Ο χωροχρόνος των Μ.Μ.Ε,.
Η “συμπαντική πραγματικότητα” του Μινκόφσκυ χωρίζεται σε τρείς περιοχές: στην περιοχή του παρελθόντος, στην περιοχή του μέλλοντος και στην περιοχή του “αλλού”, τονίζοντας ιδιαίτερα την ενότητα “χώρου” και “χρόνου”, ενότητα όμως που δεν συνεπάγεται και ταυτότητα[1]. Ο χώρος και ο χρόνος είναι διαφορετικές μορφές ύπαρξης της ύλης. Ο πρώτος συνδέεται με την ιδιότητα της έκτασης, […]
Η “συμπαντική πραγματικότητα” του Μινκόφσκυ χωρίζεται σε τρείς περιοχές: στην περιοχή του παρελθόντος, στην περιοχή του μέλλοντος και στην περιοχή του “αλλού”, τονίζοντας ιδιαίτερα την ενότητα “χώρου” και “χρόνου”, ενότητα όμως που δεν συνεπάγεται και ταυτότητα[1]. Ο χώρος και ο χρόνος είναι διαφορετικές μορφές ύπαρξης της ύλης. Ο πρώτος συνδέεται με την ιδιότητα της έκτασης, ενώ ο δέυτερος με την κίνηση[2].
Αντίθετα, στην “διαδικτυακή τεχνολογία” που πρεσβεύουν τα Μ.Μ.Ε. η ενότητα του “χωροχρόνου” έχει διασπαστεί ακριβώς γιατί έχει αλλοτριωθεί η πρωτογενής παραδοσιακή επαφή με το πολιτιστικό και κατά συνέπεια, απέμεινε η πληροφόρηση δέσμια του ηδονισμού και της εμπορευματοποίησης της «μαζικής κοινωνίας».
Τα Μ.Μ.Ε. αντιλαμβάνονται την έννοια του “χωροχρόνου” μέσα στα πλαίσιο της “μετανεωτερικότητας”, αποφεύγοντας να προσδώσουν μεταφυσική αναγωγή και ουσιαστικό περιεχόμενο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος αποκόπτεται από την παραδοσιακή και πολιτιστική κληρονομιά του και “φυλακίζεται” στον κόσμο της “είδησης”, διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στο οντολογικό και επιφαινόμενο, στο “είναι” και στο “φαίνεσθαι”.
Παραπομπές:
[1] Μπιτσάκη Ευτύχη, Το Είναι και το γίγνεσθαι, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1975, σελ. 239 – 242. «Ὅσο κι ἄν τονίζεται ἡ ἑνότητα, αὐτό δέ σημαίνει ὅτι ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος, αὐτή καθεαυτή “καταντοῦν ἁπλές σκιές”. Ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος εἶναι ἰδιαίτερες μορφές ὕπαρξης τῆς ὕλης. Κάθε μία ἔχει τή δικιά της ὀντότητα, τά χαρακτηριστικά της, πού τή χωρίζουν ἀπό τήν ἄλλη. Ταυτόχρονα, ὁ χρόνος καί ὁ χῶρος σάν μορφές ὕπαρξης τῆς ὑλικῆς πραγματικότητας, ἑνώνονται σέ μία γενική μορφή ὕπαρξης τῆς ὕλης: Τό χωροχρόνο» (Αυτόθι, σελ. 241 – 242).
[2] Αυτόθι, σελ. 243, βλ. σχ., Μπέγζου Μάριου, Σύγχρονη Φυσική και Φιλοσοφία της Θρησκείας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2009, κεφάλαια VI, “Είναι και χρόνος στον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, σελ. 125 – 136.”
