Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου για τη μνήμη του θανάτου
Όλοι είμαστε υποδουλωμένοι στην αμαρτία, αλλά, αν έχουμε υγιή συνείδηση, αμέσως μας έρχεται στον νου ότι κάναμε το τάδε κακό και η συνείδησή μας μάς ελέγχει. Ή όταν ο εχθρός σού βάζει στον νου να κάνεις μια αμαρτία, η υγιής συνείδησή σου σού υπενθυμίζει ότι θα πεθάνεις. Οπότε διαλογίζεσαι: «Κι αν πεθάνω αυτή την στιγμή, πού θα πάει η ψυχή μου;»
Επειδή λοιπόν, είμαστε καθημερινά κάτω από την απειλή του θανάτου και ότι ίσως ξαφνικά έλθει το τέλος μας, θα πρέπει να είμαστε κάπως προετοιμασμένοι. Δηλαδή εξομολογημένοι, ειρηνικοί με τους άλλους ανθρώπους και να μην αφήνουμε να περάσει ούτε μια ημέρα, χωρίς να σκεπτόμαστε τον θάνατο, για να μη μας βρει απροετοίμαστους. Η μνήμη του θανάτου μάς είναι επωφελής, γιατί μας ταπεινώνει και σκεπτόμαστε ότι δεν είμαστε αιώνια σ’ αυτή την ζωή, αλλά περαστικοί…
Πολύ άσχημα κάνει ο άνθρωπος εκείνος που αφήνει την εξομολόγηση την τελευταία στιγμή της ζωής του… Τι θα μπορέσει να πει, όταν ήδη έρχεται βιαστικά ο θάνατος; Πώς θα μιλήσει, αν δυσκολεύεται ν’ ανοίξει το στόμα του; Τι καλό θα πάρει μαζί του, αφού δεν έχει πλέον χρόνο να δουλέψει και να αποκτήσει αρετές;
Ιδού εγώ είμαι στο κατώφλι του θανάτου και σκέπτομαι τώρα κι αυτή την ζωή και την άλλη. Να δω τι μπορώ να πάρω μαζί μου, διότι τα χρόνια μου περάσανε…
Από πολύ νωρίς λοιπόν να εξομολογιόμαστε, να ετοιμαζόμαστε, ώστε όταν έλθει η ώρα του θανάτου μας να είμαστε με τον ντορβά (των αρετών και καλών μας πράξεων) σφραγισμένο για το ταξίδι. Η πόρτα ήδη άνοιξε για την μεγάλη και ανεπaίστροφη πορεία μας. Αν δεν σκέπτεσαι εκείνη την στιγμή του θανάτου σου, τι θα βάλεις μέσα στον ντορβά σου, δεν θα έχεις χρόνο, αδελφέ μου, να πάρεις τα αναγκαία εφόδια για το αιώνιο ταξίδι σου…
Όταν είμαστε ένοχοι για κάποια παραπτώματά μας, πριν να μας κλείσουν οι δικαστές στην φυλακή, πρώτα μας στέλνουν μια προειδοποίηση, κατόπιν την κλήση και μετά το μαντάτο και όλα είναι έτοιμα για την μεγάλη απόφαση. Έτσι γίνεται και τώρα… Σε πηγαίνει. Δεν σε αφήνει πλέον. Η προειδοποίηση είναι για σένα ένας δυνατός πόνος για να προετοιμαστείς, να εξομολογηθείς στον Πνευματικό. Η κλήση είναι ένας άλλος πόνος για να ζητήσεις την θεία Κοινωνία. Και όταν έρχεται το μεγάλο μαντάτο, δεν σε αφήνει πλέον… «Έτοιμος. Σε παίρνω!» Προετοιμασμένος ή απροετοίμαστος…
Λοιπόν, θα είναι πολύ καλό, αν απ’ αυτή την στιγμή βάλουμε καλή αρχή, παιδιά μου. Επειδή τα κοσμικά πράγματα παρέρχονται, περνάνε στην άλλη όχθη, κι έρχεται η στιγμή που ο Θεός θα τακτοποιήσει το αιώνιο μέλλον όλων μας με τις εξετάσεις που θα δώσουμε στο έσχατο δικαστήριο… Εκείνο είναι το τελευταίο εξεταστήριο. Δεν είναι αστεία.
Είθε σ’ εκείνες τις εξετάσεις να επιτύχουμε, παιδιά μου, διότι τότε ούτε ξένες επεμβάσεις, ούτε δικηγόροι, ούτε ανθρώπινες διδασκαλίες και λόγοι έχουν θέση και βοήθεια, παρά μόνο τα καλά μας έργα, αν έχουμε κάτι κι απ’ αυτά.
Από το βιβλίο: π. Κων. Κόμαν, Αρχιμ. π. Ιωαννικίου Μπάλαν, Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου, Πνευματικός του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε (1897-1990). Μετάφραση-επιμέλεια υπό αδελφών Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Άγιον Όρος 1990 (αποσπάσματα).
