Αρχιερατική Λειτουργία στον Ι.Ν Τιμίου Προδρόμου Μακροχωρίου

• Dogma
• 24 Σεπτεμβρίου 2018
• 16:19

Με την καλούμενη θρησκευτική ευλάβεια και τάξη τελέστηκε η αρχιερατική Λειτουργία στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου Μακροχωρίου.

Την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου το πρωί o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου Μακροχωρίου, επί τη εορτή της συλλήψεως του Τιμίου Προδρόμου.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου:

«Εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτου­σα».

Μία ἀπό τίς πολλές ἡμέρες κατά τίς ὁποῖες ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τι­μᾶ καί πανηγυρίζει τόν «μείζονα ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», τόν προ­φή­τη καί βαπτιστή τοῦ Κυρίου μας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρό­δρο­μο, εἶναι καί ἡ σημερινή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζει τό θαυμαστό γεγο­νός τῆς συλλήψεώς του.

Καί εἶναι θαυμαστό αὐτό τό γε­γο­νός, εἶναι ἕνα ἀληθινό θαῦμα, για­τί, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, οἱ γο­νεῖς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ἦταν «προ­βεβηκότες ἐν ταῖς ἡμέραις αὐ­­­τῶν». Ἦταν μεγάλοι στήν ἡλι­κία καί δέν εἶχαν ἀποκτήσει μέχρι τότε ποτέ παιδί, παρότι παρακα­λοῦ­σαν θερμά καί ἐπί πολλά χρό­νια τόν Θεό νά τούς χα­ρίσει «καρ­πόν κοιλίας», νά τούς χα­ρίσει δηλαδή ἕνα παιδί.

Καί αὐτό τό ὁποῖο ἐπί χρόνια δέν συνέβαινε καί ἔθλιβε καί στενο­χω­­­ροῦσε τόν ἱερέα Ζαχαρία καί τήν εὐσεβῆ Ἐλισάβετ, συνέβη σή­με­­ρα. Συνέβη μέ τρόπο θαυμαστό, τόν ὁποῖο ἄγγελος Κυρίου ἀνήγ­γει­λε στόν Ζαχαρία τήν ὥρα­ μά­λι­σταπού θυμίαζε τό θυσιαστήριο στόν ναό τοῦ Σολομῶντος. «Εἰση­κού­σθη ἡ δέησίς σου, καί ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοι», ἦταν τό μήνυμα τοῦ ἀγγέλου.

Χαρμόσυνη ἡ εἴδηση, ἔστω καί ἐάν ὁ Ζαχαρίας δέν μπόρεσε νά τήν πιστεύσει. Ἀλλά πιό χαρμό­συ­νο τό γεγονός, παρότι οὔτε ὁ Ζα­χα­ρίας οὔτε ἡ Ἐλισάβετ μπο­ροῦ­σαν ἀκόμη νά γνωρίζουν τό μέ­γε­θος τοῦ θαύματος, ἀλλά καί τό μέ­γεθος τῆς τιμῆς πού τούς ἔκανε ὁ Θεός. Διότι ὄχι μόνο τούς χάρισε, μετά ἀπό τόσα χρόνια ἀτεκνίας καί προσευχῆς, ἕνα παιδί, ἀλλά αὐτό τό παιδί ἐπρόκειτο νά γίνει ἐκεῖνος πού θά προετοίμαζε τήν ὁδό τοῦ Κυρίου, ἐκεῖνος πού θά ἀξιω­νόταν νά δείξει στούς ἀνθρώ­πους τόν Μεσσία πού ἀνέμεναν, τόν σω­τήρα καί λυτρωτή τους, ἐκεῖνος πού θά ἀξιωνόταν νά ἀγ­γίσει μέ τό χοϊκό χέρι του τήν ἀκήρατη κο­ρυ­φή τοῦ Δεσπότου.

Ἡ χαρμόσυνη αὐτή εἴδηση πού κο­­μίζει ὁ ἄγγελος Κυρίου στόν Ζα­χα­ρία δέν ἦταν μία στιγμιαία ἀπό­φαση τοῦ Θεοῦ νά ἐκπληρώσει τήν ἐπιθυμία τῶν εὐλαβῶν δού­λων του καί νά τούς χαρίσει τό παι­δί γιά τό ὁποῖο προσευχόταν. Ἦταν μέ­ρος τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰ­κο­νο­μίας πού ἦρθε ἡ ὥρα νά ἐκ­πλη­ρωθεῖ. Ἦταν μία πραγματι­κό­τητα, ἕνα θαῦμα, γιά τό ὁποῖο εἶχε προ­ε­τοιμάσει τούς ἀνθρώ­πους ὁ προ­φή­της Ἡσαΐας, πρίν ἀπό 800 χρό­νια, λέγοντας: «εὐφράν­θη­τι, στεῖ­ρα ἡ οὐ τίκτουσα».

