Λαμπρός εορτασμός του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη στην Άμμο Βεροίας

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου ο κ. Απόστολος Εμμανουηλίδης, κατά σάρκα αδελφός του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ Ευβοίας, προσέφερε στον Σεβασμιώτατο ένα αρχιερατικό εγκόλπιο και τον ευχαρίστησε διότι όπως χαρακτηριστικά ανέφερε δεν ξεχνά ποτέ τη μικρή ενορία της Άμμου, παρόλο το βεβαρυμμένο πρόγραμμα του.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: Μία ἡμέρα μετά τή μεγάλη Θεο­μητορική ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς εἰσόδου δηλαδή τῆς Παναγίας μας σέ ἡλι­κία τριῶν ἐτῶν στά Ἅγια τῶν Ἁγί­ων, ὅπου ἐπρόκειτο νά προετοι­μα­σθεῖ γιά τή μεγάλη ἀποστολή, τήν ὁποία θά τῆς ἐμπιστευόταν ὁ Θεός, νά γίνει δηλαδή Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του, καί νά κυοφορήσει στά σπλάγ­χνα της τόν Σωτήρα καί Λυ­τρωτή τοῦ κόμου, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ σήμερα ἕναν εὐσεβῆ λάτρη της, ἕναν νέο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Ἰάκωβο τόν Τσαλίκη, ἡγού­μενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Δαβίδ τοῦ Γέροντος, στήν Εὔ­βοια.

Τί εἶναι αὐτό ὅμως πού συνδέει τόν ἑορταζόμενο καί ἰδιαιτέρως τι­μώμενο στήν ἐνορία σας ἅγιο Ἰά­κωβο μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο;

Δέν ἦταν ἀσφαλῶς μόνο ἡ εὐλά­βεια, ὁ σεβασμός καί ἡ ἀγάπη πού ὅλοι ἐκφράζουμε πρός τήν Πανα­γία Παρθένο. Ἦταν καί ἡ διά βίου προσπάθεια τοῦ ἁγίου Ἰακώβου νά βαδίζει στά ἴχνη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, νά ζεῖ ὅπως ἔζησε Ἐκεί­νη καί ἀξιώθηκε νά γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ, νά γίνει μέτοχος τῶν ἀπορρήτων μυστηρίων τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Πῶς ἀκολούθησε ὅμως ὁ ἅγιος Ἰάκωβος τή ζωή τῆς Κυρίας Θεοτό­κου; Τήν ἀκολούθησε πρωτίστως μέ τόν ἀγώνα του γιά τήν καθαρό­τητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.

Ἄν ἡ Παναγία μας διατήρησε τόν ἑαυτό της καθαρό, ὥστε νά ἀναδει­χθεῖ κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, τό ἐπέ­τυχε μέ τρεῖς τρόπους. Ὁ πρῶ­τος εἶναι ἡ πολυετής παραμονή της στόν ναό τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί στή συνέχεια ἡ διακριτική ζωή της, δίπλα στόν Υἱό της καί Κύριό μας. Ὁ δεύτερος τρόπος ἦταν ἡ προσευ­χή καί ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ τρίτος τρόπος ἦταν ἡ αὐτογνωσία καί ἡ ταπείνωση, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται στή ζωή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τόσο μέ τήν ἀντίδρασή της στό μήνυμα τοῦ ἀρ­χαγγέλου Γαβριήλ, κατά τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της, μέ τό «πῶς ἔσται μοι τοῦτο;» ἀλλά καί τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μου κατά τό ρῆμα σου», ὅσο καί μέ τή σιωπηλή παρουσία της μακριά ἀπό τίς τιμές πού θά μποροῦσαν νά τῆς προσφέρουν οἱ ἄνθρωποι ὡς Μητέ­ρα τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτούς τούς τρόπους ἀξιοποίησε καί ὁ τιμώμενος σήμερα σύγχρονος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης.

