Χρόνος και φθορά
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Δε θα ήταν υπερβολή αν υποστηρίζαμε ότι ο χρόνος στην καθημερινότητα του ορθόδοξου χριστιανού είναι “φθορά”, διότι ακόμα και οι Πατέρες της εκκλησίας μας, που είχαν ανέλθει σε υψηλά στάδια πνευματικότητας και αγιότητας “βιάζονταν” να απέλθουν από τον παρόντα “χωροχρόνο”, ασκούσαν “βία” στον εαυτό τους και ανέμεναν με προσμονή και χαρά τη στιγμή της αποδημίας τους, τη στιγμή που ο “κοσμικός χωροχρόνος” θα μεταμορφωνόταν και θα περιερχόταν στην αιωνιότητα.
Με άλλα λόγια, ο προσευχόμενος “γεύεται” αυτή την εισαγωγή του “χωροχρόνου” στην αιωνιότητα, κάθε φορά που προσέρχεται στην Κοινωνία και μέθεξη του αγιοπνευματικού φωτισμού. Η επίγεια παραμονή του είναι προπαρασκευαστική για την αιωνιότητα. Άνευ του Θεού Λόγου, τόσο ο παρών “χωροχρόνος” όσο και η ίδια η αιωνιότητα καθίστανται κόλαση, ως ζωή άνευ Λόγου και Θείου Νοήματος[1]. Μέσω της προσευχής ο άνθρωπος καταργεί την «συμβατική τροπικότητα των στιγμών του παρελθόντος»[2] και αντιλαμβάνεται την χρονικότητα ως κάτι ιερό[3] και ταυτόχρονα ως δυνατότητα «ρῆξις τῶν ἐπιπέδων», χωρίζοντας την ιστορία (με χρονικά δεδομένα), σε διαδρομή αυξητική και διαλυτική[4].
Παραπομπές:
[1] Πόποβιτς Ι., Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σελ. 19.
[2] Γαϊτάνη Β., Πάολο Κοέλο, Γουώλτ Γουίτμαν, Καλίλ Γκιμπράν και Φρειδερίκος Χαίλντερλιν, (Πολιτιστικά μοντέλα φιλοσοφικής κοσμοθεώρησης της ύπαρξης), Αθήνα 1997, σελ. 21.
[3] Ευδοκίμοφ Π., Η Ορθοδοξία, σελ. 279 – 280.
[4] Αυτόθι, σελ. 279.
