Οντολογία και ύπαρξη
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Το πραγματικό νόημα και η “οντολογία” της ενσαρκωμένης αγάπης μέσω της προσευχής, αποκτά βαρύνουσα σημασία εξαιτίας του, ότι η βάση της πραγματικότητας δεν είναι ψυχολογική ή ηθικολογική αλλά οντολογική. «Είναι η πραγματική αλλαγή και μεταμόρφωση και μεταστροφή του ανθρώπινου είναι, καθαρά χριστολογική – εσχατολογική και όχι μια συμβολική – εξωτερική συμμόρφωση, απαίτηση και εκπλήρωση»[1].
Ο οντολογικός νόμος της πνευματκής ύπαρξης της ίδιας της ζωής είναι η βάπτιση στο θάνατο και στην ανάσταση του Θεανθρώπου ως σύμπραξη δηλαδή στο μαρτύριο και κοινωνία στη λαμπρότητα της αναστάσιμης χάρις Του. Ακολούθως, ο άνθρωπος της προσευχής που ενσαρκώνει την αγάπη, καταξιώνεται να “αλλοιωθεί οντολογικά” και αφ’ενός μέσω της ανακαίνισης και της “καινής εν χριστώ” ζωής να μεταμορφωθεί με την εκούσια κένωση προς τον συνάνθρωπο, αφ’ ετέρου μέσω της αγιοπνευματικής προσευχής να “προγυμνάσει” το πνεύμα του να εισέλθει «εἰς τήν ἀνανόμαστον ἀπειρότητα»[2].
Παραπομπές:
[1] Καρδαμάκη Μιχαήλ, Πρωτοπρεσβυτέρου, Ορθόδοξη Πνευματικότητα, η αυθεντικότητα του ανθρώπινου ήθους, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 1980, σελ. 89.
[2] Σαχάρωφ Σ., ὀψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστι, σελ. 227.
