Ο Άγιος Νεκτάριος από μικρός έφτιαχνε τεχνητούς άμβωνες, μιλούσε για το Χριστό στα παιδιά της ηλικίας του και στο συσκευαστήριο μαζί με τον καπνό που πουλούσε, κάθε φορά έδινε και ένα μικρό χαρτάκι, με κάποια ευαγγελική ρήση που μιλούσε για μετάνοια και σωτηρία.
Αρχικά χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα Νεκτάριος, το 1889 χειροτονήθηκε επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης και αργότερα διορίστηκε ιεροκήρυκας σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Το 1894 διορίστηκε διευθυντής της Ριζαρείου σχολής και έκανε πράξη τον ουσιαστικό ρόλο του παιδαγωγού με το παράδειγμά του. Κάποτε όταν μαθητές ήρθαν στα χέρια, ο ίδιος αντί να τους τιμωρήσει, αυτοτιμωρήθηκε, θεωρώντας εαυτόν υπαίτιο, με ασιτία 3 ημερών.
Άλλοτε, βρέθηκε ξυπόλητος ενώπιον των μαθητών να αγορεύει, διότι εισερχόμενος στην αίθουσα είδε ένα φτωχό, ο οποίος τον παρακάλεσε, αν μπορούσε να τον βοηθήσει ώστε να αποκτήσει παπούτσια, καθότι δεν είχε, και εκείνος έδωσε τα δικά του. Άλλοτε, σε μια διαμάχη μεταξύ των επιστατών για το ποιος ήταν υπεύθυνος καθαριότητας των αποχωρητηρίων, ο ίδιος έλυσε τη διαφορά τους, καθαρίζοντάς τες.
Στην Αίγινα εγκαταστάθηκε το 1908, σε ένα παλαιό μοναστήρι στη θέση Ξάντος και στάθηκε στους ανθρώπους του νησιού σαν αδελφός, βοηθός, συμπαραστάτης, οδηγός και συνοδοιπόρος της ζωής αφήνοντας την τελευταία του πνοή το 1920.
Μάλιστα όταν χωρικοί τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει και να δεηθεί στον Θεό να βρέξει, διότι είχε 3 χρόνια να βρέξει στο νησί, το έκανε και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Αυτό και άλλα θαύματά του, εκλείφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινίτες, με αποτέλεσμα να θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο, ακόμα και εν ζωή.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 9 Νοεμβρίου. Μυστήριο θεωρείται ότι το λείψανο του Αγίου παρά τις 3 ταφές και εκταφές παρέμεινε αναλλοίωτο για περισσότερο από 30 χρόνια.