Κάλλιο αργά παρά ποτέ…
Με ανησύχησε κατά πόσο τελικά έχω δεχθεί το λάθος ως σωστό στη ζωή μου. Έχουμε αφεθεί στο να θεωρούμε ότι είναι εντάξει να παραβαίνουμε το νόμο, ότι είναι εντάξει να καπνίζουν μπροστά μας χωρίς να ρωτάνε, ότι είναι εντάξει να ακούμε κατεβατά ύβρεων στο δρόμο…
Τα Μαύρα Γάντια
Ένα λάθος άραγε πόσο αργά είναι να το διορθώσει κανείς;… Στην οδό Ψαρών στον Πειραιά, δεκαετίες τώρα οι πινακίδες έγραφαν Ψαρρών με δύο ρ. Αμελητέα ποσότης στην πληθώρα των ανορθογραφιών που προσβάλλουν την ελληνική γλώσσα, θα μου πείτε.
Κι όμως, είχα τόσο συνηθίσει στην λαθεμένη εκδοχή που όταν είδα την καινούργια διορθωμένη πινακίδα μου φάνηκε λάθος. Κι ας ξέρω ότι το ψάρι γράφεται με ένα ρ και τα Ψαρά επίσης!
Με ανησύχησε κατά πόσο τελικά έχω δεχθεί το λάθος ως σωστό στη ζωή μου. Έχουμε αφεθεί στο να θεωρούμε ότι είναι εντάξει να παραβαίνουμε το νόμο, ότι είναι εντάξει να καπνίζουν μπροστά μας χωρίς να ρωτάνε, ότι είναι εντάξει να ακούμε κατεβατά ύβρεων στο δρόμο, ότι είναι εντάξει να βλέπουμε μουντζουριές στους τοίχους και να τις ονομάζουμε έκφραση θυμού, ότι είναι εντάξει να κάνουμε ότι διαλεγόμαστε, ενώ ουσιαστικά έχουμε ανταλλαγή μονολόγων, ότι είναι εντάξει να περιμένουμε τον μισθό μας, ενώ ο εργοδότης έχει χρήματα και πληρώνει άλλα κι άλλα, ότι είναι εντάξει σε μια δημοκρατική βουλή να διαγράφεται μέλος από παράταξη μόνο και μόνο γιατί δεν υποστηρίζει την θέση της παρατάξεώς του…
Πολύ φοβάμαι ότι θα μπορούσα να γράφω για μέρες όλα αυτά τα λάθη τα οποία ανεχόμαστε και στο τέλος καπηλευόμαστε ιδέες και αξίες για να τα δικαιολογήσουμε από πάνω!
Και για να δικαιολογήσω ακόμα περισσότερο το σφάλμα μου με την οδό θα προχωρήσω και παραπέρα. Υπάρχει ομώνυμη ταβέρνα στην Πλάκα με δύο ρ πάλι. Ουφ! Μπέρδεμα! Το ορθογραφικό. Διότι η περίπτωση της κακώς κείμενης νοοτροπίας μας έχει άλλες επιπτώσεις.
Όταν οι πολίτες έχουμε συνηθίσει στην εκμετάλλευση είτε προς, είτε από το κράτος, είτε προς, είτε από τους συμπολίτες μας, ποιος νόμος, ποιος άνθρωπος θα μας κάνει να βρούμε και να αποκαταστήσουμε όλες εκείνες τις ιδέες, τις αξίες και κατ’ επέκταση την ευρυθμία και την ισορροπία που είχε γνωρίσει κάποτε ο ελλαδικός χώρος; Γιατί τελικά πάντοτε τελικά αναζητάμε αυτόν τον άλλο; Ως προσωπικότητες τι είμαστε ικανοί να κάνουμε;
Με φιλικούς Χαιρετισμούς,
Τα Μαύρα Γάντια ©
Υ.Γ. Από τούτη εδώ την στήλη θα βλέπετε πάντα να διατηρώ το ν στο άρθρο την/ στην. Συγχωρέστε μου αυτήν την ποιητική αδεία. Ξέχασαν να με ρωτήσουν, όταν το απέσυραν από την γραμματική και μου αρέσει τόσο πολύ να το προφέρω…!
