Δαιμονισμός ή ψυχασθένεια; Πώς τα ξεχωρίζει η Εκκλησία
Είναι γεγονός ότι ο πιστός λαός προβληματίστηκε για πρώτη φορά γύρω από τα θέματα του δαιμονισμού και του εξορκισμού όταν προβλήθηκαν κινηματογραφικές ταινίες οι οποίες τα διαπραγματεύτηκαν άμεσα αλλά με επιπολαιότητα. Εκεί παρουσιάστηκαν γεγονότα εν μέρει αληθή αλλά στην πλειοψηφία τους υπερτονισμένα και ανακριβή τα οποία προβλημάτισαν τον πιστό λαό που προσέτρεξε στους ιερείς απορών αν όχι τρομοκρατημένος από όσα είδε.
Σε κάθε περίπτωση η σκηνοθετική ευρηματικότητα δεν εκφράζει την αλήθεια και την πίστη της Εκκλησίας γύρω από το φαινόμενο του δαιμονισμού. Η Εκκλησία εκφράζεται με βάση τη Γραφή, την παράδοσή της και την πατερική γραμματεία, στοιχεία στα οποία βασίστηκε για την καθιέρωση της πρακτικής που χρησιμοποιεί εδώ και αιώνες στο υπό εξέτασιν ζήτημα. Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να προστρέξουν σε μάγους και πνευματιστές κάθε είδους για να σωθούν από τα πονηρά πνεύματα, μη γνωρίζοντες ότι έτσι τους δίνουν μεγαλύτερη ισχύ εναντίον τους χρησιμοποιώντας τα σκοτεινά έργα του διαβόλου. Σε κάθε περίπτωση η μόνη αρμόδια και ικανή να λυτρώσει τους πάσχοντες από τη δαιμονική δοκιμασία είναι μόνον η Εκκλησία που γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο κάθε φορά ενεργεί.
Τυγχάνει γνωστό ότι ένα ποσοστό πασχόντων από συμπτώματα δαιμονισμού στην πραγματικότητα χρειάζονται επείγουσα ψυχιατρική βοήθεια και ότι ψυχικές νόσοι οι οποίες σήμερα είναι ιατρικά καταγεγραμμένες θεωρούνταν κάποτε περιπτώσεις δαιμονικής επιρροής. Για τους λόγους αυτούς η Εκκλησία πριν προχωρήσει σε εξορκισμό διεξάγει απαραιτήτως έρευνα για να διαπιστώσει εάν όντως βρίσκεται ενώπιον περιπτώσεως δαιμονισμού. Εξορκισμός διεξάγεται μόνον μετά από άδεια του οικείου επισκόπου η οποία εκδίδεται αφού πιστοποιηθεί με στοιχεία ότι ο πάσχων βρίσκεται υπό την επίδραση ακαθάρτων πνευμάτων και αποκλειστεί με βεβαιότητα η περίπτωση ψυχικής νόσου. Ο φωτισμένος πνευματικός δύναται να αναγνωρίσει τα σημεία του δαιμονισμού. Σε κάθε περίπτωση ο ιερεύς πρέπει να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο δαιμονισμού όταν ο πάσχων παρουσιάζει υπερφυσικές ικανότητες που δεν απαντώνται στους υπολοίπους ανθρώπους (πχ. γνωρίζει μυστικά, ομιλεί ξένες γλώσσες που ποτέ δεν διδάχτηκε, παρουσιάζει υπερβολική μυϊκή δύναμη σε σχέση με την ηλικία ή τη διάπλασή του κλπ.).
Πολλοί άνθρωποι από άγνοια ή από φόβο αρνούνται να πιστέψουν στην ύπαρξη του διαβόλου και της επιρροής που ασκεί στους δαιμονιζομένους. Οι πατέρες γράφουν ότι η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου επί του ανθρώπου είναι τον πείσει ότι δεν υπάρχει διότι με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος μένει ακάλυπτος απέναντι στα τεχνάσματα που ο πονηρός μεταχειρίζεται εναντίον του.
Είναι φανερό ότι το φαινόμενο του δαιμονισμού είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα που δεν χωρεί αμφισβήτηση. Παρόλα ταύτα εάν ο άνθρωπος ζει μια ζωή πλήρη θεϊκής χάριτος, εάν αισθάνεται μέσα του τη ζωντανή παρουσία του «τον διάβολον καταπατήσαντος» Χριστού και εάν νιώθει ότι τα διαβήματά του κατευθύνονται σύμφωνα με τις θείες Του εντολές, δεν έχει να φοβηθεί καμιά δαιμονική επιρροή και καμιά σατανική επενέργεια διότι έχει «ισχύν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων, και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (α΄ ευχή εξορκισμού Μ. Βασιλείου).
απόσπασμα από την Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας του Αλέξανδρου Φ. Καραμπάτσου
