Θεόδωρος παπα-Παράσχου Φωκαεύς. Από τους πιο δραστικούς εκκλησιαστικούς μουσικούς του α΄ μισού του 19ου αι. Γεννήθηκε στη Φώκαια της Ιωνίας (γι’ αυτό και Φωκαεύς), αλλά έζησε και έδρασε στην Κωνσταντινούπολη. Μαθητής Γεωργίου του Κρητός και των γνωστών διδασκάλων Γρηγορίου πρωτοψάλτου και Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος στην Τρίτη Πατριαρχική Μουσική Σχολή (1815-1821).
Ψάλτης στον Άγ. Δημήτριο στα Ταταύλα (με Α΄ δεξιό τον Χουρμούζιο Χαρτοφύλακα) και, στη συνέχεια, στον Άγ. Νικόλαο Γαλατά (με αριστερό τον Σταυράκη τον Βυζάντιο). Δάσκαλος και θεωρητικός της εκκλησιαστικής και εξωτερικής μουσικής, επίσης δραστήριος μελοποιός και, κυρίως, πολυπράγμων επιμελητής και εκδότης βασικών μουσικών Βιβλίων. Το καθαυτό συνθετικό του έργο, πλούσιο σχετικά σε όγκο, παρουσιάζει ξεχωριστή ιδιαιτερότητα (δημοσιευμένο το περισσότερο στις δικές του εκδόσεις, Μουσική Μέλισσα, Κων/πολη 1847-1848, τόμοι Α΄-Δ΄, και Ταμείον Ανθολογίας, Κων/πολη 1851, 1855, τόμοι Α΄-Γ΄). Kαταρχήν, το έργο του υπηρετεί προπάντων άμεσες και πρακτικές ψαλτικές ανάγκες (όπως και εκείνο του δασκάλου του Γρηγορίου πρωτοψάλτου), καθώς και ανάλογες της (δικής του) εκδοτικής δραστηριότητας (συμπληρώσεις, συντμήσεις ή εξυπαρχής σύντομες μελοποιήσεις).
Με την ψαλτική του δράση, τη διδασκαλία, την ενασχόληση με την εξωτερική μουσική, κυρίως όμως με τη σύνθεση και την πληθωρική εκδοτική του δραστηριότητα, ο Θεόδωρος Φωκαεύς καλύπτει επιβλητικά ολόκληρο το β΄ τέταρτο (1825-1850) του 19ου αι., μιαν εποχή μεταβατική, και εξαιρετικά σημαντική, στην καθόλου ιστορία και εξέλιξη της Εκκλησιαστικής μουσικής, ειδικά της έντυπης. Η ιδιότυπη προσωπικότητά του άφησε ισχυρά τα ίχνη της στην εποχή του, ενώ η επιβολή του ονόματός του (ως συνθέτη και ως εκδότη) παραμένει ζωηρή ως τις ημέρες μας.
