Ακαθάρτου μη άπτεσθε
Του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, αστην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Περιπατούμε μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη ρύπους, γεμάτη βρωμιές, γεμάτη σκύβαλα. Όπου και να κοιτάξουμε δίπλα μας, βρίσκουμε απόβλητα δύσοσμα, ακαθαρσίες και κοπριές. Βλέπουμε και ακούμε σκουπίδια, σε ομιλίες σε εκπομπές, σε τηλεπαιχνίδια, σε συζητήσεις, σε θεάματα. Όπου κι αν ακουμπήσουμε λερωνόμαστε, αφού «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ουκ έστι ποιων χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός» (Ρωμ. γ΄ 12). Όλοι γύρω μας παρεκτράπησαν από το δρόμο της αρετής και εξαχρειώθηκαν. Δεν υπάρχει κανείς που να ενεργεί το αγαθό, να ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μας, σύμφωνα με τις αρχές του Ευαγγελίου Του, μας λέει εμφατικά ο Απόστολος Παύλος. Δεν υπάρχει ούτε ένας. Και τώρα θα μου πείτε. Εμείς, πώς θα πορευθούμε σ’ αυτή την σαπίλα, σ’ αυτήν την πολυάμαρτη κοινωνία μας; Θέλουμε να σωθούμε, αλλά πώς; Μας το λέει πάλι ο Απόστολος Παύλος: «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθηκε και ακαθάρτου μη άπτεσθε» (Β΄ Κορίνθ. στ΄ 17). Απομακρυνθείτε από τους βρώμικους αυτούς και άπιστους ανθρώπους, οι οποίοι προβάλλουν ό,τι έχουν και πουλάνε ό,τι αρέσει στους ίδιους και ό,τι τους επιτάσσουν τα μεγάλα συμφέροντα και μην εγγίζετε τίποτα ακάθαρτο.
Μπορούμε, όμως, μόνοι μας να απομακρυνθούμε, αφού τα πάντα γέμουν από ακαθαρσίες; Ασφαλώς όχι. Δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε Θεό ευσυμπάθητο, που για εμάς έγινε άνθρωπος και έχει πειρασθεί με όλους τους τρόπους, κατά τους οποίους η ανθρώπινη φύση μπορεί να πειρασθεί. Έχει πειρασθεί, χωρίς, όμως, να υποπέσει σε αμαρτία. Αυτός θα μας βοηθήσει. Αυτός ο οποίος μας ανυψώνει από την κοπριά των παθών και των αμαρτιών μας στην απάθεια και την θέωση, αφού στόχο μας οφείλουμε πάντοτε να έχουμε την πνευματική πρόοδο και την κατάκτηση της αρετής.
Αλλά θα μας βοηθήσει, όταν και εμείς βλέπουμε πού περιπατούμε, βλέπουμε πώς πορευόμαστε. Κάθε τι το ακάθαρτο γύρω μας να το αποστρεφόμαστε, να το περιφρονούμε. Δεν αποστρεφόμαστε και δεν περιφρονούμε τους συνανθρώπους μας. Αποστρεφόμαστε και περιφρονούμε την ακαθαρσία, τη βρωμιά, την αμαρτία. Και αν λερώσουμε λίγο τα πόδια μας από την σκόνη και την λάσπη του εδάφους, μην στενοχωρούμαστε. Αυτά με ένα μικρό ξεσκόνισμα καθαρίζουν. Αλλοίμονο, όμως αν λερώσουμε την καρδιά ή το νου μας. Γι’ αυτά δεν φτάνει μόνο ξεσκόνισμα, χρειάζεται λούσιμο και το λούσιμό μας γίνεται μόνο με το χέρι του Θεού μας. Οι σκόνες είναι τα μικρά μας παραπτώματα. Το λέρωμα είναι η απόρροια των πολλών και μεγάλων αμαρτιών μας. Η χάρη του Θεού πλένει τις αμαρτίες μας και ακούμε την ουράνια φωνή Του να μας λέει: «Υμείς καθαροί εστέ» (Ιωάν. ιγ΄ 10).
