Χαρακτηριστικά είναι δύο παραδείγματα: Πήγε μία κοπέλλα που είχε πολλή ακμή στο πρόσωπό της, είχε σπυριά, και αισθανόταν πολύ άσχημα, ήταν απελπισμένη, οπότε ο Γέροντας της δίνει μία στο ένα μάγουλο και της λέει «άντε φύγε από εδώ που απελπίζεσαι· δεν ντρέπεσαι; με τα χαζά σπυριά σου απελπίζεσαι; άντε τώρα στο καλό…, στο καλό…». Την έδιωξε και φεύγοντας παρατήρησε η κοπέλλα ότι από εκεί που είχε φάει το σκαμπίλι είχαν φύγει τα σπυριά. Γυρίζει πίσω και λέει «Γέροντα, έτσι και έτσι…». «Βρε, φύγε από εδώ». Της δίνει μία και από την άλλη πλευρά και θεραπεύτηκε και από αυτήν.
Ένα άλλο περιστατικό αρκετά χαριτωμένο είναι όταν πήγε ένας φοιτητής στον Γέροντα και του παραπονέθηκε ότι του πονάει η μέση του, οπότε φεύγοντας, του δίνει ο Γέροντας μία μπαστουνιά «άντε, μωρέ, με την μέση σου, εσύ νέο παιδί δεν ντρέπεσαι να παραπονιέσαι». Του έδωσε μία μπαστουνιά και έκτοτε δεν του ξαναπόνεσε ποτέ η μέση του.
Εγώ είχα στο πόδι ένα λίπωμα, πάνω από τον αστράγαλο, και του είχα πει «Γέροντα, να το βγάλω;» και μου είχε πει «σε πειράζει; Άμα δεν σε πειράζει, γιατί να το πειράξης;».
Και με την παπαδιά μια φορά πήγαμε στον Γέροντα· είχε μια δυσκολία, ένα θέμα υγείας και αφού την είδε της λέει «αυτό δεν είναι τίποτα, μωρέ, αυτό είναι!». Και πράγματι είχε κάτι με τον θυρεοειδή της.
Μια άλλη φορά είχα πάει με έναν γιατρό στον Γέροντα, που η γυναίκα του είχε “φύγει” από καρκίνο, και του έλεγε ο γιατρός ότι προ επταετίας είχε κάνει η γυναίκα του επέμβαση αλλά τελικώς έγιναν μεταστάσεις και κατέληξε. Και τον μάλωσε, λέγοντάς του «είσαι και γιατρός, μωρέ, και δεν ξέρεις ότι αυτά δεν τα πειράζουμε;».
Ο Γέροντας με συμβούλευε να έχω καλούς λογισμούς για όλους, να μην έχω κακό λογισμό για κανέναν και να μην κατηγορώ κανέναν και άμα βλέπω πράγματα που μου φαίνονται ότι δεν είναι σωστά, να ψάχνω να βρω τρόπους και αφορμές για δικαιολογίες, π.χ. ότι εξ αιτίας της άγνοιάς τους ή ότι έτσι τους έχουν κακομάθει ή ότι φταίει το περιβάλλον τους ή ότι έχω λάθος πληροφόρηση κ.α. Και με αφορμή αυτά, μου έλεγε «να προσέχης τα συναισθήματά σου, να μην έχης κακία και να μην αισθάνεσαι κάτι κακό». Ακόμη τόνιζε ότι η αίσθηση και ο λογισμός – είτε είναι κακός ο λογισμός είτε καλός – πάει και βρίσκει τον άλλον όπου και αν είναι. Ακόμα και στην Αυστραλία να είναι ο άλλος, πάει ο λογισμός και τον βρίσκει και τον επηρεάζει.
Όπως επίσης μου έλεγε: «Πρέπει να φτειάχνουμε ωραίο περιβάλλον, μωρέ, να είναι χαρούμενο το περιβάλλον, να είναι καλωσυνάτο, να είναι ευλογημένο, μόνο στον Χριστό να αναφερώμεθα, να μην κάνουμε αρνητική αλλά θετική διδασκαλία, να μην λες “μην κάνεις αυτό”, αλλά να λες “να κάνης αυτό”». Σε αυτό επέμενε πάρα πολύ, στο να βλέπουμε την θετική πλευρά, να κινήται όλη μας η ζωή με φόντο το καλό και όχι το κακό, π.χ. να μην αναφέρουμε το κακό παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά το καλό να προβάλλουμε.
Μας έλεγε με πλείστα παραδείγματα πόσο πολύ επηρεάζει και το εξωτερικό περιβάλλον τον άνθρωπο.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 170.