Η πνευματική ανάβαση
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Είναι κοινά αποδεκτό στην ορθόδοξη ανθρωπολογία το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν καθορίζεται από τη θέση του μέσα στο κοσμικό σύστημα αλλά από τη σχέση του με τον Παντοκράτορα, τον “ἀγαπώντα Θεό”.
«Ἡ πραγμάτωση τῆς ἀληθινῆς του οὐσίας δέν συντελεῖται στό ἁπλό φυτικό ἤ ζωικό, στό “κατά φύσιν” ζῆν. Ἐπεκτείνεται στό “ὑπέρ φύσιν” πού τελικά εἶναι ἡ ἀληθινή του “φύσις”. Αὐτό καθορίζει τήν ἐσωτερική δυναμική του. Τό συνεχῶς “γίγνεσθαι”»[1].
Η συνεχής προσπάθεια της πνευματική αναβάσεως στην πορεία της προσέγγισης του θείου χαριτώνει και αγιάζει τον άνθρωπο, “μεταμορφώνει”[2] τη σχέση του με τον εαυτό του, την άλογη κτίση, με τον ίδιο το Θεό.
Παραπομπές:
[1] Γιαννουλάτου Α., Παγοσμιότητα και Ορθοδοξία, σελ. 232
[2] Ο Αρχ. Α. Γιαννουλάτος γράφει σχετικά: «Τό γεγονός τῆς μεταμορφώσεως καί καλῆς ἀλλοιώσεως ἔχει ἤδη ἀρχίσει. Εἶναι καρπός τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου, συνέπεια τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Ἀποτελεῖ πασχαλινή πραγματικότητα. Κανείς δέν μπορεῖ γι’ αὐτά νά καυχηθεῖ. Ὅλα εἶναι δῶρα. Γιά τοῦτο ὁ πιστός, ὅσο προχωρεῖ καί συνειδητοποιεῖ τήν πραγματικότητα, ὅσο κινεῖται πρός τήν καλή ἀλλοίωση, τόσο πιό ταπεινός γίνεται, πιό ἐλεύθερος, πιό πασχαλινός. Γνωρίζει ὅτι προχωρεῖ μέ τή δύναμη καί τή χάρη Ἐκείνου. Μέ ὁδηγό “τάς προσηγορίας τοῦ Υἱού” πραγματοποιεῖ τή συνειδητή ἀνάβαση, “ἴνα γένη θεός, κατωθεν ἀνελθεῖν διά τοῦ κατελθόντος δί’ ἠμᾶς ἀνωθεν”… Ἡ “ἀντιστροφή”, ἡ ἐξομοίωση, ἀρχίζει ἀπό αὐτή τή ζωή» (Αυτόθι, σελ. 234)
