Το μέλημα του σχολείου σήμερα
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης,
στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Η εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων στα σχολεία έχει προ πολλού αποκοπεί από τις παραδοσιακές Έλληνο-Ορθόδοξες αξίες, με τις οποίες γαλουχήθηκαν όλες οι γενεές των Ελλήνων μέχρι την σύγχρονη εποχή. Νεωτεριστικές κοινωνικό-ηθικές αντιλήψεις, που παρατηρούνται σήμερα στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, δεν αλλοιώνουν μόνο το κοινωνικό «τοπίο» στη σύγκρισή του με αυτό που ανέκαθεν προέβαλλε η Ελλάδα. Ασκούν, όπως είναι φυσικό, ισχυρές πιέσεις στην χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις. Όλα αυτά ήσαν γνωστά στον Συντακτικό Νομοθέτη, ο οποίος, όταν έγραφε πριν από 50 περίπου χρόνια το ισχύον Σύνταγμα, δεν μπορούσε ασφαλώς να αποτρέψει τις τροποποιήσεις του Καταστατικού Χάρτη της χώρας, που θα καθίσταντο αναγκαίες με την πάροδο του χρόνου για την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Έθεσε όμως το περίγραμμα στην άσκηση της απαρέγκλιτης από τις εθνικές καταβολές εκπαιδευτικής πολιτικής ορίζοντας τον σκοπό, που πρέπει να επιδιώκει διαχρονικά η εκπαίδευση των μαθητών στα σχολεία. Σύμφωνα λοιπόν με το άρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Η συνταγματική αυτή διάταξη, στον βαθμό που θεωρεί την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων ως σκοπό της παιδείας, μάς έρχεται από την εποχή της Εθνεγερσίας και επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως σε όλα τα Ελληνικά Συντάγματα που ίσχυσαν από τότε μέχρι σήμερα. Μάς υποδηλώνει με απόλυτη σαφήνεια ότι το πρωταρχικό μέλημα της Πολιτείας πρέπει να είναι διαχρονικά η εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων μέσα στα σχολεία με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεταλαμπαδεύεται πάντοτε μέσα στις ψυχές τους η αγάπη για την Πατρίδα και η πίστη τους στον Χριστό, στην Ορθοδοξία. Όταν τα Ελληνόπουλα έχουν «μπολιαστεί» με αυτές τις αξίες, δεν υπάρχουν περιθώρια να «βλαστήσουν» μέσα τους «ζιζάνια», που πνίγουν τα προτάγματα του Συντακτικού Νομοθέτη για την ηθικό-πνευματική αγωγή των μαθητών στα σχολεία, που και αυτά αποτελούν μέρος του σκοπού, τον οποίο επιδιώκει, κατά το Σύνταγμα, η ελληνική παιδεία. Αυτό είναι προφανές, αν ιδωθεί από την σκοπιά της θρησκευτικής ιδίως συνείδησης, που θα έπρεπε να εκαλλιεργείτο στα σχολεία. Η πίστη στον Χριστό είναι αποτρεπτικός παράγοντας ανάπτυξης ηθικών στρεβλώσεων στις ψυχές των μαθητών.
Εάν ρίξουμε μια ματιά στο είδος της παιδείας, που καλλιεργείται στην Ελλάδα τα τελευταία 50 πενήντα χρόνια, δηλ. από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή κινείται σε εντελώς διαφορετικούς άξονες από εκείνους που έθεσε ο Συντακτικός Νομοθέτης στο προαναφερθέν άρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος. Επομένως είναι σαφώς αντισυνταγματική. Δεν εξηγείται αλλιώς ο εθνομηδενισμός και η αθεΐα, που παρατηρείται σήμερα στους κόλπους της ανωτάτης παιδείας. Και δεν είναι ασφαλώς προϊόντα κάποιας αυτοφυούς ποικιλίας, αλλά καρποί μιάς συστηματικά καλλιεργούμενης «φυτείας», στο ιδιαίτερα σημαντικό για το Έθνος «αγρόκτημα» της παιδείας. Αυτά που ισχυριζόμαστε εδώ δεν είναι αυθαίρετες προσωπικές κρίσεις, αλλά συμπεράσματα, που προκύπτουν από την επισκόπηση συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων. Ας σταθούμε σε μια πολύ κοντινή προς την σημερινή πολιτική περίοδο, που μας προσφέρει χειροπαστά παραδείγματα προς επιβεβαίωση των επισημάνσεων, στις οποίες προβαίνουμε εδώ. Αναφερόμαστε στην περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από την «αριστερά του τίποτα» κατά την περίοδο 2015-2019. Ο εθνομηδενισμός και η αθεΐα ήταν, ως γνωστόν, «σήμα κατατεθέν» της Κυβέρνησης εκείνης της περιόδου. Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό η αρμοδία Κυβέρνηση της εποχής να θελήσει να περάσει, μέσω των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που εκπονούσε, τον εθνομηδενισμό και την αθεΐα της στον χώρο της παιδείας. Τα σχετικά όμως προγράμματα είχαν σαφώς αντισυνταγματικό χαρακτήρα, αφού έστρεφαν την παιδεία σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που είχε χαράξει ο Συντακτικός Νομοθέτης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του αλήστου μνήμης πρώην Υπουργού Παιδείας της τότε Κυβέρνησης, κ. Φίλη, ο οποίος απεφάσισε την κατάργηση της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία και την αντικατάσταση του μαθήματος αυτού από την Θρησκειολογία υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η εκπαιδευτική του μεταρρύθμιση ήταν απολύτως σύμφωνη με το Σύνταγμα! Λες και ο Συντακτικός Νομοθέτης, όταν όριζε ως σκοπό της παιδείας στο άρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος, μεταξύ άλλων, την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελληνοπαίδων, εννοούσε να μαθαίνουν οι μαθητές στα Σχολεία αποκλειστικά για τον Μωάμεθ, τον Βούδα και τον …Κούδα και όχι να γαλουχούνται με τα υπέροχα μηνύματα της Διδαχής του Ναζωραίου! Και σαν να μη έφθανε αυτό ο διάδοχος του κ. Φίλη στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων της τότε Κυβέρνησης, κ. Γιαβρόγλου, βάλθηκε με θρησκευτική ευλάβεια να εκμαυλίσει πλήρως τα Ελληνόπουλα καθιερώνοντας την υποχρεωτική διαδασκαλία στα σχολεία του προγράμματος για τις «έμφυλες ταυτότητες». Σύμφωνα με το περιεχόμενο του σχετικού προγράμματος, οι μαθητές πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία ότι δεν είναι αυτό που τα έφτιαξε η φύση ( ο όρος «αυτό που τα έπλασε ο Θεός» είχε αγκάθια στην γλώσσα τους και τον απέφευγαν), αλλά εκείνο που ήθελαν οι ίδιοι να είναι!
Κρατούμε την σχετική οδυνηρή εμπειρία μας από τις «έμφυλες ταυτότητες» της «αριστεράς του τίποτα», για να την συγκρίνουμε με το πρόγραμμα της σημερινής, παραδοσιακής υποτίθεται, Κυβέρνησης, που απεφάσισε την καθιέρωση της διδασκαλίας του μαθήματος για το «πολύχρωμο σχολείο». Δεν μάς αρκεί η «πολυχρωμία» της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας μέσα στην κοινωνία. Πρέπει την «πολυχρωμία» αυτή να την περάσουμε και μέσα στα σχολεία υποδεικνύοντας, εμμέσως πλην σαφώς, στους μαθητές να διαλέξουν από τώρα με, ποιό «χρώμα» θέλουν να είναι! Προφανώς, για να αποτρέψουμε την προσκόλληση των μαθητών στην «μονοχρωμία» του παραδοσιακού σχολείου. Βεβαίως η υφυπουργός Παιδείας κ. Μακρή διέψευσε, στο πλαίσιο του σχετικού κοινοβουλευτικού ελέγχου ότι διδάσκεται αυτό το μάθημα στα σχολεία και μίλησε για πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής! Δεν είναι ακριβές αυτό, όταν μάλιστα έχουμε δεδομένη την ροπή του Πρωθυπουργού, κ. Μητσοτάκη, στην «πολυχρωμία» (βλ. νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφύλων). Ακόμη όμως κι’ αν ήταν έτσι, γνωρίζουν οι κύριοι του εν λόγω Ινστιτούτου ότι η σχετική «πρότασή» τους είναι αντισυνταγματική; Αν αυτοί το αγνοούν, το γνωρίζει ασφαλώς η Κυβέρνηση. Πώς λοιπόν μαζεύει αντισυνταγματικές «προτάσεις» εκπαιδευτικής πολιτικής στα συρτάρια της και δεν τις πετάει στον κάλαθο των αχρήστων; Και κάτι ακόμη: Φρόντισε η Κυβέρνηση να μάθει, τί έπραξαν οι υπεύθυνοι των Μειονοτικών Σχολείων στην Θράκη τόσο στο παρελθόν για το πρόγραμμα με τις «έμφυλες ταυτότητες» όσο και σήμερα για το αντίστοιχο πρόγραμμα με το «πολύχρωμο σχολείο»; Ίσως στην αρνητική απάντηση που θα λάβει για την στάση των αρμοδίων των Μειονοτικών Σχολείων της Θράκης στα εν λόγω προγράμματα βρούμε τελικά την εξήγηση, γιατί απουσιάζουν από τα Μουσουλμανικά Σχολεία περιστατικά, που μάς αγκυλώνουν στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως είναι πρωτίστως αυτά της ενδοσχολικής βίας. Πάντως όλες ανεξαιρέτως οι μουσουλμανικές κοινωνίες απαγορεύουν την «πολυχρωμία» των ΛΟΑΤΚΙ στους κόλπους τους παρουσιάζοντας έτσι τον «Προφήτη» ως ασυμβίβαστο υποστηρικτή της «μονοχρωμίας». Δεν είναι όμως έτσι άδικο να διαστρεβλώνουμε την αληθινή εικόνα του Ναζωραίου, όταν τον παρουσιάζουμε να ευλογεί την «πολυχρωμία»;
