Ο Χριστός στην Παλαιά Διαθήκη
Του Αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Η ύπαρξη του Χριστού φανερώνεται στην Παλαιά Διαθήκη, πριν την Σάρκωσή του. Είναι γνωστό μέσα από τα κείμενα των Αγίων Πατέρων ότι ο Νόμος «σκιαγράφησε» και ο Χριστός «ζωγράφησε». Ο Χριστός είναι το κέντρο και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ειδικά στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, έχουμε δυνατές αναφορές για την έλευση του Χριστού στην γη. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του «σκότους», της πνευματικής ένδειας της εποχής του Προφήτη, πού σχεδόν ταυτίζεται με την εποχή μας. Αλλά και ο πόθος των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή, για την απόκτηση της χαράς και την μετοχή στην αιωνιότητα της τρυφής που προσφέρει στον άνθρωπο η παρουσία του Θεού, περιγράφεται με γλαφυρότητα: «Οι άνθρωποι περιφέρονται στη χώρα βασανισμένοι και πεινασμένοι∙ λιμοκτονούν, αγανακτούν και καταριούνται το βασιλιά και το θεό τους. Στρέφονται προς τον ουρανό, μετά κοιτάνε προς τη γη, αλλά και εκεί βλέπουν μονάχα θλίψη και σκοτεινιά, σκληρή καταπίεση και νύχτα δίχως μια στάλα φως. Και να ξεφύγουν απ’ αυτήν δεν θα μπορούν.
Συνεχίζει το κείμενο: «Στο παρελθόν ο Κύριος περιφρόνησε την περιοχή του Ζαβουλών και αυτήν του Νεφθαλί∙ στο μέλλον όμως, θα δοξάσει αυτές τις περιοχές, πού βρίσκονται προς τον δρόμο της θάλασσας, καθώς και την χώρα ανατολικά του Ιορδάνη, στην περιοχή των εθνών» (Ησ. 8, 21-23).
Σε αυτήν την ζοφερή κατάσταση υπάρχει μια ελπίδα χαράς και αισιοδοξίας, η οποία προέρχεται από την έλευση του Μεσσία. Λέει ο Προφήτης ως «στόμα του Θεού» στην γη: «Ο λαός που βάδιζε μέσα στα σκοτάδια είδε ένα φως λαμπρό∙ και λάμπει φως πάνω σε αυτούς που κατοικούνε σε τόπο σκοτεινό. Μυριάριθμο κάνεις το έθνος, Κύριε, του αυξάνεις τη χαρά∙ χαίρονται μπρος σου όπως χαίρονται στο θέρος, όπως πανηγυρίζουν όταν μοιράζονται τα λάφυρα. Διότι συνέτριψες το βαρύ ζυγό τους και το ραβδί που χτύπαγε τους ώμους τους, το μαστίγιο του δυνάστη τους, καθώς τότε πού νίκησες το λαό της Μαδιάμ. Κάθε βαρύγδουπο υπόδημα πολεμιστή, κάθε στολή στο αίμα βουτηγμένη θα καεί, τροφή θα γίνει της φωτιάς. Διότι γεννήθηκε για μας ένα παιδί, μας δόθηκε ένας γιός∙ πάνω στους ώμους του η εξουσία θα μείνει και το όνομά του θα είναι: Σύμβουλος θαυμαστός, θεός ισχυρός, αιώνιος Πατέρας και της Ειρήνης Άρχοντας. Μεγάλη θα είναι η εξουσία του, και η ειρήνη ατελείωτη∙ στο θρόνο θα καθίσει του Δαβίδ και το βασίλειό του θα το θεμελιώσει και θα το στηρίξει στο δίκαιο και στο σωστό από τώρα και για πάντα. Αυτό θα το κάνει η φλογερή αγάπη του Κυρίου του σύμπαντος» (Ησ. 9, 1-6).
Αυτό το Φως είχε και έχει Πρόσωπο, είναι το Πρόσωπο του Χριστού. Είναι το ίδιο Πρόσωπο που διαχρονικά αλλάζει την ζωή των ανθρώπων, πραγματικά την φωτίζει και της δίνει νόημα και σκοπό. Ενώ θα περιμέναμε η τόση τεχνολογική εξέλιξη να άλλαζε, έστω και λίγο, ψυχικά τις ζωές των ανθρώπων, παρατηρούμε ότι υπάρχει η ίδια ή και χειρότερη κατάσταση με την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Απογοήτευση, θλίψη και απόγνωση κυριαρχούν.
Ο Χριστός όμως, παραμένει και τότε και τώρα, η ελπίδα των εθνών. Όχι η ελπίδα και το μέλλον κάποιου λαού, ενός λαού, αλλά όλου του κόσμου, όσων τον πιστεύουν και επιθυμούν να βρίσκεται στην ζωή τους. Ο Χριστός παραμένει η διαχρονική αλήθεια, η ζωή, η χαρά και μόνη σερή ελπίδα του κόσμου, του κάθε ανθρώπου.
