Μητρόπολη Καλαβρύτων: Ποιμαντική Υποστήριξη της Νεότητας
Τον πέμπτο και τελευταίο για φέτος κύκλο τού σεμιναρίου με θέμα «Ποιμαντική υποστήριξη της Νεότητας, χαρακτηριστικά – ιδιαιτερότητες – παρεμβάσεις» παρακολούθησαν στην αίθουσα του Καλλιμανοπούλειου Ιδρύματος στα Καλάβρυτα δεκάδες κληρικοί, στο πλαίσιο των επιμορφώσεών τους που πραγματοποιεί η Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμορφώσεως Κληρικών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Προσκεκλημένοι ομιλητές ήταν ο Ψυχολόγος και Διευθυντής τής Ε.Ψ.Υ.Θ.Ε. (Εταιρεία Ψυχολογικής Υποστήριξης και Θεραπείας) κ. Στυλιανός Κουτελιέρης, που ανέπτυξε το θέμα «Ναρκωτικά και συμβουλευτική. Όταν η Επιστήμη συναντά την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία» και ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Καλλιγέρης, Εκπαιδευτικός Θεολόγος, Διευθυντής της Διεύθυνσης Ποιμαντικής του Γάμου και της Οικογένειας του Ιδρύματος Νεότητας και Οικογένειας, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Ειδικά θέματα της Ποιμαντικής τής Νεότητας».
Την έναρξη κήρυξε ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος, Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου, ο οποίος, αφού πρώτα μετέφερε τις ευλογίες τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Αμβροσίου, παρουσίασε ένα σύντομο βιογραφικό των προσκεκλημένων.
Λαμβάνοντας τον λόγο ο κ. Κουτελιέρης αναφέρθηκε αρχικά στους λόγους που οδηγούν στην εξάρτηση, η οποία, όπως είπε, δεν εμφανίζεται ξαφνικά, καθώς οι παράγοντες συνήθως αναπτύσσονται και εμφανίζονται στην παιδική ηλικία, τότε που τίθενται και οι πρώτες βάσεις για την δημιουργία αξιών, αρχών και στάσεων. Μερικοί από τους παράγοντες είναι το οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον του ατόμου, η έλλειψη νοήματος, η δράση της ουσίας, η διαθεσιμότητα των ουσιών, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η έλλειψη υποστηρικτικών και, κοινωνικών δομών, η παρέα με χρήστες ουσιών, η πίεση, το άγχος, ο ψυχικός πόνος και η μοναξιά, η έλλειψη συναισθηματικών δεσμών στην οικογένεια, η αναποτελεσματική επίβλεψη από τους γονείς, η αβεβαιότητα ως προς τις αξίες, τους στόχους και τις προτεραιότητες, αλλά και η αδυναμία διαχείρισης έντονων συναισθημάτων.
Στη συνέχεια έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη δημιουργίας δεσμού ασφαλείας, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα ο γονιός να ξέρει πότε να υποστηρίζει το παιδί και πότε να του επιτρέπει να λειτουργεί μόνο του, ώστε αυτό με τη σειρά του να αισθάνεται ασφάλεια. «Όταν ο γονιός είναι εκφραστικός με κατανόηση για τις ανάγκες του παιδιού και υποστηρίζει την ανεξαρτητοποίησή του, τότε εκείνο μαθαίνει να ζητά και να δέχεται βοήθεια, είναι εξωστρεφές και συνδέεται εύκολα με τα άλλα παιδιά. Αυτό το παιδί ως ενήλικας πλησιάζει τους ανθρώπους, τους εμπιστεύεται και με την ίδια άνεση εξαρτάται από τους άλλους και επιτρέπει στους άλλους να εξαρτώνται από αυτόν. Δεν φοβάται να δώσει και να πάρει. Δε φοβάται να αγαπήσει. Δε φοβάται το «κοντά», θα στεναχωρηθεί αν κάποιος τον αφήσει αλλά δε θα γίνει χίλια κομμάτια», είπε χαρακτηριστικά ο διευθυντής τής Ε.Ψ.Υ.Θ.Ε.
