. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Α΄ Ματθαίου, τῶν Ἁγίων Πάντων
Δέν μπορεῖ ἡ «ὁμολογία» νά εἶναι λεκτική! Ἄν τά λόγια δέν ἐκφράζουν χαρισματική ἐμπειρία – καρπό πόνου καί σταυροῦ – μποροῦν νά «ὁμολογοῦν» ἕνα ψεύτικο Θεό.
Ἡ ὄντως «ὁμολογία» δείχνει – ἐν λόγῳ ἤ ἐν ἔργῳ, δέν ἔχει σημασία – τό Θεό τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Θεό «τῶν Πατέρων ἡμῶν». Ἄρα ἕνα Θεό πού ἐλευθερώνει, πού ἀγαπᾶ, πού δέν τό φοβᾶσαι, ἀλλά Τόν θέλεις.
Ἕνας τέτοιος Θεός θέλει προτεραιότητα κι ὄχι ἀποκλειστικότητα, πού παραπέμπει σέ ἐγωκεντρική χρησιμοποίησή μας.
«Ὁ φιλῶν… ὁτιδήποτε σ’ αὐτό τόν κόσμο, ὑπέρ ἐμέ, οὐκ ἐστι μου ἄξιος». Σκληρός ὁ λόγος ὅπως την ἀλήθεια. Γιατί, ἐκτός ἀπό τήν προτεραιότητα τῆς ἀγάπης ζητᾶ καί ἄρσιν τοῦ σταυροῦ μας καί «ἀκολουθεῖν ὀπίσω Αὐτοῦ».
Θά περίμενε κανείς νά εἶναι λίγοι αὐτοί πού τήρησαν τό λόγο Του, τόν ἀπόλυτο καί δύσκολο. Ὅμως τά ἑκατομμύρια πάντων τῶν ἁγίων, ὅλων τῶν ἐποχῶν ὅπου γῆς, τότε καί τώρα καί μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, μαρτυροῦν πώς πολλοί θά τά ἀφήνουν ὅλα καί νά Τόν ἀκολουθοῦν, καθώς βεβαιώνει ὁ ἔγγαμος ἀπόστολός Του Πέτρος.
Μόνο ὅποιος Τόν ἀγαπᾶ καί γιά τό ὄνομά Του ἀφήνει «οἰκίας ἤ ἀδελφούς ἤ ἀδελφάς ἤ πατέρα ἤ μητέρα ἤ γυναῖκα ἤ τέκνα ἤ ἀγρούς» (Μάτθ.19, 29) μπορεῖ νά τολμήσει νά κάνει ἔξω ἀπό τά τετριμμένα καί νά πάει παραπέρα.
Κανείς δέν μπορεῖ νά προ-καθορίσει τήν πορεία κανενός. Ὁ Θεός τῆς καρδιᾶς, μιλᾶ σ’ αὐτήν πού «τήν φωνήν Του ἀκούει» καί ἀνταποκρίνεται. Νά γιατί ἀνατρέπεται ἡ ἀνθρώπινη λογική, ὥστε «ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι κι οἱ πρῶτοι ἔσχατοι».
Στήν πορεία τῆς ζωῆς μας οἱ ἐκπλήξεις γιά μᾶς καί τούς ἄλλους, φαίνεται πώς εἶναι δεδομένες καί μᾶς ἀποκαλύπτουν αὐτό πού θέλουμε ἐν ἀγνοίᾳ μας.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος