Ο Αββάς Σισώης και η αδιάλειπτη προσευχή
Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας
Πήγε κάποτε ένας αδελφός στον Αββά Σισώη να εξομολογηθεί και, ανάμεσα στα άλλα, είπε: «Πάτερ, έχω ευχάριστα νέα να σας πω. Τα κατάφερα να μην αφήνω τον νού μου να φεύγει καθόλου από το Χριστό και από την προσευχή. Έχω πια προσευχή αδιάλειπτη…».
«Χαράς στο πράγμα! Δεν είναι σπουδαίο πράγμα, παιδί μου, να συνηθίσεις να έχεις νου και σκέψη συνεχώς στον Θεό! Μεγάλο πράγμα είναι να συνηθίσεις να έχεις στον νου σου και στη σκέψη σου ότι είσαι αμαρτωλός και να θεωρείς τον εαυτόν σου χειρότερο από όλους τους ανθρώπους! Γιατί, μόνο αν βάλεις στόχο σου και να κάνεις το αγώνισμα αυτό, δηλαδή να βλέπεις τον εαυτόν σου ως τον χειρότερο από όλους τους ανθρώπους της γης, μόνο τότε θα μπορέσεις να αποκτήσεις λίγη ταπεινοφροσύνη.
Παιδί μου, προσευχή χωρίς ταπείνωση, όση και αν είναι, κάνει τον άνθρωπο φαρισαίο. Προσευχή με ταπείνωση είναι η προσευχή του τελώνη, που στέναξε και δικαιώθηκε», απάντησε ο αββάς και ο νέος μοναχός πήρε το ¨μάθημά¨ του.
