενος σε λατρεία του ίδιου του εαυτού, απανθρωποποιεί τον άνθρωπο και τον εκθέτει στα μάτια τόσο του Θεού, όσο και των ανθρώπων. Πράγματι, ο Φαρισαίος ειδωλοποιεί τον εαυτό του γι αυτό και τα λόγια του δεν είναι προσευχή, αλλά κομπασμός, προσβολή Θεού και απόρριψη του συνανθρώπου. Αντίθετα ο Τελώνης νικώντας τον εγωισμό του ελευθερώνεται, διαπιστώνει την κατάσταση του και λυτρώνεται καθώς στέκεται με σεβασμό απέναντι στον Άγιο Θεό και το πλάσμα Του τον άνθρωπο. Η πρώτη συμπεριφορά οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα, ενώ η δεύτερη στο φιλότιμο και τη συνειδητοποίηση της ευθύνης. Επαίνεσε δε όλους όσοι τη βραδιά του δυστυχήματος και τις επόμενες ημέρες, με συναίσθηση της ευθύνης, με σεβασμό προς τον άνθρωπο και με φιλότιμο, υπερέβαλαν εαυτούς εργαζόμενοι είτε ως διασώστες, είτε στα Σώματα Ασφαλείας, είτε στα Νοσοκομεία της πόλης, είτε όπου αλλού, ώστε η αγάπη, η στοργή και το ενδιαφέρον να νικήσουν τον πόνο και την απελπισία, αποδεικνύοντας ότι στον τόπο μας δεν πλειοψηφούν οι βολεμένοι, οι αδιάφοροι και οι ιδιοτελείς, αλλά οι ήρωες της καθημερινότητας, οι συνειδητά υπεύθυνοι και οι αποτελεσματικά φιλότιμοι.
Ακολούθως, ο Σεβασμιώτατος μαζί με τους συγγενείς των θυμάτων μετέβησαν στο σημείο όπου συνέβη το μοιραίο δυστύχημα και έψαλε επιμνημόσυνη δέηση, τονίζοντας πώς καθημερινά μνημονεύουμε στις προσευχές μας τα ονόματα των αδελφών και των παιδιών μας που χάθηκαν τόσο άδικα και τραγικά στο σιδηροδρομικό δυστύχημα, ώστε να μην πικραθούν με τη δίκη μας λησμοσύνη, γι’ αυτό με σεβασμό και αγάπη δεόμαστε υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους.
