¨Επιφάνεια¨ και ¨φαινόμενο¨
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Ο άνθρωπος αυτοδεσμευμένος στην κίβδηλη μίμηση του εαυτού του, απορρίπτει το “λογοκεντρικό” κριτήριο διαβίωσης και «δία τῆς μαζικῆς διαφυγῆς» οδηγέιται στην ομοιομορφωποίηση και ομαδοποίηση[1], χωρίς αναφορά σε αξίες και ιδανικά, σε αρχές και ανθρωπολογικούς ενδοιασμους.
«Το θέαμα είναι έτσι, η έσχατη και πιο πλήρης “αποπλάνηση”. “Επιφάνεια” και “φαινόμενο” είναι τα δύο κυρίαρχα σημεία του. Η “επιφάνεια” σημαίνει στο βάθος της, την “εξαϋλωμένη οντολογία”, την πρωτοκαθεδρία του “φαίνεσθαι” έναντι του “είναι”. Το “φαίνεσθαι” απολυτοποιείται ως “είναι” και αποπλανά το υποκείμενο, το οποίο όμως θέλει κατά βαθος ν’αποπλανηθεί. Πρόκειται για μια “οντολογική λευχαιμία”, για ένα “ξέπλυμα” του ίδιου του όντος από το υπερβατικό νόημά του[2].
Έτσι η κοινωνία του θεάματος χωρίζει το πρόσωπο από την ψευδοταυτότητά του και ακολούθως από την κοινωνία, αλλοτριώνοντας την ιδιοπροσωπεία του και επιφέροντας καίριο πλήγμα στη δυνατότητα της επανόδου της λογοκεντρικής διάκρισης καθώς εδραιώνει το χάσμα μεταξύ υποκειμενικού και αντικειμενικού κόσμου.
Παραπομπές:
[1] Γαϊτάνη Β., homo mediator και homo theologicus, σελ. 345.
[2] Του ιδίου, Το κείμενο του Zean Baudrillard κείμενο του Zean Baudrillard «The precession of Simulacra» και η ερμηνεία των διαστάσεων της υπερπραγματικότητας, σελ. 67. Ο ίδιος παρατηρεί: «Το θέαμα “θεᾶται” το ίδιο το θέαμα του υπερπραγματικού εαυτού του και θεωρείότι αυτό το ίδιο είναι η “πραγματικότητα” του κόσμου θεωρεί τον εαυτό του ως την ύψιστη πραγματικότητα» ( Αυτόθι, σελ. 70.
