Ο Μητροπολίτης Καισαριανής για αιρετικούς και μεταναστευτικό
Στην 6η Γενική Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, για το τρέχον Ιεραποστολικό έτος, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας, με τους κληρικούς να ενημερώνονται για θέμα αιρέσεων και παραθρησκείας, έδωσε το παρών ο Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος & Υμηττού κ. Δανιήλ, ήταν ο πρώτος ομιλητής με θέμα«Ποιμαντική στρατηγική στην ενορία έναντι των ποικιλώνυμων αιρέσεων και της πλάνης».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανής συνέστησε, εξ αρχής, στους Ιερείς να έχουν υπόψιν ότι βαθειά στην ψυχή των αρνητών της πίστεως ή των αιρετικών ίσως να είναι εντυπωμένη μία τραυματική εμπειρία από την παιδική τους ηλικία, η οποία τους συνοδεύει πάντα.
Αναφερόμενος στην ποιμαντική εργασία προς τους πλανεμένους, επεσήμανε τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσής της, δηλ. την αντιμετώπισή τους με τα συμπεράσματα της κοσμικής ψυχολογίας και παιδαγωγικής, τρόπος μη αποτελεσματικός, γιατί οι επιστήμες αυτές αναφέρονται στην εικόνα του ανθρώπου που δεν ανταποκρίνεται στην διδασκαλία της Εκκλησίας. Το μέτρο της Εκκλησίας είναι η νέα κτίση και η εσχατολογική προοπτική της ζωής και όχι το ελκυστικό όραμα των ομάδων της πλάνης, που υπόσχονται ειρήνη, αφθονία υλικών αγαθών και ευημερία∙ είναι η προσφορά της Χριστιανικής ελπίδας, καθαρής, αγνής, στηριγμένης στην μακραίωνη παράδοσή μας.
Ο κ. Δανιήλ αναφέρθηκε στα νέα δεδομένα που δημιουργεί στην πατρίδα μας το μεταναστευτικό κύμα, που πρέπει να μας καθιστούν ιδιαίτερα προσεκτικούς, διακριτικούς και συνετούς.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην ποιμαντική δράση της ενορίας για την αντιμετώπιση των ποικιλώνυμων αιρέσεων και της πλάνης και επεσήμανε ότι, στην εποχή μας αυτή γίνεται μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της ισχύουσας νομοθεσίας, υπό όρους δηλ. και προϋποθέσεις. Τόνισε ότι οφείλουμε να ενεργούμε για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που συχνά καταπατώνται και προσβάλλονται από την δράση των ομάδων αυτών.
Καθήκον των Ποιμένων, παρατήρησε, είναι η κάθαρση του Αμπελώνος, κατά ο παράδειγμα των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Είμαστε εντεταλμένοι άνωθεν να διδάξουμε και να μεταφέρουμε στον κόσμο την διδασκαλία και τις εντολές του Χριστού.
Όσον αφορά στο ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας, στην οποία όλοι είμαστε ίσοι και διαφορετικοί, που προβάλλεται ως επιχείρημα κατά του ποιμαντικού μας έργου, οφείλουμε να μη ξεχνούμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία στον τόπο μας είναι η γεννήσασα το Ελληνικό Γένος. Η Εκκλησία μας έχει ρίζες στην ιστορία και στην παράδοση της πατρίδας μας και επηρεάζει το σύγχρονο γίγνεσθαι του Ελληνισμού.
Απάντησε, επίσης, στο επιχείρημα ότι δεν πρέπει ν’ αποκλείεται καμία πίστη στην εποχή μας, επισημαίνοντας ότι αυτό είναι αποδεκτό στο μέτρο που η κάθε πίστη είναι προϊόν ελεύθερης επιλογής και δεν αφορά απατεώνες και επικίνδυνους εμπόρους των ανθρωπίνων ελπίδων.
Ολοκληρώνοντας ο Σεβ. κ. Δανιήλ συνέστησε στους Κληρικούς:
Να είναι ενημερωμένου για το σύγχρονο σκηνικό των αιρέσεων, για να μπορούν ν’ αξιολογούν τα δεδομένα.
Να διαθέτουν στοιχειώδη ενοριακή βιβλιοθήκη για θέματα αιρέσεων.
Να συνεργάζονται με ειδικευμένους συναδέλφους τους στα θέματα αυτά.