Στο τελευταίο μέρος τής εισήγησής του ο κ. Κουτελιέρης αναφέρθηκε στη Συμβουλευτική Υποστήριξη, την οποία χαρακτήρισε ως μη επικριτική διαδικασία, που στοχεύει στο να βοηθά το άτομο να αναγνωρίζει, να μιλά σχετικά, να διερευνά και να καταλαβαίνει τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τη συμπεριφορά του. «Θυμηθείτε πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και οι στόχοι που συμφωνούνται από κοινού με τον σύμβουλο πρέπει να είναι ρεαλιστικοί λαμβάνοντας υπ’ όψιν πολλές μεταβλητές», σημείωσε για να καταλήξει με τις Δεξιότητες Συμβουλευτικής (συμπεριφορά προσεκτικής παρακολούθησης, θεραπευτική συμμαχία – σχέση, αμεσότητα – ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση, αντανάκλαση συναισθήματος, στοιχειώδης ενθάρρυνση, ενστάλαξη ελπίδας και συζήτηση γύρω από το νόημα της ύπαρξης και της ζωής).
Από την πλευρά του ο π. Αντώνιος Καλλιγέρης ξεκίνησε δίνοντας μια εικόνα των σημερινών εφήβων, οι οποίοι, όπως επισήμανε, διακατέχονται από υπαρξιακή αγωνία μπροστά στα ερωτήματα της ελευθερίας, της μοναξιάς, της σχέσης με το άλλο φύλο και της σεξουαλικότητας, είναι παιδιά μιας εποχής που αποθεώνει την ευτυχία και την εικόνα, αποτελώντας παράλληλα αντικείμενα ανταγωνισμού, καθώς είναι θύματα ενός εξετασιοκεντρικού συστήματος το οποίο επικεντρώνει στην επιτυχία και όχι στο πρόσωπο.
«Έχουν άγχος για το μέλλον, δεν περιμένουν να επιτύχουν αυτά που θέλουν, χάνουν ευκαιρίες για τη ζωή, αισθάνονται αποκλεισμένοι, αγωνιούν για την κοινωνική και επαγγελματική τους ένταξη, είναι εξαιρετικά δύσπιστοι και επιφυλακτικοί έναντι των άλλων, αισθάνονται μοναξιά και πολλές φορές τηρούν μια χρησιμοθηρική στάση απέναντι στην Παιδεία και τον Πολιτισμό. Είναι ή κατανοούνται ως προέκταση των γονιών τους. Τα αντιλαμβανόμαστε ως μια παράξενη και ανώριμη «γη». Οι ανάγκες τους παραμένουν αθέατες από τους μηχανισμούς που διαμορφώνουν πολιτική και εν τέλει υπάρχουν στο προσκήνιο ως καταναλωτές προϊόντων», είπε ο π. Αντώνιος, προσθέτοντας πως «τα ερωτήματα που θέτουν έχουν να κάνουν με τη γνησιότητα και την ειλικρίνειά μας, τις αιτίες της κοινωνικής ανισότητας και το νόημα της ζωής».
Όπως σημείωσε, οι νέοι που έρχονται στην ενορία στην πραγματικότητα θέλουν να μιλήσουν, χωρίς να ακούσουν ακόμα μια φορά από τους μεγάλους ένα κήρυγμα ή ένα κατάλογο πραγμάτων που πρέπει να κάνουν. Και κατέληξε ως εξής: «Γι’ αυτό και είναι καιρός όλοι εμείς, οι ιερείς, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, να αναρωτηθούμε ποια είναι η αποστολή των χριστιανών στον κόσμο σήμερα, ποια κοινωνία ονειρευόμαστε και τι κάνουμε για να υλοποιήσουμε το όραμά μας. Πρέπει, εν κατακλείδι, η ενορία και κατ’ επέκταση η Εκκλησία μας να έρθει ακόμα πιο κοντά στους νέους ανθρώπους, να ανοίξει νέους διαύλους επικοινωνίας, δίνοντάς τους την ευκαιρία να οραματιστούν έναν καλύτερο κόσμο, με την πεποίθηση ότι αυτό είναι εφικτό».
Ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση με τους ιερείς, την οποία συντόνισε ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος.
