Εύλογο, αν και αναπάντητο για τους μη πιστεύοντες στον δικαιοκρίτη Κύριο και Θεό μας, παραμένει το ερώτημα μέσα στους αιώνες:
-Γιατί ο Θεός επιτρέπει την αδικία στον κόσμο, τους βιασμούς, τον πόνο, τις στερήσεις αυτών που σέρνουν τα βήματά τους στην άμοιρη προσφυγιά, τον διασυρμό των ηθικών και αγωνιζομένων νομίμως ανθρώπων;
Το ερώτημα προκαλεί σύγχυση και αναφέρεται στην καθημερινή αδικία, της οποίας είμαστε όλοι μάρτυρες.
Την απάντηση δίνει ο ιερός Χρυσόστομος:
-Πολλοί αδικούν, αλλά κανένας δεν αδικείται.
Δηλαδή, οι άδικοι είναι πολλοί και θα πληρώσουν την αδικία τους, ή εδώ στην γη ή στον ουρανό, κατά την Ημέρα της Κρίσεως. Κανένας άδικος και αμετανόητος δεν θα ξεφύγει από τα χέρια του δικαίου και ζώντος Θεού: «Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. ι΄ 31).
Αυτά ισχύουν για τους αδίκους. Αδικημένος δεν υπάρχει κανείς, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Απορούμε και ψιθυρίζουμε:
Τι λες, Άγιε του Θεού; Τα Νήπια της Βηθλεέμ δεν αδικήθηκαν από τον Ηρώδη; Οι ομαδικά φονευμένοι στις μάχες από πολεμάρχους, οι αδικοσκοτωμένοι στα τροχαία και τόσοι άλλοι που φεύγουν από την ζωή στο άνθος της ηλικίας τους;
Δεν είναι αδικημένοι, θα μας πει, γιατί το άδικο το υπολογίζει ο Θεός. Την αδικία επιτρέπει ή για να διαγράψει αμαρτίες ή για να δώσει μισθό σωτηρίας. Επομένως, η αδικία που μας γίνεται βλάπτει μόνο τον άδικο και ωφελεί τον αδικημένο. Αν οι μάρτυρες και οι ήρωες δεν αδικούνταν, θα κέρδιζαν την Βασιλεία του Θεού και θα είχαμε εμείς πρότυπα αγιότητος για να παραδειγματιζόμαστε; Οι διώκτες των χριστιανών είχαν ισχύ, όχι, όμως, αιωνιότητα. Οι Νέρωνες και οι Διοκλητιανοί εξαφανίσθηκαν και η μνήμη του καλύφθηκε από την λήθη, ενώ η μνήμη των απλών ομολογητών του Χριστού μένει αιώνια και αυτοί έχουν κληρονομήσει αγαθά, «α οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α΄ Κορ. β΄ 9).
Ο Θεός δεν φταίει σε τίποτα για τα δεινά που εφευρίσκει η ανθρώπινη κακία και σκληρότητα. Τα επιτρέπει, για να αυξήσει τους ουρανοπολίτες με το σμήνος των αδικουμένων.
Αλλοίμονο, μόνο αν καμφθούμε και κλονισθούμε. Αυτόν τον κλονισμό δοκίμασε και ο Ψαλμωδός, όπως φαίνεται στον 73ο Ψαλμό, όπου αυτός ζήλεψε τους αλαζόνες και την ευτυχία των ασεβών. Ο Ασάφ, συγγραφέας αυτού του ψαλμού, ήταν ένας διευθυντής μιάς από τις χορωδίες του Ναού, προφανώς όχι πλούσιος, ήταν, όμως, αφιερωμένος στην δοξολογία του Θεού.
