Μέχρι πότε θα παραλείπουμε να μιλήσουμε και για τον Χριστόδωρο, που ήταν οικονόμος στο τέμενος των αγίων; Γιατί ήταν ένας αξιομνημόνευτος άνθρωπος, όχι μόνο για την αρετή, που απέκτησε και για τη φροντίδα και επιμέλεια που τρέφει προς τους αγίους και για την ευμένεια των μαρτύρων πάνω σ’ αυτόν, αλλά και για να έχουν να μαθαίνουν αυτοί, που εντρυφούν στα θαύματα των αγίων κατά το χρόνο, που αυτά αναγράφηκαν, αφού ο ίδιος ο Θεός τα πρόσταξε και αυτοί είναι που συνέργησαν και τα πραγματοποίησαν.
Ο Ευλόγιος, ο αοίδιμος ο Αρχιεπίσκοπος της Αλεξάνδρειας εγκατέστησε τον Χριστόδωρο ως οικονόμο των αγίων, επιβραβεύοντας την επιτυχή τοποθέτησή του πριν στον οίκο Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά και οι μετέπειτα Πατριάρχες, ο Θεόδωρος ο μακάριος, που διαδέχθηκε τον Ευλόγιο και ο Ιωάννης ο κατ’ εξοχήν φιλόπτωχος, που ποιμαίνει σήμερα τα λογικά πρόβατα συμφώνησαν και θέσπισαν να διοικεί ο Χριστόδωρος το τέμενος των αγίων.
Την Μάρεια τη λίμνη τη γνωρίζουν όσοι κατάγονται από την Αλεξάνδρεια και αυτήν ο Χριστόδωρος διέπλεε επιθυμώντας να βγει στη Μαρεώτιδα και να επισκεφθεί τα κτήματα των αγίων. Επειδή όμως, λόγω του επερχόμενου χειμώνα, σηκώθηκε αέρας και ανατάραξε τον υδάτινο όγκο της λίμνης, σηκώνοντας υψηλά κύματα, το σκάφος πηγαινοέρχονταν από δω και από κει, μη δυνάμενο να πλεύσει ορθά, αλλά πετάγονταν από τα κύματα πάνω σε άλλα κύματα και ο Χριστόδωρος κινδύνευε, αυτός δε, θεωρώντας ότι πρόκειται να πεθάνει, έκλαιγε γοερώς, αφού πιθανολογούσε ότι θα γινόταν τροφή των ψαριών και θα ξεψυχήσει στο νερό, αν είχε βέβαια αποφύγει τα στόματα των κροκοδείλων…
Αλλά πριν ή κάτι από αυτά του συμβεί, με ικεσίες προς τους αγίους τράπηκε, επειδή γνώριζε σαφώς και από το θάνατο μπορούν να γλυτώσουν όσους και αν θέλουν και παρακαλούσε θερμά να τον σώσουν, ένας λόγος παραπάνω, που προς χάριν τους κινδύνευε. Εκείνοι, μόλις άκουσαν τις ικεσίες του, αμέσως προσέτρεξαν σε βοήθεια, γιατί την βοήθεια και την αγαθοποιό άφιξη αυτών κανένας τόπος δεν μπορεί να εμποδίσει, ούτε η ξηρά, ούτε η λίμνη, μήτε πάλι η θάλασσα, μήτε ο πλησίον ευρισκόμενος, ούτε ο μακράν απέχων, ως προς τα διαστήματα, αλλά από όπου και αν κάποιος τους καλέσει προς συμπαράσταση, αμέσως παρουσιάζονται και τον βοηθούν, τον διασώζουν και τον διαφυλάσσουν. Και αν πρόκειται για επίθεση νοητών εχθρών συμπολεμούν με αυτόν, κι αν από ανθρώπους κακοδιάθετους είναι η επίδραση, με ευκολία τη διαλύουνε, κι αν ακόμη είναι έφοδος από άγρια θηρία, τη σωτηρία δωρίζουνε, κι αν είναι βαριά και βασανιστική αρρώστια, την κατευνάζουνε και σαν θεσπέσιοι γιατροί την θεραπεύουνε, ή αν πάλι σε ύδατα ή σε λίμνη ή σε θάλασσα παραστεί κίνδυνος, λυτρώνουν αυτούς που τους πιστεύουνε, χαρίζοντας τη γαλήνη των κυμάτων.
Όπως έγινε και στην προκειμένη περίπτωση, αφού φάνηκαν στον Χριστόδωρο που τους επικαλέστηκε, ο μεν να ηρεμήσουν οι άνεμοι διέταξε, ο δε να ησυχάσουν τα ύδατα επετίμησε, από κοινού την ευκρασία του αέρος επέβαλαν, με το ρεύμα δε των κυμάτων κατεύθυναν το σκάφος να πλέει με γαλήνη σε ευθεία γραμμή, τον σοφό αυτών διάκονο και υπηρέτη διασώζοντας και δείχνοντας με ενάργεια πόσο ωφελούν οσάκις καλούνται προς συμπαράσταση.