Ἀπό τή νεαρή του ἡλικία ἐπιθυ­μοῦ­σε νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό καί νά ζήσει μία ζωή μακριά ἀπό τούς θορύβους καί τούς ρύπους τοῦ κό­σμου. Καί τό ἐπέτυχε μέ τή μοναχι­κή του κουρά καί τήν ἀπομόνωσή του ἀπό τήν κοσμική ζωή. Ἐπειδή ὅμως ἡ μόνωση καί ἡ ζωή μακριά ἀπό τόν κόσμο προ­φυλάσ­σει τόν ἄνθρωπο ἀπό τούς ἐξωτε­ρικούς ρύπους, ἀλ­λά δέν ἀρκεῖ γιά νά τοῦ ἐξα­σφα­λίσει τήν καθαρότη­τα πού μακαρίζει ὁ Χριστός λέγο­ντας «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρ­δίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀξιοποίησε καί τόν δεύτερο τρόπο, δηλαδή τήν προσευχή καί τή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται καί συγκεντρώνει τόν νοῦ καί τήν ψυχή του στή συνομιλία του μέ τόν Θεό καί ἐντρυφᾶ στόν λόγο του, τότε λαμβάνει καί τή χάρη του. Καί ὅταν προσευχόμενος ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά καθάρει καί νά φωτίσει τόν νοῦ του, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τότε ὁ Θεός καθαίρει τόν ἄνθρωπο καί τοῦ χαρίζει τόν φωτισμό του.

Προκειμένου ὅμως νά διατηρήσει αὐτή τή δωρεά τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀξιοποίησε καί τόν τρίτο τρόπο, αὐτόν τῆς αὐτογνωσίας καί τῆς ταπεινώσεως.

Ἔλαβε ἀπό τόν Θεό ὁ ἅγιος Ἰάκω­βος μεγάλα καί οὐράνια χαρίσμα­τα. Ἔλαβε τό προορατικό καί τό διο­ρατικό χάρισμα. Ἀξιώθηκε νά βλέπει τούς ἁγίους ἀγγέλους νά διακονοῦν μέσα στόν ναό, ποτέ ὅμως δέν θεώρησε ὅτι ὅλα αὐτά τά χαρίσματα τοῦ ἀνῆκαν ἤ ὅτι ἦταν ὁ μισθός τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότη­τός του, ἀλλά διατηροῦσε πάντοτε ταπεινό φρόνημα. Ἔλεγχε προσε­κτι­κά τόν ἑαυτό του γιά νά ἀνακα­λύψει καί τό παραμικρό ἴχνος ἀδυ­ναμίας ἤ ἀστοχίας στή ζωή του καί ζητοῦσε συγγνώμη ἀκόμη καί γιά τίς περιπτώσεις πού δέν ἔφταιγε ὁ ἴδιος. Γι᾽ αὐτό καί ἀπέκτησε τό προ­σω­νύμιο «μέ συγχωρεῖτε». Γι᾽ αὐτό καί ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα καί γιά ὅλους ἐμᾶς, πού νομίζουμε ὅτι ἔχου­με πάντοτε δίκαιο, πού δυσκο­λευόμαστε νά ζητήσουμε συγγνώ­μη γιά τίς παραλείψεις μας καί τά σφάλματά μας, ὄχι μόνο ἀπό τούς ἀδελφούς μας ἀλλά ἀκόμη καί ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού καυχώμεθα γιά τίς ἀνύπαρ­κτες ἀρετές μας.

Ἡ σημερινή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰα­κώβου ἄς μᾶς παρακινήσει νά ἀγω­νισθοῦμε καί ἐμεῖς γιά νά καθαί­ρουμε καί τήν ψυχή καί τό σῶμα μας ἀπό τά λάθη καί τά πάθη μας, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ταπείνω­ση, μέ τόν ἀγώνα μας ἀλλά καί μέ τή συμμετοχή μας στά ἱερά μυστή­ρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά ἑλκύσουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί πορευόμεθα στή ζωή μας μέ τήν εὐλογία του καί τήν εὐλογία τοῦ ἁγίου Ἰακώβου πού τιμή­σαμε σή­με­ρα τή μνήμη του.