Αλλά, όπως εμείς σήμερα, είχε βιώσει κάποιες δυσκολίες και διερωτόταν για την αδικία που, τότε, όπως και τώρα, κυριαρχούσε. Παρατηρούσε τους κακούς ανθρώπους ολόγυρά του, που ζούσαν με τους δικούς τους κανόνες, απολαμβάνοντας όλον τον πλούτο και τις απολαύσεις του κόσμου. Εξέφρασε τότε το παράπονό του, γιατί εκείνοι δεν δοκίμαζαν θλίψεις. Ήσαν υγιείς με μια ευεξία σώματος μοναδική. Οι μόχθοι, οι αγωνίες των θνητών δεν τους άγγιζαν. Και παρ’ όλα αυτά, σκληρή τιμωρία δεν υπήρχε γι’ αυτούς. Τους έβλεπε που δεν είχαν προβλήματα. Μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Είχαν άφθονη τροφή και αρκετές πολυτέλειες. Ο φτωχός, όμως, Άσάφ ήταν κολλημένος στο να διευθύνει την χορωδία και να προσπαθεί να ζη ευσεβώς. Αλλά, η επιλογή του αυτή να υπηρετεί τον Θεό δεν φαινόταν να τον ικανοποιεί. Άρχισε να ζηλεύει αυτούς τους ανθρώπους και ακόμη να αμφισβητεί την δικαιοσύνη του Θεού.
Εμείς σήμερα, πόσο συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να σχετίζεται με τον Ασάφ; Προσπαθούμε να αφιερώσουμε την ζωή μας στην υπηρεσία του Θεού. Και είναι τότε που διαπιστώνουμε, πως οι ασεβείς άνθρωποι ολόγυρά μας αποκτούν περιουσίες, κινητές και ακίνητες, παίρνουν προαγωγές, αγοράζουν πολυτελή ενδύματα και απολαμβάνουν λουκούλλεια γεύματα και δείπνα, ενώ εμείς αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε. Η απάντηση βρίσκεται στο υπόλοιπο του Ψαλμού.
Ο Ασάφ τους ζήλεψε μέχρις ότου εισήλθε στο αγιαστήριο του Θεού προσευχόμενος με ταπείνωση και κατενόησε ποιο είναι το τέλος αυτών των ανθρώπων. Θα εξαφανισθεί η εικόνα τους, όταν ο Κύριος επέμβει. Αυτοί που έχουν προσωρινά πλούτη στην γη, είναι στην πραγματικότητα πνευματικοί ζητιάνοι, διότι δεν έχουν αληθινά πλούτη, δεν τους περιμένει αιώνια ζωή. Έλεγε ο αγωνιστής ιεράρχης Φλωρίνης, π. Αυγουστίνος Καντιώτης:
-Δεν μπορεί ο άνθρωπος να απολαμβάνει δύο παραδείσους. έναν στην γη και έναν στον ουρανό! «Διά πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. ιδ΄ 22).
Υπάρχουν πολλές φορές που δεν καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει, ούτε καταλαβαίνουμε πως εργάζεται η πρόνοια του Θεού. Η ευημερία των αδίκων είναι μία ψευδαίσθηση, ένα όνειρο που σβήνει το πρωί. Ένα ψέμα του διαβόλου παραπλανητικό. Η πραγματική ευημερία βρίσκεται κοντά στον Δημιουργό και Λυτρωτή μας Κύριο και το αντιλαμβανόμαστε μόνον όταν κλειστούμε το ταμείο της ψυχής μας και επικοινωνήσουμε καρδιακά μαζί Του.
Το ότι οι άδικοι, οι ψεύτες, οι απατεώνες, οι εγκληματίες, οι εκμεταλλευτές, οι αδίστακτοι, οι θρασείς, οι ασυνείδητοι, οι ανήθικοι, οι δυνατοί του κόσμου αυτού ευημερούν, τα έχουν όλα καλά και δεν δοκιμάζουν τις δυσκολίες του φτωχού, του τίμιου, του ευσυνείδητου, του ηθικού και ενάρετου, είναι γεγονός. Οι αδικημένοι δοκιμάζονται, αλλά δεν απογοητεύονται. Ο Θεός είναι μαζί τους και γνωρίζουν ότι «Πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού, διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. γ΄ 12 ). Διωγμένοι και αδικημένοι σε αυτήν την ζωή, νικητές και στεφανηφόροι, όμως, στην άλλη, στην ατελεύτητη Βασιλεία των ουρανών.