Μητρόπολη Κερκύρας: Ένας αλλιώτικος πλούτος
Γιά τήν πίστη μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπάρχει ἕνας ἀλλιώτικος πλοῦτος, ὁ ὁποῖος πηγάζει ἀπό τόν Θεό, προσφέρεται στόν ἄνθρωπο μέ γενναιοδωρία καί τόν ὁδηγεῖ στό νά θέλει νά ἀνταποδώσει τή δωρεά ὡς ἀντίδωρο ἀγάπης. Πρόκειται γιά τόν πλοῦτο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς δίδεται «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» καί ὁ ὁποῖος ἔχει διάρκεια αἰωνιότητας, κρατᾶ δηλαδή γιά πάντα τήν ἀξία του γιά τόν καθέναν ὁ ὁποῖος τόν κατέχει.
Ἡ ἀληθινή πληρότητα
Ὁ πλοῦτος αὐτός εἶναι «ὑπερβάλλων». Ἐνῶ τά ὑλικά ἀγαθά ἀριθμοῦνται, ἀποτιμᾶται δηλαδή ἡ ἀξία τους σέ χρηματικές μονάδες, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει μέτρο καί ὅριο. Ὅποιος τήν ἔχει, τή βιώνει χωρίς περιορισμό. Ταυτόχρονα, ἐνῶ τά ὑλικά ἀγαθά δίνουν χαρές στόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγοῦν στό νά ἀπολαμβάνει τή ζωή του, συχνά τόν ρίχνουν καί σέ πολλούς καί μεγάλους πειρασμούς. Ἀντίθετα, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δίνει σέ ὅποιον τή γεύεται τήν ἀληθινή πληρότητα. Τόν ὁδηγεῖ στό νά χαίρεται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νά μή μένει στήν πρόσκαιρη εὐχαρίστηση καί νά στοχεύει στήν ἁγιότητα, στήν ἕνωση μέ τόν Θεό. Αὐτή ἡ πληρότητα δίδει ὀμορφιά στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Τόν καθιστᾶ χαρούμενο στό πρόσωπο. Τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τήν κακία καί τήν ἐκδικητικότητα. Τόν κάνει νά βλέπει στό πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ του τόν Θεό. Τήν ἴδια στιγμή τόν κάνει νά προσπαθεῖ γιά τό καλό τοῦ ἀδελφοῦ του, μέ ὅποιον τρόπο εἶναι πρόσφορος.
Ὁ πλοῦτος αὐτός ἔχει διάρκεια. Δέν κληροδοτεῖται ὅπως τά ὑλικά πλούτη ἀπό γονεῖς σέ παιδιά, ἀλλά ἀποκτιέται ἀπό τόν καθέναν προσωπικά, ἐφόσον τόν ζητήσει καί ἀγωνιστεῖ γι’ αὐτόν. Αὐτό συνεπάγεται ὅτι εἶναι ἕνας πλοῦτος ἀνά πᾶσα στιγμή διαθέσιμος. Ἀρκεῖ ὅποιος τόν ἐπιθυμεῖ νά κάνει τό βῆμα πρός αὐτόν. Νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος. Νά ἐμπιστευθεῖ τόν Θεό, στίς χαρές καί τίς λύπες. Νά ἀγωνιστεῖ διά τῆς ἀσκητικῆς ὁδοῦ, τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς μετανοίας, νά ἔχει καθαρή καρδιά. Καί ὁ καθένας ξεκινᾶ ὄχι ἁπλῶς γιά νά μιμηθεῖ τόν πλοῦτο τῆς χάριτος πού ἔχει ὁ ἄλλος ἤ νά ἐπαναπαυθεῖ σέ ὅσους τόν κατέχουν ἤδη, ἀλλά γιά νά χτίσει τή δική του ὑποδομή, ὥστε ὁ πλοῦτος αὐτός νά ἐγκατασταθεῖ διά παντός ἐντός του.