Όποιος περιπατεί την ημέρα δεν σκοντάφτει, γιατί το φως του δείχνει τα εμπόδια του δρόμου. Όποιος, όμως, περιπατεί την νύκτα σκοντάφτει και πέφτει. Η ημέρα είναι για εργασία και η νύκτα για ανάπαυση και προσευχή. Σήμερα, δυστυχώς, ιδίως οι νέοι μας, κοιμούνται την ημέρα που την φωτίζει το φως του ήλιου και περιπατούν την νύκτα με το σκοτάδι και τους κινδύνους των πτώσεων που κρύβει. Λησμονούν ότι «ο περιπατών εν τη σκοτία ουκ είδε που υπάγει» (Ιωάν. ιβ΄ 35), γι’ αυτό και υπάρχει κάθετη πτώση των ηθικών αξιών της κοινωνίας μας, μιάς κοινωνίας παρηκμασμένης, αμαρτωλής, ανήθικης, χωρίς Θεό, χωρίς περιεχόμενο. Όπως, όμως, προσέχει κανείς την ημέρα την συμπεριφορά του, γιατί τότε τα βλέμματα των συνανθρώπων του πέφτουν επάνω του, έτσι, πρέπει όλοι μας να περιπατούμε με ευπρέπεια και ευταξία πάντοτε. Τα άσεμνα θεάματα, τα φαγοπότια, η μέθη, οι φιλονεικίες και οι ζηλοτυπίες είναι οι ακαθαρσίες που μας προτρέπει να μην τις εγγίζουμε ο Απόστολος Παύλος. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτές οι ακαθαρσίες. Ακαθαρσία είναι και η πονηρή σκέψη, ο άτακτος λογισμός, το εμπαθές βλέμμα, η μη φυλακή των πέντε αισθήσεών μας. Η ακαθαρσία γεννά κακές επιθυμίες και όπως λέει και ο σοφός Σολομών «ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νούν άκακον» (Σοφ. Σολ. δ΄ 12). Δηλαδή, ο σχεδιασμός διεφθαρμένων επιθυμιών καταστρέφει και τον απονήρευτο νου του ανθρώπου. Για την χαλάρωση της επιφυλακής των αισθήσεών μας που είναι καταστροφική και μας βυθίζει στην ακαθαρσία, γράφει ο ποιητής:
Λίγο το μάτι μας να παρεκλίνει
ευθύς ο δόλιος στα πονηρά
ανάβει μέσα μας πυρός καμίνι
που κατακαίει μας οδυνηρά.
Και σαν η γλώσσα μας λιγάκι μείνει
χωρίς ηνία ένα λεπτό
χάνεται τότε μέσα στη δίνη
της αμαρτίας κάθε καλό.
Για σκεφθείτε, να πηγαίναμε σε ένα καλό εστιατόριο και να μας σέρβιραν αποφάγια! Θα τα τρώγαμε ή θα αντιδρούσαμε και θα φεύγαμε; Ασφαλώς θα δημιουργούσαμε φασαρία, θα αποχωρούσαμε, δεν θα το συστήναμε σε κανένα να το επισκεφθεί. Όταν, όμως, στο καθημερινό εστιατόριο της ζωής οι σύγχρονοι άρχοντες των λαών μας σερβίρουν όλα τα αίσχη με στόχο την ελαχιστοποίηση των πνευματικών και ηθικών μας αντιστάσεων, όταν βλέπουμε τα σκουπίδια να προβάλλονται σε φωτεινό και λαμπερό περιβάλλον, όταν η λέξη αναψυχή έχει αντικατασταθεί από την λέξη διασκέδαση και δεν συνειδητοποιούμε ότι με την διασκέδαση λησμονούμε παροδικά τα προβλήματά μας, ενώ με την αναψυχή, αισθανόμαστε ανάταση πνευματική, τότε παραμένουμε αδρανείς. Τα σκουπίδια έχουν γεμίσει την καρδιά μας, τον νου μας, το σπίτι μας, την γειτονιά μας, την κοινωνία μας, το έθνος μας και εμείς παραμένουμε απαθείς. Και όχι μόνο απαθείς, αλλά και δεν έχουμε την ευαισθησία πλέον να νιώσουμε την δυσοσμία, τα αποφάγια, το βόρβορο που μας καλύπτει. Μοιάζουμε με τις μύγες που αρέσκονται να επισκέπτονται τις βρωμιές και όχι με τις μέλισσες που αρέσκονται να επισκέπτονται τα ευωδιαστά λουλούδια των κήπων.
Αν εφαρμόσουμε από σήμερα την εντολή του Αποστόλου Παύλου «ακαθάρτου μη άπτεσθε» και αν καθαριστούμε «μολυσμού σαρκός και πνεύματος», για να αλλάξουμε πορεία ζωής, θα αλλάξουμε την κοινωνία μας και θα αξιωθούμε και της ουράνιας βασιλείας, όπου όλα ευωδίαζουν, αφού και εμείς θα είμαστε «ευωδία Χριστού» (Β΄ Κορ. β΄ 15).