Να διαθέτουν θερμή πίστη, ζήλο, αφοσίωση, θεολογική κατάρτιση, πνευματική ζωή, εντιμότητα, ειλικρίνεια και διάκριση.
Να αναπτύσσουν την λειτουργική ζωή στην ενορία, την μελέτη του Θείου Λόγου, ενεργώντας, με τον τρόπο αυτό, στην ανακοπή της προέλασης των αιρετικών και βοηθώντας, παράλληλα, στην κατά Χριστόν στήριξη των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Επόμενος ομιλητής ήταν ο κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος, Συγγραφέας, μέλος της Σ.Ε. Επί των Αιρέσεων,με θέμα «Νεοπαγανισμός: μια πνευματική, κοινωνική και εθνική απειλή».
Ο ομιλητής σημείωσε ότι «το νεοπαγανιστικό φαινόμενο είναι γνήσιο τέκνο της «Νέας Εποχής», της οποίας εξυπηρετεί τους στόχους. Ήτοι: λειτουργεί ως ο πιο πρόσφορος αγωγός του αποκρυφισμού, μέσω των εθνικών παραδόσεων και μυθολογιών.
Επί πλέον, λειτουργεί ως «εκπορθητικός κριός», ως ομάδα κρούσεως στα χριστιανικά κράτη, δημιουργώντας έριδες, εγείροντας έναν περίεργο θρησκευτικό εθνικισμό, για να χτυπηθεί ο «διεθνιστικός», κατά τους νεοπαγανιστές, Χριστιανισμός, ο οποίος συνθλίβει τις «αυτόχθονες εθνικές θρησκευτικές παραδόσεις»! Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή, ο κ. Σκόντζος επεσήμανε ότι «ο Νεοπαγανισμός έλκει τις ρίζες του στις αλλόκοτες θεωρίες του Πλήθωνα τον 15ο αιώνα, του Μπαίμε τον 17ο αιώνα, τους ρομαντικούς και τους φυσιοκράτες του 19ου αιώνα, και γενικά στο αντιχριστιανικό κλίμα του λεγομένου ευρωπαϊκού διαφωτισμού.
Η Θεοσοφία, όπως προαναφέραμε, στα μισά του 19ου αιώνα, αναβίωσε τον αρχαίο παγανισμό, και ως νεοπαγανισμός πια, απηχεί τις αρχές και τις δοξασίες της…».
Στη συνέχεια, περιέγραψε το σκηνικό της δράσης του νεοπαγανισμού στην Ελλάδα: «Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 άρχισαν να κυκλοφορούν κάποια περιοδικά με «ελληνοκεντρικό» περιεχόμενο. Παράλληλα, άρχισαν να εμφανίζονται ορισμένοι σύλλογοι και σωματεία, έχοντας σκοπό να κάνουν γνωστές στους νεοέλληνες τις αξίες της αρχαίας Ελλάδος. Όμως, απώτερος και πραγματικός σκοπός τους είναι η αναβίωση της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας. Η τακτική τους, πολλές φορές, είναι παραπλανητική, διότι εμφανίζονται ως δήθεν «φορείς μελέτης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού», ως «σχολές εκμάθησης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας», ως «φιλοσοφικά εργαστήρια», ως «καλλιτεχνικοί όμιλοι», ως «σωματεία φυσιολατρίας και εκδρομών», κ.άλ…».
Ως προς την πνευματική διάβρωση που συντελείται από το έργο του νεοπαγανισμού στην πατρίδα μας, επεσήμανε ότι «Κάτω από το μανδύα μιας αρρωστημένης αρχαιολαγνείας και πατριδολαγνείας, σερβίρεται και καλλιεργείται στις ανυποψίαστες ψυχές, ο πιο σκληρός νεοεποχίτικος αποκρυφισμός, ο οποίος, δυστυχώς, είναι ευκολοχώνευτος, διότι παρουσιάζεται ως δήθεν μέρος της αποθεωμένης αρχαιοελληνικής παράδοσης…».
Ο κ. Σκόντζος αναφέρθηκε, επίσης και στις κοινωνικές επιπτώσεις της δράσης του νεοπαγανισμού στην Ελλάδα, επισημαίνοντας ότι «Εκτός ολίγων μετριοπαθών ομάδων, οι περισσότερες, διακατέχονται από ένα απίστευτο μίσος κατά ημών των Χριστιανών. Ίσως διερωτηθούν κάποιοι: στα πλαίσια της ανεξιθρησκίας της ελληνικής κοινωνίας, δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης όσοι έχουν επιλέξει ως θρησκεία τους τον νεοπαγανισμό; Απαντούμε: Φυσικά και έχουν!