Καί αὐτή ἡ προφητεία, πού ἀκού­σαμε νά ἐπα­ναλαμβάνει στό ἀπο­στο­λικό ἀνά­γνωσμα ὁ πρωτοκορυ­φαῖος ἀπό­στο­λος Παῦλος, ἐκπλη­ρώνεται σή­μερα, ἐκπληρώνεται μέ τή σύλ­λη­ψη τοῦ τιμίου Προδρό­μου, καί προσφέρει χαρά ὄχι μόνο στή μητέρα του, τήν Ἐλισάβετ, ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού τιμοῦ­με καί πα­νη­γυρίζουμε στόν ἱερό αὐτό ναό, τόν ἀφιερωμένο στόν τί­μιο Πρό­δρομο, τόν προφήτη καί βαπτιστή τοῦ Κυρίου, τόν ἅγιο Ἰω­άν­νη.

«Εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ οὐ τί­κτου­σα».

Τί σημαίνει ὅμως γιά ἐμᾶς, ἀ­δελ­φοί μου, ἡ χαρμόσυνη αὐτή εἴδη­ση; Τί σημαίνει τό γεγονός τῆς συλ­­λήψεως τοῦ τιμίου Προδρό­μου;

Σημαίνει πρῶτον ὅτι ὁ Θεός δέν κωφεύει καί δέν ἀδιαφορεῖ στίς προ­σευχές τῶν δούλων του, ὅταν αὐτές γίνο­νται μέ πίστη, μέ εὐ­λά­βεια, μέ σε­βασμό καί μέ ὑπομονή. Τίς ἀκούει καί ξέρει πότε θά ἀπα­ντήσει καί θά ἱκανοποιήσει τό αἴ­τημά μας. Γιατί ὁ Θεός δέν ἀπαντᾶ ὅταν θέ­λου­με ἤ ὅταν νομίζουμε ἐμεῖς ὅτι εἶναι ὁ κατάλληλος χρό­νος. Ὁ Θεός ἔχει τόν δικό του χρόνο, στόν ὁποῖο μᾶς δίδει αὐτό πού τοῦ ζη­τοῦμε προκειμένου νά εἶναι ὠφέ­λιμο γιά μᾶς, νά εἶναι ὠφέ­λιμο γιά τήν ψυχή μας.

Τό εἴδαμε καί στό θαῦμα τῆς ση­μερινῆς εὐαγγελικῆς περικο­πῆς. Ὁ Χριστός θά μποροῦσε νά εἶχε δώ­σει τά ψάρια πού χρειαζόταν οἱ μα­­θητές του κατά τή διάρκεια τῆς νύκτας, ὅταν κοπίαζαν. Δέν ἦταν ἀνάγκη νά περιμένει νά βγοῦν στή στεριά τό πρωί, γιά νά τούς δώσει τήν ἐντο­λή καί νά βροῦν τόσα πολλά ψά­ρια.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ἐμᾶς, ἀδελφοί μου. Ὁ Θεός μόνο γνωρί­ζει ποιά εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμή γιά νά μᾶς δώσει αὐτό πού μέ ἐπι­μονή τοῦ ζητοῦμε. Ἀπό ἐμᾶς θέλει νά τό ζητοῦμε μέ πίστη καί ὑπο­μο­νή, χωρίς ἄγχος καί χωρίς νά κλο­νιζόμεθα ἀπό τήν ἀμφι­βολία, καί Ἐκεῖνος θά μᾶς τό δώσει, ὅταν κρίνει ὅτι μᾶς εἶναι ὠφέλιμο.

Σημαίνει ὅμως, ἀδελφοί μου, τό σημερινό χαρμόσυνο γεγονός τῆς συλλήψεως τοῦ τιμίου Προδρόμου καί κάτι ἀκόμη. Σημαίνει ὅτι γιά τόν Θεό δέν ὑπάρχει τίποτε ἀνέφι­κτο, δέν ὑπάρχει τίποτε πού νά εἶ­ναι ἀδύνατο, ἔστω καί ἐάν εἶναι ἀντίθετο πρός τούς ὅρους τῆς φύ­σεως καί τούς νόμους τῶν ἀνθρώ­πων. Ὁ Θεός εἶναι παντοδύναμος καί ὡς δημιουργός καί τῆς φύσεως καί τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι τοῦ ζητοῦμε, ἀρκεῖ νά τοῦ τό ζητοῦμε μέ πίστη στή δύναμή του· ἀρκεῖ νά τοῦ τό ζητοῦμε μέ ὑπομο­νή καί ἐπιμονή· ἀρκεῖ νά εἶναι γιά τήν ὠφέλειά μας.

Ἄς διδαχθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς ἀπό τό παράδειγμα τῆς προσευ­χῆς καί τῆς πίστεως στόν Θεό τῶν γονέων τοῦ τιμίου Προ­δρόμου καί ἄς τό ἀκολουθήσουμε. Ἄς ἐμπι­στευ­­όμεθα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός θά εἰ­σα­κούει καί τίς δικές μας ταπεινές προσευχές καί θά μᾶς δίδει πάντο­τε «πάντα τά πρός σωτηρίαν αἰτή­ματα».