Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου στον μεταμοντέρνο κόσμο
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Ζούμε σ’ έναν μεταμοντέρνο κόσμο και τεχνοκρατούμενο. Εποχή της κυριαρχίας του “τεχνοπώλιου” ή της «ολοκληρωτική τεχνοκρατίας»[1] σ’ έναν ακραιφνώς “ατομοκεντρικό πολιτισμό”.
Η ανθρώπινη ύπαρξη συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο, διεκδικώντας την ταυτοπροσωπία της σε μια “Θεαματική Κοινωνία”. Αναζητά τον “χωρο-χρονικό” αυτοπροσδιορισμό της σ’ έναν πολιτισμό που «αποθεώνει την τεχνολογία»[2] και “μυστικά – μυσταγωγικά” αποδέχεται την επιστήμη ως «καθαρά αντικειμενικό εγχείρημα»[3].
Ο άνθρωπος υπο το πρίσμα της ψευδεπίφασης της ταυτότητας του υποκειμένου που προωθεί η κοινωνία του θεάματος, οδηγείται στην αυτοκατάργησή του, συγχέοντας τους όρους “χρόνος” και “χώρος” μέσα στο «πληροφοριακό χάος»[4].
Ο “χωροχρόνος” είτε ως μυστήριο (Γκαίτε) είτε μη έχοντας αντικειμενική ύπαρξη (Κάντ)[5] έχει απολέσει την πραγματική σημασιολογία του στο σύγχρονο κόσμο, γιατί πρωτύτερα, ο ίδιος ο κόσμος αδυνατεί να θεαθεί στο εφήμερο και παροδικό την «αποτύπωση της αιωνιότητας».
Παραπομπές:
[1] Postman N., Τεχνοπώλιο, σελ. 149.
[2] Αυτόθι, σελ. 81.
[3] Αυτόθι, σελ. 138.
[4] Αυτόθι, σελ. 70.
[5] Μιχαλόπουλου Ανδρέου, Ανάλεκτα, τόμοι Β’ και Γ’, Αθήνα 1998, σελ. 70 – 72.
