Αγιος Πορφύριος: Της Ευβοίας ο γόνος, Οικουμένης αγλάϊσμα
Ο άγιος Πορφύριος – διηγείται η Σοφία Ορφανίδου – ποτέ του δεν σε πίεζε να κάνης υπακοή, μήπως και δεν υπάκουες, οπότε το αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο. Κάποτε ζήτησα την γνώμη του σχετικά για μια ενδεχόμενη επαγγελματική μου δραστηριότητα.
«Κάνε ό,τι θέλεις», μου είπε. Γνωρίζοντας όμως ότι το «ό,τι θέλεις» σήμαινε μια καλυμμένη άρνηση και επειδή ενδόμυχα ήθελα να επιχειρήσω, δεν προχωρούσα. Κάποια μέρα έφθασα αποφασισμένη να κάνω ό,τι μου πει. Τότε με κάλεσε και μου αιτιολόγησε γιατί δεν έπρεπε να το επιχειρήσω.
– Γιατί, Γέροντα, δεν μου το έλεγες τόσον καιρό και βασανιζόμουν; Η απάντησή του:
– Δεν ήσουν έτοιμη να κάνης υπακοή!
Κάποτε θα επισκεπτόμουν για επαγγελματικούς λόγους κάποια επαρχιακή πόλη και πέρασα από το Μοναστήρι να πάρω την ευχή του.
«Αφού θα πας εκεί, θα σου διηγηθώ μια μικρή ιστορία, μου είπε· δεν είναι μικρή, είναι πολύ μεγάλη, αλλά θα σου την διηγηθώ περιληπτικά. Ήτο μια κοπέλλα και είχε γνωρίσει έναν νέον από εκεί και έμεινε έγκυος. Όταν ήρθε και μου το είπε, της λέω: “Μην το χαλάσης το παιδί, κράτησέ το και γράψε του”. Η κοπέλλα του έγραψε και αυτός εχάρη. “Μην το χαλάσης το παιδί, της έγραψε, διότι δεν ξέρω εάν θα μπορέσω να κάμω άλλο”. Αλληλογραφούσαν κι αυτός εχαίρετο. Όταν επρόκειτο να γεννήση, την πήρα με κάποιον γνωστό και την πήγα σε ένα χριστιανικό περιβάλλον. Εκεί γέννησε. Όταν το παιδί έγινε τριών μηνών, και πάλι με τον γνωστό μου πήγαμε και του βγάλαμε φωτογραφίες και πήγαμε στην πόλη του πατέρα του. Επειδή όμως η κοπέλλα αυτή ήτο πτωχή, οι γονείς του δεν την ήθελαν. Και επειδή αυτός ήτο άβουλος, επείσθη να μην την πάρη. Εμείς λοιπόν πάμε στον Μητροπολίτη και του λέω το γεγονός. Ο Μητροπολίτης αμέσως τον κάλεσε και του εξέθεσε το πρόβλημα. Αυτός στην αρχή εταράχθη, αλλά μετά ηρνείτο ότι το παιδί ήτο δικό του. Του λέω: “Το παιδί είναι δικό σου, εγώ είμαι ο Πνευματικός της κοπέλλας και γνωρίζω όλη την υπόθεση. Το παιδί είναι δικό σου”. Τότε του βγάζω τις φωτογραφίες και λέω: “Για κοιτάξτε πώς σου μοιάζει!”. Όταν όμως είδα πως επέμενε ότι δεν ήτο δικό του το παιδί, δεν θέλησα να τον στενοχωρήσω και να τον πιέσω και του είπα: “Καλά, εμείς θα το φροντίσουμε το παιδί και, όταν κάποτε θελήσης να πας να το βρης για να χαρής κι εσύ, για να ευχαριστηθής, τότε να πας”. Έτσι, Σοφία μου, συνέχισε ο Γέροντας, όταν ήμουν νέος έκαμα κι εγώ κανένα καλό! Τώρα το παιδί είναι προσωπικότης, μεγάλη ευφυΐα…».
Η αγάπη και το ενδιαφέρον του αγίου Πορφυρίου δεν περιοριζόταν στα στενά όρια της Ελλάδος. Ήταν Οικουμενικός, όπως αναφέρεται και στο Απολυτίκιό του: «Της Ευβοίας τον γόνον, Οικουμένης αγλάϊσμα…». Πολλές φορές με έπαιρνε στο τηλέφωνο αργά την νύχτα, για να μ’ ερωτήση για τους Σέρβους αδελφούς μας, οι οποίοι περνούσαν δύσκολα και αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα.
Καθημερινά και ισόβια θα ευγνωμονώ τον Θεό που οδήγησε τα βήματά μου στον μεγάλο αυτόν Άγιο του 20ού αιώνος. «Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών».
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 76.