Και τούτο τον αμείλικτο θάνατο ο Χριστόδωρος απέφυγε, της ικεσίας συμπαραστάτη βρίσκοντας την πανίσχυρη των αγίων βοήθεια, όμως από την ανώμαλη κίνηση του πλου και από την απίστευτη κίνηση του αέρα και την άγρια πρόσκρουση του πλοίου με τα κύματα, η κράση του σώματός του χάλασε και έπεσε ο ίδιος σε βαριά ασθένεια, αφού όλο του το σώμα θερμάνθηκε και έπειτα η ύλη του ανακατώθηκε και βγήκαν σε όλο του το δέρμα εξανθήματα, ώστε να κινδυνεύει η ζωή του, αν και όχι όπως πρωτύτερα.
Προσελθόντες οι καλύτεροι γιατροί της περιοχής τίποτε περισσότερο να κάνουν ή να πουν δεν μπορούσαν, από το να διαβεβαιώσουν ότι εξάπαντος και σε κάθε περίπτωση θα πεθάνει και ότι την επαύριον το πρωί δεν θα δει πλέον τον ήλιο ν’ ανατέλλει…
Αλλά όταν άκουσε αυτή τη φρικτή διάγνωση, θυμήθηκε τη βοήθεια, που μόλις πριν από λίγο είχε λάβει από τους μάρτυρες και δέονταν και παρακαλούσε και πάλι να τύχει της επίσκεψης και της βοήθειάς τους. Καλούσε δε για βοήθεια, μαζί με τον Κύρο και τον Ιωάννη, και τον στρατοπεδάρχη Θεόδωρο. Γιατί ήταν φιλοθεόδωρος ο Χριστόδωρος και από υπερβολική αγάπη συχνότατα καλούσε τον άγιο σε βοήθεια. Ο δε άγιος, αποδεχόμενος την πρόσκληση σαν πρόσκληση από ένα φίλο, κάμφθηκε από την πολλή συμπάθεια κι έρχεται από πολύ μακρινή απόσταση, να τον βοηθήσει.
Βαστούσε δε και σημείο, στο δεξί του χέρι, έχοντας και ένα σταυρό υψωμένο που έκανε φανερή την λυτρωτική άφιξη, που απαλλάσσει από τις οδύνες.
«Γνώριζες», είπε, «ω Χριστόδωρε, για ποιο λόγο ήρθα;» κι όταν εκείνος φανέρωσε άγνοια, «ήρθα εδώ», του είπε, «να παρακαλέσω τον ηγούμενο Κύρο για σένα» και καθώς είπε αυτά, εμφανίστηκε ο Κύρος, τον Ιωάννη μαζί του φέρνοντας. Και αφού πλησίασαν την κλίνη με τον κατάκοιτο, εξέταζαν ψηλαφώντας με τα χέρια τους τα τραύματα, και χρησιμοποιώντας κάτι σαν το νίτρο, την αγριάδα των εξανθημάτων κατεύνασαν· και μετά τούτο και πάλι οι τρεις αναχώρησαν.
Αλλά όλα αυτά έγιναν στον ύπνο του, με το ξύπνημα όμως η αρρώστια έληξε, όταν ανέτειλε γλυκά ο ήλιος στην ανατολή· γιατί, όταν αυτός ανέβηκε και καταύγασε με το φως του πάνω από τη γη και φαίδρυνε τη μέρα, τότε σα λέπια φάνηκαν στο σώμα του αυτά, που χτες τη νύκτα έμοιαζαν σα κάρβουνα, γιατί έτσι έμοιαζαν τα σπυριά, όταν σκλήρυναν και έπεφταν κάτω. Αλλά όταν έπεσαν όλα από το σώμα του και τελείως ελευθερώθηκε από την απειλή τους, του εμφανίζονται και πάλι οι άγιοι και τον διατάζουν να λουσθεί με καλά βρασμένο πισσάριο, να αλειφθεί όλο του το σώμα, ώστε να τραβήξει κάθε κηλίδα και τα τυχόν υπολείμματα από τα εξανθήματα, το οποίο και έγινε, καθότι, ενώ όταν μπήκε στο λουτρό κατέβαιναν μαζί του και τα στίγματα από τα κάρβουνα, όταν όμως βγήκε, κανένα σημάδι από αυτά δεν ξαναεμφανίστηκε και διαπίστωσε ο ίδιος ότι είχε απαλλαγεί από τα εξανθήματα και από το πρήξιμο, που είχε τόσες μέρες.
Γιατί είναι τόση η δύναμη των αγίων, που και μόνον με το να εμφανισθούν, διά παντός εξαφανίζει της νόσου το ενθύμημα και επειδή μόνο το θέλουν, εξαλείφεται κάθε απόδειξη και σύμπτωμα της ασθένειας. Και ο Χριστόδωρος έτσι διέφυγε το διπλό νόσημα και υπηρετεί και δοξάζει τους μάρτυρες.
Από το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Αμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα (Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα, Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 109.