Πηγή ἡ σχέση μέ τόν Θεό
Στούς περισσότερους ἀνθρώπους ὁ πνευματικός πλοῦτος εἶναι ἄγνωστος. Συνήθως θεωροῦμε τή σχέση μας μέ τόν Θεό ὡς κάτι παραδοσιακό, ἑορταστικό, χρήσιμο στίς δυσκολίες. Περιμένουμε ἕνα εἶδος «μαγικοθρησκευτικῆς» παρέμβασης στίς δοκιμασίες μας, χωρίς ὅμως νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀλλάξουμε ζωή. Ἄλλοτε, βλέπουμε τόν πλοῦτο αὐτό ὡς «ἀξιομισθία», ὡς περίσσευμα ἀγαθῶν ἔργων τῶν ἁγίων, ἀπό τούς ὁποίους ζητοῦμε νά μᾶς δώσουν, χωρίς νά συναισθανόμαστε ὅτι πρωτίστως ἡ εὐθύνη ἔγκειται στό νά παλέψουμε οἱ ἴδιοι νά λάβουμε ζωή μέσα ἀπό τή σχέση μέ τόν Θεό. Ἄλλες φορές, πάλι, προσπερνᾶμε τόν πνευματικό πλοῦτο μέ τό πρόσχημα τῆς ταπεινώσεως. Δέν εἴμαστε, λέμε, ἱκανοί νά τόν ἔχουμε ἤ νά τόν διαχειριστοῦμε. Ἔτσι, τόν ἀφήνουμε σέ ἄλλους κι ἐμεῖς ζητοῦμε νά συνεχίσουμε μία ζωή χωρίς αὐτόν.
Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὅμως εἶναι ἡ ζωοποιός ἐνέργειά του, ἡ ὁποία ἐνεργοποιεῖ τίς δυνάμεις τῆς ὕπαρξής μας σέ μία πορεία κοινωνίας, φωτός καί ἐλπίδας. Αὐτή εἶναι καί ἡ ὁδός τῆς ἁγιότητας. Ὁ ἅγιος, μέσα στήν ταπεινοσύνη του, ἐκζητεῖ τή χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Κύριος δίδει. Τότε ἡ χάρις ἀποτυπώνεται στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου. Στήν παρρησία μέ τήν ὁποία προσεύχεται στόν Θεό γιά ὅσους μπορεῖ. Στήν ἱλαρότητα τῆς καρδιᾶς μέ τήν ὁποία ἀκούει ὅσους δυσκολεύονται, προσφέρει καί ἀγαπᾶ. Ἀλλά καί στή βαθιά πεποίθηση ἐντός του ὅτι «ζεῖ Κύριος ὁ Θεός» καί ὅτι τόν ἀγαπᾶ προσωπικά, ὅπως καί τόν κάθε ἄνθρωπο.
Ἡ κληρονομιά τῆς ἁγιότητας
Εἶναι ἀλλιώτικος αὐτός ὁ πλοῦτος, ὅπως τόν περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἐφεσίους: «καί συνήγειρε καί συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσι τοῖς ἐπερχομένοις τόν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ’ ἡμᾶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Ἐφεσ. 2, 6-7). «Μᾶς ἀνέστησε μαζί μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί μᾶς ἔβαλε νά καθίσουμε μαζί μ’ αὐτόν στά οὐράνια. Ἔτσι, μέ τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔδειξε διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, φανερώνει στίς μελλοντικές γενιές πόσο ὑπερβολικά γενναιόδωρη εἶναι ἡ χάρη του». Ἀγωνιζόμαστε οἱ ἄνθρωποι νά ἀποκτήσουμε ἀγαθά γιά νά τά κληροδοτήσουμε στούς μετά ἀπό ἐμᾶς, χωρίς νά διαβλέπουμε ὅτι ἡ ἀληθινή ὀμορφιά βρίσκεται στόν πλοῦτο πού ὁ Θεός προσφέρει διά τῆς χάριτός του σέ ὅσους τόν ἐμπιστεύονται καί γνωρίζουν ὅτι μόνο κοντά του καί στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς. Τόν πλοῦτο τῆς ἁγιότητας, λοιπόν, ἄς κάνουμε δικό μας καί ἄς τόν κληροδοτήσουμε στίς ἑπόμενες γενιές ὡς θησαυρό ἀνεξάντλητο
