Η επι-κοινωνία της Ορθοδοξίας
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Στά πλαίσια τῆς “Οἰκουμενικῆς Ἐπικοινωνίας” τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ παγκοσμιοποίηση γίνεται παγκοσμιότητα, ἡ ἐπικοινωνία κοινωνία ὡς θεία πραγματικότητα αὐτοῦ πού φανερώνεται καί βιώνεται, δηλαδή ὡς θεία ἀποκάλυψη. Ἡ διαφοροποίηση καί ὑπέρβαση τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας ἔγκειται στό ὅτι «ἡ θεμελιώδης βάση τῆς εἶναι “προσευχητική”, ὀντολογικῶς πνευματική καί “ὑπερβατικά ἐνσαρκώσιμη”, ἀκριβῶς γιατί ἡ ὕψιστη ἀναγωγή της δέν γίνεται στήν ἀφηρημένη ἰδεοκρατία ἀλλά στή σάρκωση!»[1].
Ο καθηγητής Βασείλιος Γαϊτάνης παρατηρεί: «Στόχος της ύψιστης Ορθόδοξης επικοινωνίας είναι η επαναφορά στην Κοινωνία, της οποίας τις μυστηριακές εκφράσεις αποτυπώνει λειτουργικά στην λατρεία και οντολογικά στην θέωση.
Επι-Κοινωνία δεν είναι στην Ορθοδοξία η επικοινωνία έστω και ως τέλεια διάδραση με το άλλο μέλος, παρά η ένταξη στο Σώμα Χριστού, δηλαδή η μετοχή στην Εκκλησία ως οντολογική πραγματικότητα της Τριαδολογίας, της οποίας οι εκφάνσεις εκδηλώνονται στην κοινωνία του Σώματος Χριστού επι της γής με την Ενσάρκωση η τέλεια διάδραση Θεού – Ανθρώπου επιτυγχάνεται, αφού ο Πομπός παραδίδει το σώμα του στον δέκτη και με την κοινωνία της Σάρκωσης, η θέωση επανενώνει με τον αρχέγονο όρο της πρωταρχικής κοινωνία»[2].
Παραπομπές:
[1] Γαϊτάνη Βασιλείου, Η θεώρηση της «Παγκοσμιοποίησης» (Globalisierung) στον επικοινωνιολόγο Ulrich Beck και η υπέρβαση της «Επικοινωνιακής Θεολογίας», σελ. 651.
[2] Του Ιδίου, Από την Επικοινωνία στην Κοινωνία, σελ. 325.