Μόνο που δεν είναι εκείνοι το πρόβλημα για μας, αλλά εμείς για εκείνους! Δεν είμαστε εμείς που δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με αυτούς, αλλά εκείνοι, που δεν μπορούν να συνυπάρξουν με μας, διότι έχουν καλλιεργήσει έναν ιδιότυπο θρησκευτικό εθνικισμό και μια πρωτοφανή εχθρική συμπεριφορά εναντίον ημών των Χριστιανών, ώστε να μην έχουμε θέση στη νέα ελληνική κοινωνία, που εκείνοι οραματίζονται.
Ζητούν ούτε λίγο ούτε πολύ να «τους αδειάσουμε τη γωνιά», διότι θεωρούμαστε απ’ αυτούς στρατός κατοχής στην Ελλάδα, την οποία θεωρούν «χώρα τους»!». Επίσης, «Διάχυτος είναι στα δημοσιεύματά τους και τις διάφορες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές τους ένας σκληρός και ακραίος ρατσισμός. Κάνουν απροκάλυπτα διαχωρισμό ανάμεσα στους χριστιανούς και τους όμοιούς τους νεοπαγανιστές.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρούν εμάς τους χριστιανούς όχι ως ανθρώπους, αλλά ως ανθρωποειδή, ως κτηνανθρώπους, ως μιάσματα…». Επιπλέον, «Στις προθέσεις τους έχει αναβιώσει η απειλή των πρωτοχριστιανικών διωγμών. Χωρίς να υπολογίζουν ανθρώπινα δικαιώματα και νόμους, εξαπολύουν φοβερές απειλές, όχι απλά ιδεολογικής φύσεως, αλλά εξαγγελίες φυσικής μας εξόντωσης. Απειλούν και φοβερίζουν πρωτίστως την Εκκλησία μας ότι «σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών» για την μακραίωνη (υποτιθέμενη) «τυραννική δουλεία που ασκεί στον ελληνισμό»!
Ταυτόχρονα, «Οι ύβρεις και οι απειλές τους στρέφονται και κατά αυτού του Κράτους, το οποίο βρίζουν με τα χειρότερα λόγια, ως δήθεν «κράτος κατοχής κατά του Ελληνισμού» ως «θεοκρατικός συρφετός», «θεοκρατική ακρίδα»…».
Ολοκληρώνοντας την εισήγησή του, ο κ. Σκόντζος επεσήμανε τα εξής: «Θέλω να τελειώσω με μια αισιόδοξη διαπίστωση και να μετριάσω την αθυμία κάποιων, που ίσως προβληματίστηκαν από τα λεγόμενα μου. Εκτίμησή μας στο Γραφείο Αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου είναι, ότι ύστερα από μιας τριακονταετίας ορμητική επέλαση, ο ελληνικός νεοπαγανισμός βρίσκεται τελευταία σε εμφανή κάμψη. Ουδέποτε μπόρεσαν να συνεννοηθούν οι ηγήτορες των πολυπληθών ομάδων και να συνενώσουν τις δυνάμεις τους.
Τα αγεφύρωτα χάσματα, όσον αφορά τα διαφορετικά πιστεύω τους, τους εμπόδισαν να ενοποιήσουν τον ελληνικό νεοπαγανισμό… Αλλά φρονούμε πως το μεγαλύτερο εμπόδιο υπήρξε η μη αποδοχή τους από τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος απέδειξε πως είναι βαθύτατα διαποτισμένος από τα νάματα της Ορθόδοξης πίστης και πως δεν αποδέχεται, στη συντριπτική του πλειοψηφία, τον νεοεποχίτικο αποκρυφισμό, έστω και αν του σερβίρεται με το «κερασάκι» του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Αυτό δε σημαίνει, βεβαίως, ότι πρέπει να αδρανήσουμε και να υποβαθμίσουμε το πρόβλημα, διότι χάνονται ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανεν» (Ρωμ.16,26). Ο αγώνας μας πρέπει να συνεχισθεί έως ότου εκλείψει και αυτή η πνευματική πανώλη από τον αγιασμένο και πολύπαθο τόπο μας…»
Ακολούθησε συζήτηση επί των εισηγήσεων και η σύνοψη των συμπερασμάτων από τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο.
